ای رهگذر



قدمت را بر دیدگانم بگذار و با چشمان باز و زیبایت



به تک تک واژه هایم بنگر



به اعماق کلماتم فکر کن و بعد آرام و آهسته



ورق بزن صفحات ذهن آشفته ام را



و به رسم روزگار بد دیده ها را بد بگیر و



فراموش کن عمق کلامم را.



به عاشقانه بودنش اعتماد نکن



اشک هایش خیالی نیست دردهایش را جدی بگیر



در انتهای خط از ذهن بیرون کن فریادهایش را



فکر کن خواب دیدی و فراموش شد...