تجلے בیـבار

از اولیــن ســطر این نوشتــه بــوی گـــریه می پیچــد در کلــمات . . .

آقــا… غریبــم؛ غریـب تر از آن که بدانم کُدام روز ناممــکن در تقـدیر سیاهم پیچــیده . چــهارده قرن است به آستانه اجابت می آیم و با دست های خالی بر می گردم. می دانی باران ، این چنــدمین نامه عاشقانه ای است که برای تـــو نوشته اند؟ گلایه نیست؛ آن هم امروز که از مُلک تا ملکــوت، حجاب بر می دارند و نورافشان منجی موعود فصل ها و نسل ها هستند. نمی دانم این عبارت قشــنگ را از چه کسی شنیده ام؛ امّا زیباست ، امــام جــمعه جــهان ...

آقــا ... نمازهایم شکـسته اند ؛ شکــسته تر از قامتــم . امروز می خواهم پُل بـزنم کــنار تغــزل و برای شما بخوانم مثل بُلبل های عاشــق؛ ولی پای صــبوری کــجا و دیده مستــعضف من کجــا... می دانی امــام ... این روزهای دلتنگِ غــریبه ، بی تــو دارد یاد همه زندان ها و مــیله های تاریــخ را آوار شانه هایم می کند.

آه ... این دل تا به کی اینچــنین سرد و خامــوش، چون کرمی خــفته در لانه ســینه بمــاند ؟ کی پیــله منیت دریده می شود تا پروانه طاهر روح سبک و رها، عاشق و از خود گذشته به سوی شمع ولایــت بشتابد و پر و بال ناقابل را که عمری پرورده است برای پــرواز، در قدوم شــعله های حضــرت عشــق قربانی کند؟

معـــبودا... با همه قصـورم بر من منت نهادی و مــهر مـــحمد ص را ملازم قلب تاریکم نمودی . شوق حــیات طـیبه را در نهادم جای گذاردی و تمنـای خدمت و در نهـایت قربانی شـدن به پای امام معصــوم، ولی امر خودت را روزی ام ساختی، قســم به اشــکها و رشــکهایم ، مرا آنگــونه از سرای دنیا خارج کن که عاشقــانت را بردی . این سر بی قابل را لحــظه آخر بر زانــوی آقــا و ســرورم بگــذارد و به نام او جان از تن جدا کن، باشد دمی زیستن با حق ، انحــرافی که بر عمــر خویش نمودم جبران نماید .

الهــا... تا به کی بی می و معشــوق بمانم ؟ این تن آسایی و رخــوت را از هم بدر . نـــور ولایت را بیش از بیــش در این وجود فرسوده بتابان . با من و عشــق و تولی حماسه بیــافرین . خـــون را رنگین آفریده ای تابا آن جذابــترین تصـاویر را نقش بزنی، جان را شیــرین آفریده ای تا با آن از لذتبخش ترین قصه ها را بنگاری و سر را به زینت چهره و مو آراستی تا برترین هدیه و تحــفه اش قرار دهی . خدایا، این بنــده ات هنوز هم خون دارد و هم جان دارد و هم سر ...

عشــق هـــنوز هست . مهـــدی می آیـــد ...

و اشــک التــماست می کنــد؛ مرا نیــز برگزین... مــرا نیز برگـــزین ...

اللّهم و صلِّ علی ولیّ اُمرک القائم المؤمل و العَدل المُنتَظرِ.

أَیْنَ الْمَنْصُور عَلی مَنِ اعْتَدی عَلَیْهِ

أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاء...

اللـهم عـجل لـولیــک الـفـرج مـولانـاصـاحـب الـعصر و الــزمــانـــ ...

بـــه نـــام فاطــــمه ، به نــــام شکـــسته تـــرین کلـــمه عـــشق ،

به نــام داغ تــرین کــلام و به نــام نـیلی ترین دقایـقِ دلتنــگی . . .

بگــذار و بگـــذر از این شهــر، خاتــون بگـــذار و بگـــذر از این نــگاه های شــوم . بگــذار و بگــذر از ایــن انــدوه ناپــایــان؛ از این ثانــیه های نامــهربان ؛ از این برهــوت زخــم آگــین . بگــذار که آنهــا حـرمــت هبــوط ملائکـــه را نمــی دانند.

فـــدک ، بهــانه کبـــودی یاس شـــد آن هنگـــام که ایســتادی پــشت شــعله آتــش ، خــوب می دانســتی ایــن شعــله ها بهــانه بغــض فـــرو خــورده دشــمنان عـــلی اســت . می دانســتی؛ خــوب می دانســتی . ســوخــتی پـــروانه ســان تا تکـــیه گاهی باشــی حقیــقت را . لـــرزید هــفــت آســمان به خــویش ؛ لـــرزید آن گــاه که فاصــله در و دیــوار ، فــریادی شــد در گــوش زمـــان .

حقیــقت ، مظــلومیتی اســت در ناگهان فـــاجعـه آن روز؛ آن روز کــه ریســمان ظلم خویش را به دســـتان عـــدالت بســتند ، آن روز که کوچــه های مـــدینه ، بیــش از پیــش ، گـرد غــربـــت بر شانه های عـــلی نـــشاند.

انـــدوهگنــانه تــرین چکــامه ها بــر کـــوچ غریبــانه پــر شکــسته تــرین چلــچله آل رســول صلی الله علیه و آله وسـلم انـــدک ترین اســت و بهــاری ترین سیلاب های اشــک ، بـــر قصــه پـــر غـــصه رعنــاترین انــدام آفرینــش در سایه در و دیـــوار ، کــم ترین .

با کـدام زبان به ســتایش دُردانه ای بنشــینیم که ســر به دامان معــشوق خــدا داشــت ؟ ای دخــتر آفتــاب . ای بانــوی مــاه . و ای مــادر ستارگــان . اینــک ، فرشتــگان ، صــف کشــیده اند تا بـــر نیــلیِ رخــسارت بــوسه زنــند و بازوی کــبودت را به نــوازش های بهــشتی ســپارنــد . . .

السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا التَّقِیَّهُ النَّقِیَّهُ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الْمُحَدَّثَهُ الْعَلِیمَهُ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الْمَظْلُومَهُ الْمَغْصُوبَهُ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الْمُضْطَهَدَهُ الْمَقْهُورَهُ...

اللهم عـجل لولیـک الفـرج مولانـا صـاحـب الـعصر و الزمانـــ ...

هـــنوز هم عــشق ، بــه نــام تــو قــیام می کنــد . . .

هنــوز هــم کــوچه های سیــلی خــورده ، قــصه زخــم هایت را های های می گــریند و قامت محجــوبت را میان درها و دیـــوارهای مجــروح مرور می کنــند. هیــچ کــس صــدای تــو را نــمی شــنود . گــوش های خفـــته و دل های بــی درد ، مــهر فـــراموشی خــورده اند.

غــدیر، غــریب ترین حــادثه تاریـــخ اسـت که تــو امــروز، در گــوش خســته شــاهدان دیــروز، فــریـاد می کــنی و هــیچ کــس علــی را به جــا نمــی آورد ...

تــمام خشــمت را در سیــنه کلمــات جــاری کــن ؛

إنَّ اللّه َ لَیْغضَبُ بِغَضَبِ فاطِمَة وَ یَرْضی بِرِضاها....

کــوچــه های خاکی تـــو را خــوب می شناسنــد.کــودکان بی پنــاهت ، غــریبــانه ترین تراژدی تاریخ را به تماشا نشــسته اند. دست هایــت ، بازوانــت... درب خــانه ، سینه ای مجروح و ... تکــه های دلت را به دست حــادثه بـــسیار. طـــفلانت ، امــتداد راهی می شــوند که از فریــاد تــو آغــاز شــد. دردهــایت را میــان اشـــک ها قســمت کن ؛ اینـجا هیــچ کـس صــدای تــو را نمــی شنود.

طـــاعون فرامـــوشی بر ســر این مــردم بــاریده است. درد بـی دردی گــرفته اند.غـــیرت، غریـــب ترین واژه قـــاموس آنهــاست. ایــن ها ، غـــدیر را بــرکه ای می پــندارند که هیــچ واقعه ای را لمــس نکـــرده است.

بگــذار خــاک ، بویِ خــون بگیـــرد ، بــوی مظـــلومیّتی سیــال از تـــو را بگیــرد، وامــدار تــو باشد، در بــاد گــم شــود و طــعم سراشیــبِ شکــوه های شــبانه را در مــذاقِ شــهر، مــزه مـــزه کــند. آه از ایــن سیاهی مطلــق؛ ازا ین برهــوتی که سال هاست بر دوش ثانیــه ها له له می زنــد . کجــای خــاک فروخمــیده ای؟

آه از ایـــن زخـــم های مــکرّر ...آه از ایــن شـــب های مکــــدّر ...

آه از ایـــن بهـــارهای نیـــامده پـــرپـــر...

بانـــو، یا فاطـــمة الـــزهرا علیـــهاالسلام ، یا بنـــت رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم ، یا اُمّ النُجَبـــاء، یا سَیـــدة الســـادات؛ یَا وَجِیـــهَةً عِنـــدَ اللّه ،

دریـــاب دل خســته ما را که درمــاندگـــانیم ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ أَمِینِ اللَّهِ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ خَیْرِ خَلْقِ اللَّهِ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ أَفْضَلِ أَنْبِیَاءِاللَّهِ...

السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ خَیْرِ الْبَرِیَّهِ...

اللهم عـجل لولیـک الـفرج مـولانا صـاحـب العصروالزمـانـــ . . .

ای جـــاری تـــرین جــویــبار طـــراوت . . .

چشـمه های عطــش ،گریــبان چاک به نمــاز باران نشــسته اند و بارش بــهاری ترین طـراوت را استـغاثه می کنند. ای آفتــابی ترین بهــانه ها بـودن . پنــجره ها، دسـت دعـا بر آسمـان دارند و حــضور سـپــیده را فریاد میزنند.

ای سحری ترین نسیم سرودن ، قصــیده های بلند رویش ، بیـت بیـت هستی خــود را قربـانی قـدوم مبـارک زیباترین غـزل آفرینـش می کنـند تا دلنشـین ترین آهنـگ زندگی از پس پرده انتـظار شکـوفا شــود.

ای بـهاری ترین نغمـه رویش . شـاخه ستـبر انتـظار ، لطیـف ترین گل های امــید را در باغ آرزو شکـوفا کرده است. ای بلیــغ ترین نهــج البلاغه خلــقت . زبان ها در کـام و دل ها در دام مــانده اند و کتــاب ها، گنـگ و اندیشــه ها، منــگ شده اند از وصــف رنگ های گــوناگون که بر پرده نقش بسته است و عـــدالت ، در قربانگاه ظــالمان ذبــح می شود و در پیشخــوان عــدل فروشان عــالم به معــرض مذاکره گذاشــته می شــود.

دعـــا ، پـــرچم همیــشه برافراشته ای است که بر بام ســـرای دل های بی قـــرار، به اهـتــزاز درآمـده و سر بر آسمان اجــابت می ســاید. ای توفنــده ترین گــردباد ستــم سوز . ســتاره های تـوهم، از وحــشت سردی و سکـون ، بـه دامــن شب آویخـته اند و شــب دیـجور، وحـشی تـرین نظــم نوینـش را بر گـرده زمــین تحمـیل کــرده است. ای روح پنهـان عــدالت در کــالبد زمــان .

جهــان از دیدن وحشــی ترین متمــدن های تــاریخ ، قالب تهی کــرده است و جـهانیان سـر در گـم و ســرگردان، به هــر بیــشه ای پنــاه می بـرند بیــا و جــهان را از این ســرگردانی نجــات بــده و جهــانیان را به ســرزمین امــن ، مــهمان کـن و در ناکجــاآباد زمین اسکــان بــده .

ای بغــض نشکــفته زمــین . شکــوفا شو، که خشـم های فــرو خورده ، چــشم به تــــو دوخته اند و فـــریادهای در گــلو مــرده ، آییــنه دار تـــواَند .

آقـــا بـــیا به حق چــشمات تـــر مــادرت زهـــرا س . . .

این الطالب بدم المقتول بکربلاء ...

　أَیْنَ الْحَسَنُ أَیْنَ الْحُسَیْنُ؟ أَیْنَ أَبْناءُ الْحُسَیْنِ...

اللــهم عــجل لـولیــک الــفـرج مــولانــا صــاحــب الــعصر و الــزمــانــــــــ . . .

تــــــو می آیــــی . . . .

نـــرم تــر از تمامی قوهای آزاد در بـــاد و سبـــک بـــال تـــر از پــر پـــروازهای بی وقفـــه در اوج . تـــو می آیی از سمـــت دورتـــرین قـــصه های ســرزمین های شـــرقی .

ای اشتـــیاق عـــدالت بـــر دل بی شکیب انتـــظار و انتـــظار ، ایــن آخــرین جــرعه های امـــید ، از سبــوی شکــسته منتــظرانت ، بــر شــن های تفـــتیده بـیابــان نــاامیــدی می چــکـد ؛ یا اباصالح المهدی . . .

با ایــن حــال ، مَتی تَرانا و نَراکَ : کی گــوشه چشـمی بــه مـا می کـنی و کی زیارتــت می کنیم ؟ شــاید آن صبحــگاهی کــه دریــا ، صـــداقت خــود را بیــن اهـالی تقــسیم کــند و لــب های تشــنه را ، به جــرعه ای آشــنایی ، ســیراب.

شــاید آن آدینــه ای که آســمان ، چـــتر آبی اش را بــر ســر شقــایق های وحــشی بگســتراند و ابــر ، جــرعه جــرعه مِــیِ وصــالْ بر جــام اطــلسی های بــزمِ انــتظار بــریــزد.

ای غــریبه آشــنا ، ای تــنها امیــد مظــلومیت کــوچه بــنی هــاشم ، ای گـلِ ســرسبــز امــامـت ؛ ای شــوکتِ نــماز، ای شکــوهِ روزه ، اصـالت حــج ، کرامـت زکــاة ، شـرافـتِ دیــن ، هیبــت عــدل .

هـــر صبـح آدینــه ، دلــم می گــیرد و پـــرنده در بــدر چشــم انتــظارِ تــــو ، بـر بــام اشتــیاق می نشیند ، تا در این شب تیره و تار از این بی ســر پناهی آشـنایی ، او را مهــمان کنــد؛ دریــغ از پنـــجره نیمـه گشـوده دریـغ از لبخــندی آشنا . تـــو را با واژه نـمی خــوانـم ، تــو را بایــد با دل خــواند ، با دل دیــد و بــا دل بوئیــد.

االلـهم عـجل لولیـک الـفـرج مـولانـا صـاحـب الـعصروالزمانـــ ...

چه وقتها که برایت دعا نکرده دلم

چه نذرها که برای شما نکرده دلم

چقدر نام مرا در نوافلت بردی

ولی به هیچ کدام اعتنا نکرده دلم

عجیب نیست دلم را گناه پرُ کرده است

دری به سمت مناجات وا نکرده دلم

مسافر سحر جاده های سجاده

بگیر دست مرا تا خدا نکرده دلم

نیفتد از قلم رو به آسمانی ها

به جرم کفش سلوکی که پا نکرده دلم

درست یاد ندارم که چندمین روز است

که حقِ چشم خودم را ادا نکرده دلم

امروز جمعه نیست…

” اقای “من...

قرار نیست که فقط غروب های ” پنج شنبه ” تا غروب ” جمعه ”

سراغت را بگیرم…

قرار نیست فقط ” جمعه ” ها انتظار ” ظهورت ” را بکشیم…

آری…

” شنبه ” هم می توان از ” دوریت ” ناله سرداد…

” یکشنبه ” هم می توان ” انتظارت ” را کشید…

” دوشنبه ” هم می توان دنبال ” گمشده ” گشت…

” سه شنبه ” هم میتوان با ” اقا ” دردودل کرد…

” چهار شنبه ” هم می توان به خاطر ” اقا ” گناه نکرد…

یابن الحسن

دوریت درد بی درمان است…

ای پسر فاطمه

دلم برایت تنگ است

امروز” جمعه ” نیست اما…

دلم برایت تنگ است!

اللهم عجل لولیک الفرج

منبع :http://178133.rozblog.com

جاده های جمکرانی


 به ناله در آمده اند


 و آفرینش یکصدا تو را می خوانند که ما را دریاب...

خوشا روزی که مهدی باز گردد

اناالمهدی طنین انداز گردد

به حق مادرش زهرای اطهر

 به حق فرق اکبر، حلق اصغر

خداوندا ظهورش دیر گردید

بسی عاشق دراین ره پیرگردید

مهیاکن تواسباب ظهورش

منورکن توگیتی را زنورش

اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

مولایم !

دلم برای ورود تو لحظه شماری می کند و

حنجره ام تو را فریاد می زند،تو که تجلی عشقی

کوچه های غریب بی کسی را آب و جارو می کنم

تا تو صبحی زود از آن کوچه عبور کنی

مولایم !

بی تو دفتر دلمان پُر است از مشق های انتظار و 

من با دلم می خواهم آن روز که می آیی

زیبا ترین مدال ایثار را تقدیم نگاه تو کنم .

تو طلیعه نوری، برگی از قرآن ،فرشته ای والاتر از

فرشتگان مقرب الهی که جایگاهش را زمین خدا نهاده اند

یوسف دیگر که اگر یوسف را تنها زلیخایی عاشق بود،

تو را دنیایی مشتاقند.

" چقدر چله‌نشینی؟... چهل... چهل... تا چند؟!
چقدر جمعه گذشت و نیامدی، سوگند ـ

به دانه دانه تسبیح مادرم، موعود(عج)!
که بی تو هیچ نیامد به دیدنم لبخند

که روزها همه مثل هم‌اند ـ سرد و سیاه ـ
غروب‌ها و سحرهاش خسته‌ام کردند

کشانده‌اند مرا روزها به تنهایی
گمان کنم که مرا منتظر نمی‌خواهند!

تو نیستی و جهانم پر از فراموشی‌ست
جهان عاشقی‌ام را غروب‌ها آکند...

تو نیستی که قیامت کنی به آن قامت
تو نیستی که درختان به خویش می‌بالند!

تو نیستی و ... چقدر از زمان من باقی‌ست
چقدر بی‌ تو بگویم، غزل، غزل، یک بند

به چشم‌های کسی احتیاج دارد که
زند به شاخه ادراک خاکی‌اش پیوند

به چشم‌های کسی که شبیه یک منجی
زلال، آبی، روشن ـ شبیه تو ـ باشند

چقدر چله‌نشینی؟ چقدر ندبه و اشک؟
چقدر بی تو سرودن ـ قصیده‌های بلندـ؟

عصر ما درطلب دیدن  آن یار گذشت

 باز هم جمعه ی ما بی رخ دلدار گذشت
سخن این نیست که ما منتظرش میمانیم
نکته اینجاست که روز و شب ما تار گذشت
بس که آسوده نشستیم و تغافل کردیم
روز ما باز به کام دل اغیار گذشت

 فروغ بخش ِ شب ِ انتظار ، آمدنے است 

 رفیق آمدنے ، غمگسار آمدنے است 

 به خاڪ ِ ڪوچه دیدار ، آب مے پاشند 

 بخوان ترانه ، بزن تار ، یار آمدنے است 

 ببین چگونه قنارے به وجد آمده است ! 

  مترس از شبـــــــ ِ یلدا ، بهار آمدنے است  

 صداے شیهه اسب ظهور مے آید 

 خبر دهید به یاران ، سوار آمدنے است 

 بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند 

 یگانه فاتح این ڪوهسار ، آمدنے است 

ادامه مطلب