نویسنده، محقق، مترجم و شاعر نامدار، استاد عبدالرحمن شرفكندی مشهور و متخلص به «هه ژار» به سال 1300 ه.ش در شرفکند مهاباد و در خانواده‌ای متدین و شهیر دیده به جهان گشود.

وی در سن پنج‌سالگی الفبا و قرآن را نزد پدر خویش حاجی ملا محمد فرا گرفت، سپس وارد مكتب خانه شد و از حضور تنی چند از مدرسان علوم اسلامی آن زمان كسب فیض نمود.

او براى نخستین بار در روستاى شرفكند (بین مهاباد- بوكان) اقدام به تأسیس و تدریس علوم شریعت اسلامى به زبان كردى نمود و طلبه‏هاى دارالعلوم خود را به نوشتن و خواندن متون كردى به ویژه علوم اسلامى و تعلیمات دینى به زبان كردى ترغیب كرد.

بازدیدكنندگان گرامی برای مطالعه كامل متن، به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

تو سایتای مختلف افراد زیادی مطالب زیبا و قشنگی در مورد مقام معلم نوشته اند. منم خواستم یه مطلب گردآوری کنم راستشو بخواین وقت نکردم. ولی با خودم گفتم درسته که وقت نکردم یه مطلب درست و حسابی، یعنی اون چیزی که درخور و شایسته مقام معلم باشه بنویسم ولی یه تبریک ساده و خودمونی ازم که بر میاد.

همیشه از خودم می پرسدم که چرا احترام و شان معلم روز به روز کمتر و کمتر میشه؟!
جوابهای مختلفی هم برای خودم میاوردم، اما هیچ کدام از این جوابها تا به حال منو قانع نکرده!
درسته که بعضی از معلم های ما واقعا از رسالت معلمی بویی نبرده اند، ولی باز هم من دلیلی نمی بینم که به معلم ها کم محلی بشه، مردم نسبت به اونا کم لطف باشن و خیلی چیزای دیگه....

هر چیز که هدف و غرضی در آن هست ناچار تابع حدود و قوانینی است و هرچه نظم و قانونی دارد ناچار دارای مقیاس و میزانی نیز هست که به آن سنجیده می شود و از روی این سنجش است که درست را از نادرست و کامل را از ناقص می توان باز شناخت.

سنجش و آزمایش لازمه ترقی و پیشرفت هر فنی است تا خطا را از صواب نشناسم از خطا پرهیز نمی کنیم و کار ما بی نقص نمی شود. زرگر ساخته خود را به محک می سپارد و نویسنده آثار خویش را در معرض انتقاد قرار می دهد.

انتقاد عبارت است از انتقال اطلاعات به دیگران به نحوی كه افراد مورد انتقاد بتوانند آن را در جهت مصالح خود به كار برند.

انتقاد، امروزه یکی از فنون ادبی است و فن مهمی است. منتقد حقیقی به قدر یک شاعر ونویسنده بزرگ ممکن است به ترقی ادبیات خدمت کند.

میدان کوشش منتقد نیز وسیعتر از قلمرو نویسنده است. اگر نویسنده فقط به خواننده خطاب می کند منتقد با هر دو سروکار دارد.

در اثر گوشش منتقد، ادبیات و همه فنون هنر از دو جنبه ایجاد و ادراک رو به کمال می رود.

فن انتقاد وظیفه مهمی برعهده دارد و آن معرفی آثار جدید و تعیین ارزش آن هاست تا خواننده، از میان این آثار فراوان، سرگردان نشود و در فرصت کمی که دارد بر حسب ذوق خود بتواند کتابی را برای خواندن برگزیند و در ادراک دقایق آن از منتقد، که به علم و ذوق لیاقت رهبری یافته است، کمک بخواهد.

در انتقادهای متداول، انتقاد كننده معمولاً به شكلی غیرمنصفانه فقط روی نقاط ضعف انگشت می‌گذارد.

انتقاد به صورت متداول خود جریانی منحصراً‌ یكسویه است.

انتقاد نادرست احتمال رشد و پیشرفت را از بین می‌برد. این شیوه با تمركز بر روی اعمال گذشته فرد روزنه هر نوع جبران و پرهیز از خطا را می‌بندد.

برای اینكه انتقادمان سازنده باشد و از آن احساس خشنودی كنیم، باید به یك پرسش كلیدی پاسخ دهیم: اطلاعاتی را كه می‌خواهیم به فرد مخاطب بدهیم، چگونه بیان كنیم كه از یك طرف مخاطب ما آن را بپذیرد و از آن سود ببرد و از طرف دیگر به بهبود روابط ما با او كمك كند "به عبارتی دیگر" چه بگوییم ؟ "و" چگونه بگوییم ؟"

در مجموع انسان‌ها نیازمند انتقاد کردن و انتقادپذیری موثر و مثبت برای تکامل خود ، گروه و سازمان هستند. این نقد افراد ، سازمان‌ها و جوامع را به سوی تعالی سوق می‌دهد در حالی که نقد منفی ، روحیه خصومت و پرخاشگری و تضاد را گسترش داده و افراد و سازمان‌ها را به سوی عدم بهره‌وری از منابع انسانی و مادی و در نهایت نابودی آنها سوق می‌دهد.

                                                               

از هیاهوی اتاق (عوض شدن کانالهای تلوزیون، صدای گریه ی کودک، قل قل

سماور، نظرات موافق و مخالف میهمانان) به هوای آزاد پناه بردم. هوای پاییزی

انگار با سوز سرمایش اندیشه ام را نوازش می کرد. افکار نو یکی یکی به

سراغم می آمد خوب و بد. برگهای مو زمانی روبه بالا رشد می کرد همه ی

حیاط را پر از نشاط کرده بود. خود را به هر چیز که می رسیدند گره می زدند. اما

حالا مثل انسان شرمسار زرد روی، که دماغش را به زمین انداخته است.

برگهای زردش زیر پایم خش خش می کردند و آخرین موسیقی زیستن رابرایم

می نواخت. جارو رابرداشتم وبرگهای روی زمین را جمع کردم. انگار هیج حیاتی

روی زمین وجود نداشته. چشمم به ترکهای لای دیوار افتاد که مورچه ها

انگورهای خشک شده رابرای زمستان خود به لانه می بردند درست مثل ما.....

اما نه.... ما در زمستان هم در حال تکاپویئم، زور آزمایی بی حاصل برای دنیا...

آری

رسم روزگار چنین است زمانی بالندگی و رشد و یک لحظه سکوت و مرگ کاری

می کند که انگار بر صحنه روزگار نبوده ایم. ثانیه ها و ساعتها می گذرند. کاش

برای همیشه برتاریک خانه ذهنمان با قلم زرین ایمان حک می کردیم که این

همه تلاش برای دار فانی چه سود؟

عاقبت مشتی خاک وچند متر پارچه ی سفید عاید فقیر و پولدارمان می شود.

پس توشه ی خالی زمستان سرد دنیا را با چه رویی برای خدایمان باز کنیم.

شیوا یوسفی

قیبلــــــه م فیراقت، قیبلــــــــه م فیراقت

ئارام لیم ســه نده ن ســه ودای فیراقت

دل قه قنه س ئاسا، جه ئیشتیاقت

تاقت تاق بیه ن په ی ئه بروی تاقت

دوری قامــــــه تت قیـامـــه ت خیــــــزه ن

هیجرت شه راره ی جه حه ننه م بیزه ن

کاری پیم که رده ن مه حرومی رازت

مــه گیران وه جه رگ نیم نگای نازت

قه در عافیه ت سوحبه ت نـــــه زانــام

شوکرانه ی شوکری رازت نـــــه وانــام

ها خه م کوی شادیم وه باد مه شانو

تـــــه مام ئینتقام وه سلت لیم سانو

میرزا ئه ولقادر پاوه یی

معلم یک کودکستان به بچه های کلاس گفت که می خواهد با آن ها بازی کند. او به آن ها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن، به تعداد آدم هایی که از آن ها بدشان می آید، سیب زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند.فردا بچه ها با کیسه های پلاستیکی به کودکستان آمدند. در کیسه بعضی ها 2، بعضی ها 3، بعضی ها 5تا سیب زمینی بود. معلم به بچه ها گفت تا یک هفته هر کجا که می روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند.روزها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه ها شروع کردن به شکایت از بوی ناخوش سیب زمینی های گندیده. به علاوه، آن هایی که سیب زمینی بیشتری در کیسه خود داشتند از حمل این بار سنگین خسته شده بودند. پس از گذشت یک هفته،بازی بالاخره تمام شد و بچه ها راحت شدند.معلم از بچه ها پرسید: «از اینکه سیب زمینی ها را با خود یک هفته حمل می کردید چه احساسی داشتید؟» بچه ها از اینکه مجبور بودند سیب زمینی های بدبو و سنگین را همه جا با خود ببرند شکایت داشتند.آنگاه معلم منظور اصلی خود از این بازی را این چنین توضییح داد: «این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه آدم های که دوستشان ندارید را در دل نگاه می دارید و همه جا با خود می برید. بوی بد کینه و نفرت، قلب شما را فاسد می کند و شما آن را همه جا همراه خود حمل می کنید. حالا که شما بوی بد سیب زمینی ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید پس چطور می خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟!»

نتیجه اخلاقی داستان

کینه هر کسی را که به دل دارید بیرون بریزید و گرنه باید آن را تا آخر عمر با خود تحمل کنید. بخشیدن دیگران بهترین کاری است که می توانید انجام دهید. دیگران را دوست بدارید حتی اگر آن ها شما را دوست نداشته باشند.