به ســـــلامتی رفـیقــــ 
ــــایــی که:
وقتـــی باهاشونیــم نخوردهـ مستیــم
وقتـــی کنارشونیــم از دل و جون هستیـــم
وقتـــی ناراحتیـــم دل به حرفشون بستیـــم 
وقتـــی هستــن به عشقشــون هستیـــــم!
لُپِشونُ بکشی
بعد با
لبخند بگی
عزیــزم رو
اعصابمی
اسمم بیاد سَرِ زَبونِ رفیقـ ـ ♥ـ ـآم
پـــــوزخَنـــــد بِزَنَـنــــو با پُشــــت دَست اشکـــــــاشونو پاک کننو بِگَن
هـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــِـــــــــی
کی فِکــــــرِشو میکرد
عزیـــزم
احتــــرامـــت دســـــتِ خـــــودت بـــــاشـــــه
بیــفتـــــه دســـــتِ مــَـــن، میــــزنم لــَـــت و پــــارِش میکنــــــم ..!!
بـَـرآ 
ــد
من از اونایــی نیستـم کهـ میگــن نداشتـن مخاطبـــ خــاص از افتخـآرات مــآس
من اتفاقـاً دوتـا مخاطبــ خــاص دارم یکـی خـُـداس یکیـم رفقـای خــاص
کهـ سـایشــون همیشهـ بالاسرمـــآس
آرهـ دیــه اینجوریــاس
بَعضے وَقتــ هـآ یــِہ اِتّفـآقے می اُفتــِہ 
کــِه میفَهمے هیچــ وقتــ ﬤوسِتــ ـــ نَـﬤآشتــِہ
وَ ایـטּ هَمــِہ وَقتــ اِشتِبـآهـ فِڪـ ــر می ڪرﬤے
اینجور وَقتـآستــ ـڪـِہ اَگــِہ گوشیتــ ـــ زَنگــ بُخورهــ
ﬤلِتــ می خوآﬤ مُحڪمــ بِزَنیشــ زَمیــ ـــטּ و
اینجورے خوﬤتو خآلــ ـــی ڪنے
آخــِہ اینو میـﬤونے ـڪـِہ
پُشتــِ خَطـ هَر کَسے میتونــِہ بآشــِہ ، جُــ ـــز اونـــ
█ تَلخــی ِ اَلكُلפ بـِـِــہ جـפنْ میخَرَґ
█ فَقَط بـِخاطِرِ اینكـِــِــہ مُوقِع ِخُـפـرלنَش بـِگَـَـґ
:
█ میزَنَـَـґ بωـــِلامَتــــی ِ كَـωـــی كِـِــہ
█ هیچـפتْ نَفَهمیـל چـِقَـל
█ לפωــتـَــــــشْ לارَґ...
زن زیبـاســتــــــــ ...چهـ آن زمان که از فرط خستگی چهره اش در هم است...
چهـ آن زمان که خود را می آراید از پس همه خستگیهـــــایش...
چهـ آن زمان که فـــــریاد می زند بر سرت
وتو فقط حرکت زیبای لبهـــــــــایش را می بینی...
چه آن زمان که کودکی جانش را به لبانـــــــــش رسانده
و دست بر پیشانی زدهـ و لبخند می زند...
زن زیباستـــــــــــ ...
آن زمانی کهـ خستهـ از همهـ تُهمت ها و نابرابری ها
باز فراموشش نمی شود کهـ
مـــــــــادر است،
همــــــــــسر است،
راحــــــتـــــ جان است...
زن زیباست
زمانی که لطافت جسم و روحش را توأمان درک کردی؛
زمانی که خرامیدنش را بین بازوانت فهمیدی؛
زمانی که نداشته های خودت را
به حساب ضعفش نگذاشتی؛
آری زن زیبـــــاست...
ﺩﺧﺘــــــــﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻟﺸﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ ، ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻏﻠﯿﻆ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﺮﯼ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮﯼ ﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ
ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﻋﻤﯿﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﺩ
ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﺽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﯼ
ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﺪﺕ
ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ ، ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ
ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻟﺸﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ...
بعد از آن
آنهـــا دیگر خودشان نیستنـــد
