- استجابت دعا در روز اول محرم

ریان بن شبیب ، دایى معتصم خلیفه عباسى بود، و مى گوید.

روز اول محرم بود كه خدمت امام رضا علیه السلام رسیدم ، آن حضرت خطاب به من فرمودند: اى پسر شبیب ! آیا روزه اى ؟

گفتم نه :

امام رضا علیه السلام فرمودند: امروز همان روزى است كه حضرت زكریا از درگاه الهى طلب فرزند نمود، خداوند نیز دعاى او را مستجاب كرده و ملائكه در محراب عبادت به او ندا كردند كه : اى زكریا! خداوند به تو بشارت فرزندى به نام یحیى را مى دهد. پس هر كسى كه روز اول محرم را روزه بگیرد، دعاى او مستجاب مى شود، همان گونه كه خداوند دعاى زكریا را مستجاب نمود. (753)

  - سبب آمرزش گناهان

امام رضا علیه السلام فرمودند: محرم ماهى بود كه مردم جاهلیت جنگ را در آن حرام كرده بودند؛ولى این امت ستمكار، خون هاى ما را در این ماه حلال دانستند و بر زمین ریختند و حرمت ما را شكستند و زنان و فرزندان ما را اسیر كردند، خیام حرم ما را به آتش كشیدند و اموال ما را به غارت بردند و احترام پیامبر را در حق ما رعایت ننمودید، همانا مصیبت روز شهادت امام حسین علیه السلام چشمان ما را مجروح نمود و اشك را از دیدگان ما جارى ساخت و عزت ما را مبدل به ذلت نمود و سرزمین كربلا تا روز قیامت ، جایگاه اندوه و بلاء ما خاندان گشت ، همانا كه در مصیبت حسین علیه السلام باید گریه كنندگان بگریند؛زیرا كه گریه در مصیبت حسین علیه السلام باعث ریختن گناهان كبیره مى گردد. (754)

- روز مصیبت و حزن

سپس حضرت رضا علیه السلام فرمودند: هنگامى كه ماه محرم مى شد، پدرم را آنچنان حزن و اندوهى فرا مى گرفت كه هیچ كس دیگر او را خندان نمى دید تا روز عاشورا و آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و مرتب مى فرمود كه : امروز همانا روزى است كه حسین علیه السلام به شهادت رسید. (755)

  - شكسته شدن حرمت پیامبر

سپس امام رضا علیه السلام فرمود: اى پسر شبیب ! محرم ماهى بود كه حتى حرمت آن در زمان جاهلیت نیز محفوظ بود و مردم آن زمان جنگ را در این ماه حرام مى دانستند؛اما این امت حرمت این ماه را نگه نداشتند و حرمت پیامبر صلى الله علیه و آله را رعایت نكردند. آنان در همین ماه به جنگ خاندان پیامبر خود رفته ، زنان آن حضرت را اسیر نموده و اموال آنها را به غارت بردند، خداوند هرگز آن ها را نیامرزد. (756)

---------------------------------------------------------------------------------

753-منتهى الامال ، ص 60

754- منتهى الامال ، ص 58

755-منتهى الامال ، ص 59

756-منتهى الامال ، ص 61

  - من شهید اشك هاى جارى ام

شیخ شوشترى مى فرماید: با نگرش به ویژگى هاى امام حسین علیه السلام دیدم خودش فرموده است كه : من شهید اشك هاى جارى هستم ، یاد و نام من نزد هیچ انسان با ایمانى برده نمى شود، جز اینكه طوفانى از حزن و اندوه در دلش پدیدار مى گردد و بر آنچه بر من ، در راه حق و عدالت رسیده ، مى گرید (751)(752)

---------------------------------------------------------------------------------

751-بحارالانوار، ج 44، ص 284

752-خصائص الحسین علیه السلام ، ص 54

- گریه كاینات

از جمله صفات خداوند، این است كه : در كران تا كران هستى موجودى نیست جز اینكه او را به پاكى مى ستاید.

و ان من شى ء الا یسبح بحمده .

و پرتوى از این ویژگى به امام حسین علیه السلام آن است كه همه موجودات بر مصیبت و شهادت او مى گریند، اما ما گریه آنها را در نمى یابیم همانگونه كه ستایش و تسبیح موجودات را.

به علاوه گریه ، تنها جریان یافتن اشك از دیدگان نیست ، بلكه گریه هر موجودى متناسب با موجودیت و وضعیت آن است و همانگونه كه در روایات آمده است : گریه آسمانها به ظهور قطران خون ، گریه ماهیان دریا به خروج آنها از آب ، گریه ها به تیره و تار شدن آن ، گریه خورشید و ماه به گرفتگى آنها و گریه زمین آن بود كه هر سنگى جا به جا مى شد، زیر آن قطرات خون نمودار بود. (750)

682 - گریستن نیزه و شمشیر

یكى از اندیشمندان مى گوید:

علیه السلام كل انكسار و خصوع له

و كل صوت فهو نوح الهواء .

هر احساس همدردى و خضوع براى اوست و هر صدایى ، صداى نوحه سرایى در شهادت اوست .

تا آنجایى كه همان شمشیرها و نیزه ها و تبرهایى كه در كشتن و ریختن خون پاك او به كار گرفته شدند نیز، بر او گریستند، همانگونه كه این مطلب در قصیده همان اندیشمند بزرگ آمده است ، كه مى سراید:

شمشیر گلوى آن حضرت را مى برید و گریان بود و نیزه بر پا ایستاده و سر فرود آورده شیون مى كرد و تیر بر پیكرش مى نشست و مى گریست و نیزه سر مقدس او را برافراشته و ناله مى كرد.

---------------------------------------------------------------------------------

750-تهذیب التهذیت ، ج 2، ص 355

  - تقدس اشك در مصیبت حسین (ع )

به اشك هایى كه نثار امام حسین علیه السلام مى گردد و در مجالس سوگ او ریخته مى شود، بهاى خاصى داده شد به گونه اى كه فرشتگان آنها را جمع مى كنند و به خزانه داران بهشت مى دهند تا با آب گواراى حیات ، دهم آمیزند. (748)

به مسیر جریان اشك هاى جارى بر آن حضرت نیز، احترام خاصى شد به طورى كه نه گرد و غبار ذلت بر آنها خواهد نشست و نه اندوه و غم . (749)

---------------------------------------------------------------------------------

748-بحارالانوار، ج 44، ص 305

749--بحارالانوار، ص 281