من و تنهایی

هر چه کردم که فراموش کنم آه نشد
رفتم از خاطر و ، دلتنگِ دلم گاه نشد
او که با عشق به آغوشِ دلم آمده بود
تکیه بر عقل زد و ، همنفسِ راه نشد
گفت اندیشه ی او با من و با من شدن است
کلبه ام آه ، ولی روشن از آن ماه نشد
"آنکه مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت"
هیمه بر آتشِ ما ریخت و همراه نشد
من حسودم به هر آنکس که نگاری بیند
سهمم ار عشق به اندازه ی یک کاه نشد
دفترم پُر شده از بغض ، چه باید بکنم ؟
هر چه کردم که فراموش کنم ، آه نشد

بی تو با خاطره ات هم سر دعوا دارم...

آرزو دارم.
نیلوفر به دریاهای آزاد سفر کند
آرزو دارم.
بید مجنون لیلی اش را بیابد
و رها بر روی چمن ها قدم بزند
آرزو دارم
عروسک روی دیوار از استشمام هوای دشت لذت ببرد
آرزو دارم
مثل آخر قصه های مادر بزرگ,خورشید و ماه
به جای سیاهی,یکدیگر را در آغوش کشند.
آرزو دارم
همه ی آرزوهایم با پاکی تو یکی شوند و
هم بال با فرشته ها تا بی نهایت رویا اوج بگیرند...

خیال آمدنت دیشبم به سر می زد

نیامدی که ببینی دلم چه پر می زد

 به خواب رفتم و نیلوفری بر آب شکفت

خیال روی تو نقشی به چشم تر می زد

 شراب لعل تو می دیدم و دلم می خواست

هزار وسوسه ام چنگ در جگر می زد

  دریچه ای به تماشای باغ وا می شد

دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می زد

 تمام شب به خیال تو رفت و ، می دیدم

که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت

در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد

تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت

دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت

قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت

مرغ دریا خبر از یک شب طوفانی داشت

گشت و فریاد کشان بال به دریا زد و رفت

چه هوایی به سرش بود که با دست تهی

پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون دید

قلم نسخ برین خط چلیپا زد و رفت

دل خورشیدی اش از ظلمت ما گشت ملول

چون شفق بال به بام شب یلدا زد و رفت

همنوای دل من بود به تنگام قفس

ناله ای در غم مرغان هم آوا زد و رفت

پـایـیــز رفـتــه هــای مـرا آورد بـه یــاد

غمـهــای جـانفــزای مـرا آورد به یاد

مرگ بهار و سبـزه و گل ، مرگ خرمی

مـــرگ امــیــدهای مــرا آورد به یاد

آن بـرگ كــز تــن شــــاخـی شــود جـدا

یــار ز مـــن جــدای مرا آورد به یاد

گلهـای بیـوفـا كـه از ایـن بـاغ رفـتـه اند

دلــدار بیــــوفــــای مــرا آورد به یاد

كوهی كه زیـر خیـمـه ابـر آرمـیده است

غـمـهــای دیـــرپای مــرا آورد به یاد

هـوهـوی تـلخ بــاد و هـیـاهـوی نـاودان

زاری و هـای هـای مــرا آورد به یاد

 پاییز پیر زرد رخ، این فصل غم پرست

به   او  رسان  سلام من   بگو   مرا   صدا   کند

حریم  وعده   نشکند   به عهد   خود   وفا   کند

صفای   یک   تبسمش   به    عالمی    نمیدهم

 اگر  چه  او   وفای  خود   به  دیگری  عطا کند

به  نامه ای  نوشته ام  برای  دوست  زنده ام

بدون   او   به   مرگ   من،  یکی  خدا خدا   کند

اگر   جواب    نامه    را    به     علتی     نمیدهد

برای    قلب    منتظر    به    خنده   اکتفا   کند

خسته و دل شکسته ام   همیشه  گریه میکنم

به  احترام  چشم  من   به  گریه     اعتنا   کند

همچو کبوترم  که او کرده به  دام خود    اسیر

مرغ به غم نشسته  را   بگو  که   بر هوا   کند

سائل    بینوا    منم    پادشه   اوست   بر دلم

چه  میشود    که   پادشه  نظر  به این گدا کند

زپشت  پرده    میدهم    اشارتی    زحال   خود

به حال  بیکسی   چو من،  فقط  غزل   دعا  کند

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی

گرفته اند دلم را به کار دلتنگی

دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند 

گرفت آینه ام را غـبار دلتنگی

شکست پشت من از داغ بی تو بودن ها

به روی شانه ی دل ماند بار دلتنگی

درون هاله ای از اشک مانده سرگردان

نگاه خسته ی من در مدار دلتنگی 

از آن زمان که تو از پیش ما سفر کردی 

نشسته ایم من و دل کنار دلتنگی

دگر پرنده احساس مــن نمی خواند

مگر سرود غم از شاخسار دلتنگی

بیا که ثانیه ها بی تو کند می گذرد

بیا که بگذرد این روزگار دلتنگی

شاعر : ناشناس

بهار میرسد اما ز گل نشانش نیست

نسیم رقص گل آویز گل فشانش نیست

دلم به گریه خونین ابر می سوزد
که باغ خنده به گلبرگ ارغوانش نیست

چمن بهشت کلاغان و بلبلان خاموش
بهار نیست به باغی که باغبانش نیست

چه دل گرفته هوایی چه پافشرده شبی
که یک ستاره لرزان در آسمانش نیست

کبوتری که درین آسمان گشاید بال
دگر امید رسیدن به آشیانش نیست

ستاره نیز به تنهاییش گمان نبرد
کسی که هم نفسش هست و همزبانش نیست

جهان به جان من آنگونه سردمهری کرد
که در بهار و خزان کار با جهانش نیست

ز یک ترانه به خود رنگ جاودان نزند
دلی که چون دل من رنج جاودانش نیست

“فریدون مشیــــــــــری”

دورم  از کوی تو اما دلم آنجاست هنوز
دل حسرت زده ام محو تماشاست هنوز

 یاد روی تو چو مهری که فروزش دارد
مایه روشنی چشم و دل ماست هنوز

گرچه دانم که وصال تو خیالیست محال
باز سر تا قدمم غرق تمناست هنوز

هوس و شور و نشاط از دل من رفته ولی
عشق و امید و تمنای تو برجاست هنوز

دوری از دیده ولی از دل دریا نروی
که دل و دیده به یاد تو گوهر زاست هنوز

سید رضا بهشتی نژاد