سفره را پهن کردم

همه چیز برای امدنش اماده بود

                             بشقابی غم

                             لیوانی اشک

                            کاسه ای انتظار

امد.

انگار بود.

سفره شامم را که دید گفت:

                       غمت را با خودم خواهم برد

                        لیوان اشکت را می نوشم

                        و کاسه ی انتظارت را سر میکشم.

از خوشحالی اشک در چشمانم پرواز کرد.

رفت.

گفتم:چقدر خوب است با خدا شام خوردن....