|
مرتبط با :
پدیدار شدن آتش
یک روز هوشنگ با گروهی از یاران خود
به سوی کوه می رفت. ناگاه از دور ماری سیاه رنگ و تیز تاز و هول انگیز
پدیدار شد. دو چشم سرخ بر سرداشت و از دهانش دود برمی خاست. هوشنگ دلیر و
چالاک بود. سنگی برداشت و پیش رفت و آنرا به نیروی تمام بسوی مار پرتاب
کرد.
مار پیش از آنکه سنگ به وی برسد از جا برجست و سنگی که
هوشنگ پرتاب کرده بود به سنگی دیگر خورد و هر دو در هم شکستند وشراره های
آتش به اطراف جستن کرد و فروغی رخشنده پدید آمد.
هرچند مار کشته شد اما راز آتش گشوده شد. هوشنگ جهان
آفرین را ستایش کرد و گفت این فروغ، فروغ ایزدی است. باید آنرا گرامی
بداریم و بدان شاد باشیم.
چون شب فرا رسید فرمان داد تا بهمان گونه شراره از سنگ
جهاندند و آتشی بزرگ برپا کردند و به پاس فروغی که ایزد بر هوشنگ آشکار
کرده بود جشن ساختند و شادی کردند. می گویند «جشن سده» که نزد ایرانیان
قدیم بسیار گرامی بود و بهنگام آن آتش می افروختند از آن شب به یادگار
مانده است.
کوشش هوشنگ به اینجا پایان نگرفت. فرّه ایزدی با وی بود و
او را بر کارهای بزرگ توانا می کرد. هوشنگ بود که دام های اهلی را چون گاو
و خر و گوسفند از دام های نخجیری چون گور و گوزن جدا ساخت، تا هم مایه
خوراک مردمان باشند و هم در ورزیدن زمین و کشاورزی بکار آیند. از جانوران
دونده آنها را که چون سنجاب و قاقم و روباه و سمور پوست نرم و نیکو داشتند
برگزید تا مردمان پوست آنها را برخود بپوشند. بدینگونه هوشنگ عمر خود را به
کوشش و اندیشه و جستجو برای آبادانی جهان و آسایش مردمان بکار برد و جهان
را آبادتر از آنچه به وی رسیده بود به طهمورث سپرد.
طهمورث
طهمورث کارهای پدر را دنبال کرد و بردانش و آگاهی مردمان
افزود. او بود که نخست رشتن پشم بره و میش را به مردمان آموخت و آنان را
به بافتن جامه و فرش راهنما شد. او بود که سبزه و کاه و جو را خورش دام های
اهلی قرار داد. جانوران شکاری را نیز نخست او برگزید: از ددان رمنده یوز و
سیاه گوش را و از پرندگان تیز چنگ باز و شاهین را او رام کرد و شیوه تربیت
آنان را برای شکار او به مردمان آموخت. ماکیان و خروس را نیز او به خانه
ها آورد. با دیوان و با آفت های جهان ستیزه کرد و آنها را درهم شکست و فرو
نشاند. نوشتن خط نیز از زمان وی آغاز شد. با این همه هنوز دانش مردمان
فراوان نبود و آموختنی بسیار بود. طهمورث جای به جمشید سپرد و جمشید بود که
به کمک فرّه ایزدی و نیروی اندیشه اش آئین زندگی را رونق بخشید و دانش های
نوین به مردمان آموخت. جمشید جمشید با فرّ و شکوه بسیار به تخت نشست و
برهمه جهانیان پادشاه شد. دیو و مرغ و پری همه در فرمان او بودند و درکنار
هم به آسایش می‌زیستند. جمشید هم شهریار بود و هم موبد. کار دین و دولت هر
دو را هرمزد بدست وی سپرد.
نخستین کاری که جمشید پیش گرفت ساختن ابزار جنگ بود تا
خود را بدانها نیرو ببخشد و راه را بر بدی ببندد: آهن را نرم کرد و از آن
خود و زره و جوشن و خفتان و برگستوان ساخت. پنجاه سال درین کوشش برآورد
وگنجینه ای از سلاح جنگ فراهم ساخت.
آنگاه جمشید به پوشش مردمان گرائید و پنجاه سال نیز درآن
صرف کرد تا جامه بزم و رزم را فرهم آورد. از کتان و ابریشم و پشم جامه
ساخت و همه فنون آنرا از رشتن و بافتن و شستن و دوختن به مردمان آموخت.
چون این کار نیز به پایان آمد جمشید پیشه های مردم را
سامان داد و اهل هر پیشه را گرد هم جمع کرد. همه مردمان را به چهار گروه
بزرگ بخش کرد: یکی مردان دین که کارشان پرستش کردگار و کارهای روحانی بود.
اینان را در کوه جای داد.* دیگر مردان رزم که آرادگان و سربازان بودند و
کشور به نیروی آنها آرام و برقرار بود. سوم برزگران که کارشان ورزیدن زمین و
کاشتن و درودن بود و به تلاش و کوشش خود تکیه داشتند و به آزادگی می
زیستند و مزد و منت از کسی نمی بردند و جهان به آنان آباد بود. چهارم
کارگران و دست ورزان که به پیشه های گوناگون وابسته بودند.
جمشید پنجاه سال نیز در این کار بسرآورد تا کار و پایگاه
و اندازه هرکس معین شد. آنگاه جمشید در اندیشه خانه و ساختمان افتاد و
دیوان را که در فرمان او بودند گفت تا خاک و آب را بهم آمیختند و گل ساختند
و آنرا در قالب ریختند و خشت زدند. سنگ وگچ را نیز به کمک خواستند و خانه و
گرمابه و کاخ و ایوان بپا کردند.
چون این کارها فراهم شد و نیازهای نخستین برآمد، جمشید
در اندیشه آراستن زندگی مردمان افتاد: سینه سنگ را شکافت و از آن گوهرهای
گوناگون چون یاقوت و بیجاده و فلزات گرانبها چون سیم وزر بیرون آورد تا
زیور زندگی و مایه خوشدلی مردمان باشد. آنگاه در جستجوی بوی های خوش برآمد و
برگلاب و عود و عنبر و مشک و کافور دست یافت.
عید نوروز
بدینسان جمشید با خردمندی بهمه هنرها دست یافت و برهمه
کار توانا شد و خود را درجهان یگانه دید. آنگاه انگیزه برتری و والاتری در
او بالا گرفت و در اندیشه سیر در آسمان ها افتاد: فرمان داد تا تختی
گرانبها برای وی ساختند و گوهر بسیار درآن نشاندند. جمشید برآن نشست و سپس
به دیوان که بنده او بودند فرمان داد تا تخت را از زمین برداشتند و بسوی
آسمان برافراشتند. جمشید درآن چون خورشید تابان بود و در هوا سیر می کرد.
این همه را به نیروی فرّه ایزدی می کرد. جهانیان از شکوه و توانائی وی خیره
ماندند. گردآمدند و بر بخت و فرش آفرین خواندند و براو گوهر افشاندند و آن
روز را که نخستین روز فروردین ماه بود "نوروز" خواندند و جام و می خواستند
و به شادی و رامش نشستند. هرسال آن روز را جشن گرفتند و شادمانی کردند.
«عیدنوروز» از اینجا پدید آمد.
جمشید سیصد سال بدینسان پادشاهی کرد. درین مدت مردم از
رنج و مرگ آسوده بودند.وی چاره دردمندی و بیماری و راز تندرستی را پدیدار
کرده و به مردمان آموخته بود. در روزگار جمشید جهان آرام و شادکام بود و
دیوان بنده وار در خدمت آدمیان بودند. گیتی پراز نوای شادی بود و یزدان
راهنما و آموزنده جمشید بود.
برچسب ها :
شاهنامه-برچسب ها :
هوشنگ-برچسب ها :
طهمورث-برچسب ها :
جمشید-برچسب ها :
آتش-برچسب ها :
عید نوروز-
|
