فضائل و سیره امام حسین (ع) : 786 - قداست تربت امام حسین (ع )

786 - قداست تربت امام حسین (ع )

او در سرزمین كربلا، در آن بیابان خشك و بى آب به شهادت رسید. كربلا فرودگاه حسین بود و سرزمین آن در برگیرنده پیكر حسین علیه السلام و یاران و فرزندان اوست .

مراسم شب عاشوراى حسین و یارانش در آن سرزمین برگزار شد. صداى زمزمه مناجات او و یاران و اهل خانواده اش آن منطقه و آن سرزمین را عطر آگین كرده بود. فریاد حق طلبى حسین علیه السلام ، صداى هل من ناصر حسن ، حق گویى هاى حماسه آفرین حسین علیه السلام ، احتجاجات خدا پسندانه حسین ، نصایح و مواعظ او در روز عاشورا و قبل از آن همه و همه در آن سرزمین است

و از همه مهم تر كدام سرزمین است كه آن همه خون هاى مقدس و به راه خدا ریخته ، و تواءم با خلوص و اخلاص را در خود ذخیره داشته باشد؟ و كدام سرزمین است كه آن همه پیكرهاى مقدس شهیدان و آن همه ثارالله را در خود جاى داده باشد.

پس آن سرزمین به بركت خون مظلومان تاریخ مقدس است ، خاك و تربت آن نیز قداست یافته است . آنچنان كه خداى در تربت او شفا قرار داده است ، و خاك او را حرز و پاسدار جان ها به حساب آورده است .

همچنان خاك او سجده گاه عاشقان است و مهر و تسبیح عبادت كاران است و كام كودكان نوازد شیعى در ولایت با تربت حسین متبرك و آشنا مى شود و هم در طول مدت عمر یك شیعى ، خاك كربلایش مهر نماز است و در حین دفن زینت بخش كفن و مایه آرامش و امان میت است . على علیه السلام در گذر از آن سرزمین ، در واقعه صفین فرمود: واها لك ایتها التربه ، لیحشرن منك اقوم یدخلون الجنه بغیر حساب ؛

خوشا به سعادت تو اى خاك پاك كربلا! از تو قومى محشور مى شوند كه بدون حساب وارد بهشت مى گردند.