صندوقچه را که باز می کنم، مداد و دفتری ملتمسانه مرا به نوشتن می خوانند. سال هاست که در گوشه صندوقچه، خاک، تنها داراییشان بوده که مدام افزوده می شود. اگر میخواستم داستان مرا پیش ببرد، لابد احساسات بر من غلبه می کرد و مداد را برمیداشتم و هر چه حرف ناگفته داشتم بر روی کاغذ کاهی رنگ و رو رفته تصویر می کردم. برای تکمیل طرح داستان هم باید درون شیشه ای می گذاشتم و به آب میسپردم. ولی کمی از این فضای لوس بیرون که بیاییم، تنها تاثیر دیدن زوج خسته مداد و دفتر، تلنگری بود که در من به صدا درآمد و کلماتی بود که میل به تکامل و ادا شدن را مدام در ذهن پریشان من تکرار می کنند.  پس نه با مداد و نه بر روی کاغذ کاهی که در ورد شروع به نوشتن کردم. اصلا حالا که بیشتر فکر می کنم مداد و دفتری هم در کار نبوده. (صندوقچه هم من درآوردی بوده انگار)

چون تازه از بند مصدومیتی طولانی رها شدم هنوز بازی با کلماتم جا نیفتاده و مانده تا بتوانم غیر از چرند، صحبت خاصی ارائه کنم. چند صباحی باید فقط از روی نیمکت نظاره کنم تا حرفی، شعاری و شعوری در قالب کلمات از زبان من متولد شود. خلاصه کنم این مرقومه را که بیشتر نه مجال بیان دارم و نه مخاطبی که بیش از این دل به خواندن دهد. به همین سلام و خداحافظ بسنده می کنم تا مجالی دیگر و یادداشتی دیگر.

دلم کمی شیطنت می خواهد؛ از آن دست شیطنت هایی که انجام دادنشان خود یک حدیث است و پایانشان آغاز قصه ای دیگر. از آن خاطره های نابی که همیشه وقت تعریف کردنشان همان حس اضطراب ولی با تم لبخندی قشنگ وجودت را فرا می گیرد و البته یک جاهایی از بدن هم شاید دوباره درد بگیرد. مثلن وقت هایی که تا دیروقت از ترس تنبیه شدن به خانه نمی آیی به این امید که نگرانی مادرانه اثر خشم پدرانه را خنثی کند و تو بمانی و غلط کردم هایی که خودت هم باور نداری.

کودکی من هر چند از این شیطنت ها چند تایی در خود داشت ولی هر روزش با حسرت خیلی چیز ها سپری شد. شاید به همین دلیل است که وقتی کودک شادی را در خیابان می بینم به او خیره می شوم و به لبخندش غبطه می خورم و با خودم می گویم کاش کودکی تو با من تفاوت داشته باشد.

به قول داریوش دنیای این روزای من دیگر نه رنگ و بوی شیطنتی می دهد و نه امیدی به رفع آن محدودیت ها. انگار محدودیت ها نیز با من بزرگ شده اند و برای خود مردی شده اند. آنقدر که من و لپ تاپم تنها می شویم می ترسم روزی این رابطه به یک وابستگی یک طرفه ختم شود. خدا پدر این بالکن اتاق را بیامرزد که اگر نبود نه می فهمیدم کی باران گرفته و نه مفهوم روز را از شب تمیز می دادم.

افسردگی مگر شاخ و دم دارد. از وقتی که یادم می آید آدم افسرده ای بودم با این تفاوت که آنقدر دور و بر خودم را شلوغ کرده بودم که زیاد مجالی به این افسون نمی دادم. ولی این روز ها خیلی احساس تنهایی می کنم. انگار فراموش کردن من خیلی آسان شده و گاهی مطمئن می شوم که اگر خودم به زندگی اطرافیانم سرک نکشم شاید هیچکدام بودن در کنار من جزو برنامه های زندگیشان نباشد.

روابطم کپک زده اند. گند زده ام به همه ی دوستی ها. نق می زنم به عالم و آدم و انگار که می خواهم انتقام تمام نداشته هایم را از هرکس که می بینم گرفته باشم. شاید تاریخ انقضای این فکر بیمار من است که سر رسیده. شاید ... 

می خواهم از روزمره گی هایم بنویسم برایتان.سلام نمی کنم بی مقدمه آغاز می کنم.صبح ها دیر بیدار می شوم دلیلش را در خاطرات نانوشته ی روز های قبل باید جستجو کنی.مهم اینست که امروز دیر شروع شد شبیه دیروز.صبحانه برایم تعریف نمی شود.من صبحانه ی سرد دوست ندارم چون مرا یاد سردی برخی انسان های دور و برم می اندازد که هر چه داری باید به پایشان بگذاری تا شاید کمی یخشان وا شود.صبحانه ی گرم هم گیر منی که صبحم از دمدمه های ظهر دیگر آدمیان آغاز می شود نمی آید پس تنها راه خالی نبودن عریضه ام من باب صبحانه همین چند دانه تخم مرغی بود که محض خالی نبودن عریضه ی دیروزم من باب شام صرف شد.

حالا می فهمی چرا زیبایی صبح برایم بی معناست؟چون من بیشتر روشنای ظهر را درک کرده ام.می دانی این قسمت خاطرات را با بی میلی خاصی می نویسم آخر غذای سلف دانشگاه را هر جور هم که نگاه کنی نمی شود تصویر سازی قشنگی از آن بیرون آورد.بگذریم.این روز ها همه ی شهر در تب و تاب جشنواره ی تئاتر فجر هستند و از آنجا که برای هیچ تئاتری بلیط رزرو نکرده ام پس بگذار ژست روشنفکری بگیرم و در فاز تحریم برآیم.هر چند اگر وزارت ارشاد در راستای جذب حداکثری و شکستن این تحریم از جانب من قدری بلیط به من هدیه دهد با بزرگواری این پیشنهادشان را قبول می کنم ولی چه فایده که مسئولین انگار قصد سازش با من منتقد را ندارند.پس تئاتر را بی خیال می شویم.

یک روز طولانی در پیش دارم.تمرکزم را از دست می دهم وقتی به درس و دانشگاه فکر می کنم.من هیچوقت آدم مناسبی برای حساب و هندسه نبوده ام ولی از بخت بد ، تا آخر زندگی ام باید از شیرینی ریاضیات سخن اجباری بگویم تا حداقل کم نیاوریم جلوی برادران و خواهرانمان در رشته های پزشکی و علوم انسانی.بگذار یادشان برود که بارها به خودشان هم گفته ام که اگر درد نان نبود چه بسا الان به جای رشته ی عجیب و غریب هوا فضا داشتیم علوم منحرف انسانی می خواندیم آن هم از نوع بی شرمانه ی سیاسی اش.

این اساتید از خدا بی خبر روزها ما را در منجلاب جزوه ها و پروژه های نامفهومشان غرق می کنند و شبها با کابوس مشروطی و نمرات درخشان محتمل ما را بازی می دهند.حسرت یک روز بی دغدغه به دلم مانده است.حالا خدا را شکر که در این منجلاب تنها نیستم و دوستانی دارم که مثل کوه رو در روی هم ایستاده ایم و پژواک نالیدن هایمان را به هم هدیه می دهیم.از برادر بزرگوارمان "هیچکس" نمی گذرم اگر طبق قولی که به ما داده است یک روز خوب نیاید.آخر من به امید همین روز خوب کذایی دارم گند می زنم به این روز هایم.

یک برادر بزرگوار دیگری هم داریم به نام "دکستر" که گویی از خدا بیخبرانی او را فیلم کرده اند و به اسم سریال ، تمام قتل های از روی انسان دوستی اش را هر هفته دارند از شبکه های معلوم الحال ماهواره پخش می کنند.از شما چه پنهان برخی از ساعتها را پای سریال مذکور می نشینم و برای برادر رنجورمان دکستر غصه می خورم.خداوند عاقبت بخیر بگرداند او را و ما را.

تا چشم روی هم میگذارم شب شده و من هنوز هیچ کار مفیدی انجام نداده ام.راستش قسمت مربوط به عصر دلگیر را بگذارید سخنی درباره اش ننویسم آخر می دانید گلاب به رویتان من قدری احساساتی هستم پس به بزرگواری خودتان احساساتم را بر من ببخشید.فرض کنید تمام عصر را توی اتاق تنها نشسته بودم با دنیایی از دلتنگی و خاطرات روزهای خوش نه چندان دور را مرور می کردم تا شاید دل صاب مرده را قدری آرام کنم و به عبارتی فریبش دهم تا از یاد ببرد قدری بس طولانیست که موجود عجیب الخلقه ای به نام دلدار را زیارت نکرده است.

کجای کار بودیم؟آها یکهو شب شده است.یاد برخی فیلم ها توی تلوزیون ملی خودمان می افتم که قسمتی از فیلم انگار به طور خودجوش حذف شده است توسط مسئول کل امور سانسور در صدا و سیما.ولی خداوکیلی عجب حالی می کند این خیر ندیده همه ی صحنه ها را خودش می بیند به ما که می رسد حذفشان می کند.البته خدا خیرش دهد ما را از دست دسیسه های شیطان نجات می دهد.

شام هم خودش معضلیست.اگر به امید شام دانشگاه باشم باید تمام شب را در خوابگاه بمانم تا از سفره ی آن ارتزاق کنم ولی کور خوانده مسئول برنامه ریزی سلف . من باید بروم تمرین تیاتر.اعتصاب غذا می کنم.اصلا هم این اعتصاب عذای من سیاسی و یا بدتر ازروی نداشتن غذا نیست بحر قدری مکاشفت است دوست من.همچین عارفی هستم برای خودم.

زیاد شد و خواندنش از حوصله ی دوستان خارج می رود و از آنجا که متن بی مخاطب پشیزی هم ارزش ندارد شاید بقیه اش را در فرصتی دیگر بنویسم اگر عمری بود و حوصله ای.

کجای قصه بودم؟باز یادم رفت
باز هم میگویم "بی انصافیست"
مگر می شود سال ها راوی تو باشی و من سکوت کرده باشم حالا بی مقدمه بار قصه را به دوش من بیندازی و سکوت کنی؟
تو که می دانی من از شخصیت های قصه وحشت دارم آخر خودم خلقشان کرده بودم ولی رهایشان کردم تا تو بال و پرشان بدهی
از کجا باید میفهمیدم که مسیرشان را عوض می کنی؟
نه ، این قصه دیگر برای من آشنا نیست
کله شقی نکن
بگذار لااقل پایان خوشی برایش بنویسم
نگاه کن ، اه ، گند زده ای به مفهوم سادگی ، عشق ، حتی سکوت
مرا فریب داده ای این همه سال و هر جا صدایم را بلند کردم که لااقل به تو بفهمانم که می فهمم مرا به میخ توجیه سر جایم نشاندی حالا خودت هم غرق شده ای در این کلبه ای که دیگر نه از بیرون زیباست و نه درونش چنگی به دل می زند
من و تو قرار بود با این قصه همه ی داستان های دنیا را سروری کنیم حالا حتی به شخصیت های قصه ی خودمان هم گند زده ایم
...

سلام

این چند وقت یه عده از دوستان تقریبا این وبلاگو به گند کشیدن.من حاضرم مثه قبلنا هر پستم حداکثر دو سه تا کامنت بیشتر نداشته باشه ولی همون دو سه تا رو کسایی بنویسن که اولا یه ذره احترام واسه این محیط و من قایل باشن دوما مطلب رو خونده باشن و در رابطه با موضوع نظر بدن

عاجزانه خواهش می کنم حرمت همدیگه و خودمون رو حفظ کنیم.

پرنده تعبیری کلیشه ایست برای مسافری غمگین

قاصدک که روزی تمام پیام های عاشقانه را به دوش می کشید دیگر آنگونه که باید احساس را منتقل نمی کند

غروب که روزگاری وسعت تنهایی را به تصویر می کشید ...

آیینه که جای مرا در زندگی تو پر می کرد ...

و هزاران دیوار که بین خودمان ساخته ایم

چه لزومی دارد

وقتی مسافر منم

وقتی به جای نامه عشقم را به تو فریاد می زنم

وقتی تنهایی ام را خودت احساس می کنی چون تو کنارم نیستی

وقتی تمام نداشته هایم با تو پر می شود و تو زیبایی خودت را در چشمان من به تماشا می نشینی

پس بگذار قهرمان قصه ، خودمان باشیم

بی واسطه ، بی دیوار ...

نگاه می کنم به تو که غرق غصه و غمی

و تا رها شوی ز غم برای لحظه ای ، دمی

هزار راه رفته را ، دلم دوباره می رود

چه ساده همچنان پی همین اشاره می رود

دوباره راه می رود ، دوباره خسته می شود

دوباره می رسد به آن دری که بسته می شود

ولی تو از تمام این دوباره ها بریده ای

بجز دلی که خسته شد ، در انتها ندیده ای

نگاه می کنی به من که غرق غصه و غمم

و خسته می شوی ز من بدون آنکه باز هم

بدانی از چه خسته ام ، چرا چنین شکسته ام

بدانی از غم تو من چنین غریب و خسته ام

چشمانم را که باز می کنم به معنای پایانیست بر تمام فکر و خیالهای شبانه و آغازی بر زندگی با همه تلخی ها و شیرینی هایش.

اینبار می خواهم دل به خرافه ها بسپارم و حواس خودم را پرت می کنم تا ناخودآگاه از پهلوی راست بیدار شوم و برای روزم شروعی خوش یمن دست و پا کنم.

با خنده ی مضحکی بر لبانم که ناشی از این پیروزی ساختگیست خود را از رختخواب جدا میکنم؛پایم را بر روی زمین سخت میگذارم تا خیالم راحت شود امروز را قاطعانه شروع خواهم کرد.

آآآآآآآآآآآخخ

در آشفته بازاری که از پریشانی روزهای گذشته ام به یادگار مانده بود شیء نوک تیز معلوم الحالی مامور شده بود  که با دردش تمام فکر و خیالم را به باد دهد.شروع کردم به زمین و زمان فحش دادن.انگار این حرف ها به من نیامده.

کمی به دیوار تکیه می زنم و جای سوزش و درد را با کمی نوازش فریب می دهم و به امید شروعی دوباره با پایمردی خاصی (برگرفته از آقای همساده در کلاه قرمزی) بلند می شوم.

آآآآآآآآآآآآآآآخخخخ

این بار دیگر تنها به خودم فحش میدهم.با کله ای باد کرده که قسمتی از باد آن  از فکر و خیال های پوچیست که روزم را با آن شروع کرده ام و قسمت دیگر ورمیست که به دلیل سر به هوایی ام از سوی لبه ی پنجره ی نیمه باز اتاق  هدیه گرفته ام به راهم ادامه می دهم.

حتما دلیل این همه بدبیاری خواب آلودگی من است.آبی به سر و صورتم می زنم و چشمانم را به زور باز نگه میدارم تا به چهره ی خسته و به هم ریخته ام دقیق نگاه کنند و به فکر آشفته ام حالی کنند این راه حل های مسخره دوای درد من نیست.

...