میلاد امام مجتبی(ع)
نیمه ماه مبارک رمضان بنا بر مشهور روز میلاد امام حسن مجتبی(ع)
سبط اکبر رسول خدا(ص) و سرور جوانان اهل بهشت است
بعد از آن که آن حضرت متولد شد
علی(ع) او را نزد حضرت رسول خدا(ص) برد
آن حضرت زبان مبارک خود را در دهان او نهاد
و او شروع به مکیدن زبان حضرت نمود
سپس رسول خدا پرسید آیا برای او نامی نهاده اید..؟!
امیر مؤمنان عرض کرد: بر شما در نام او سبقت نمی گیرم
آن حضرت نیز فرمود: من هم بر پروردگار خود سبقت نمی گیرم
پس خداوند متعال جبرئیل را نازل کرد و فرمود:
برای محمد پسری متولد شده
سلام مرا به او برسان و تهنیت و مبارک باد بگوی
و بگو که علی نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسی
پس او را به اسم پسر هارون نام گذاری نما
و اسم پسر هارون شبر و به زبان عربی « حسن » است
به اعتراف شیعه وسنی او یکی از پنج نفری است
« محمد(ص)، علی، فاطمه، امام حسن و امام حسین علیهم السلام »
است که آیه شریفه تطهیر در شأن آنان نازل شد
او کسی است که خداوند عالم هر رجس و پلیدی را از روح او زدود
و قلبش را به طهارتی مطهر فرمود که خزینه اسرا ر کتاب او باشد
همچنین شیعه و سنی روایت نمودند:
که خداوند به وسیله امام مجتبی و برادرش امام حسین
بهشت را زینت نموده است
هنگام وضو بندهای بدن آن حضرت می لرزید و رنگش زرد می گشت
از آن حضرت سؤال شد، فرمود:
حق است بر هر کس که نزد پروردگار عرش بایستد که رنگ او زرد شود
و بندهای بدنش بلرزد
حضرت امام جعفر صادق(ع) از پدر خود از امام زین العابدین(ع) نقل می کنند:
که حسن بن علی عابدترین اهل زمان خود و زاهدترین و فاضل ترین آنان بود
اگر حج می نمود پیاده و گاه پا برهنه می رفت
و هر گاه مرگ را به خاطر می آورد گریه می نمود
و اگر قبر را به یاد می آورد می گریست
و اگر برانگیختن قیامت را به یاد می آورد می گریست
و اگر به نماز می ایستاد بندهای بدنش می لرزید
و اگر بهشت و دوزخ را به یاد می آورد همچون مار گزیده مضطرب می شد
و از خدا بهشت را مسألت می نمود و از آتش دوزخ به خدا پناه میبرد
و از قرآن آیه « یا ایها الذین آمنوا» را
نمی خواند مگر این که می گفت: لبیک اللهم لبیک
و در هیچ حالی از احوالش دیده نمی شد مگر این که ذاکر خداوند سبحان بود
و زبانش راستگوترین مردم و پیامش فصیح ترین آنان بود
حلم آن حضرت همچون آفتاب برای دوست و دشمن آشکار بود
از رسول خدا(ص) روایت شده است که:
هر کس بر او « حسن» گریه کند
چشمش کور نشود در روزی که چشم ها کور می شود
و هر کس بر او محزون شود
قلب او محزون نشود در روزی که قلب ها محزون می شود
و هر کس او را در بقیع زیارت کند
قدمش بر صراط نمی لرزد روزی که قدم ها در آن روز می لرزد
هنگام وضو بندهای بدن آن حضرت می لرزید و رنگش زرد می گشت
از آن حضرت سؤال شد، فرمود:
حق است بر هر کس که نزد پروردگار عرش بایستد که رنگ او زرد شود
و بندهای بدنش بلرزد
حضرت امام جعفر صادق(ع) از پدر خود از امام زین العابدین(ع) نقل می کنند:
که حسن بن علی عابدترین اهل زمان خود و زاهدترین و فاضل ترین آنان بود
اگر حج می نمود پیاده و گاه پا برهنه می رفت
و هر گاه مرگ را به خاطر می آورد گریه می نمود
و اگر قبر را به یاد می آورد می گریست
و اگر برانگیختن قیامت را به یاد می آورد می گریست
و اگر به نماز می ایستاد بندهای بدنش می لرزید
و اگر بهشت و دوزخ را به یاد می آورد همچون مار گزیده مضطرب می شد
و از خدا بهشت را مسألت می نمود و از آتش دوزخ به خدا پناه میبرد
و از قرآن آیه « یا ایها الذین آمنوا» را
نمی خواند مگر این که می گفت: لبیک اللهم لبیک
و در هیچ حالی از احوالش دیده نمی شد مگر این که ذاکر خداوند سبحان بود
و زبانش راستگوترین مردم و پیامش فصیح ترین آنان بود
حلم آن حضرت همچون آفتاب برای دوست و دشمن آشکار بود
از رسول خدا(ص) روایت شده است که:
هر کس بر او « حسن» گریه کند
چشمش کور نشود در روزی که چشم ها کور می شود
و هر کس بر او محزون شود
قلب او محزون نشود در روزی که قلب ها محزون می شود
و هر کس او را در بقیع زیارت کند
قدمش بر صراط نمی لرزد روزی که قدم ها در آن روز می لرزد
