آنسوی دلتنگى ها همیشه خدایی هست که

 داشتنش جبران همه نداشتن‌ها ست ...

ز سرگذشت چمن دل به درد می آید

ببند پنجره را باد سرد می آید

دریغ باغ گل سرخ من که در غم او

همه زمین و زمان زار و زرد می آید

نمی رود ز دل من صفای صورت عشق

و گر بر آینه باران گرد می آید

به شاهراه طلب نیست بیم گمراهی

که راه با قدم رهنورد می آید

تو مرد باش و میندیش از گرانی درد

همیشه درد به سروقت مرد می آید

دگر به سوز دل عاشقان که خواهد خواند

دلم ز ناله ی بلبل به درد می آید

هوشنگ ابتهاج

به یاد استاد عباسپور

بزرگی و شان انسان

در بزرگی وشان رویاهایش

در عظمت عشقش

در والایی ارزش هایش

و در شادی و سرور تقسیم شده اش نهفته است

.

.

.

بزرگی و شان انسان

در بزرگی و شان افکارش

در ارزش تجسم یافته اش

در چشمه هایی که روحش از آن سیراب می گردد

و در بینشی که بدان دست یافته نهفته است

.

.

.

بزرگی وشان انسان

در بزرگی و شان حقیقتی ست که بر لبان جاری می سازد

در یاری و مساعدتی است که بذل می کند

در مقصدی است که می جوید

آنکه گم شده است بین هزار و یک شب، شب قدر نیست، آن تویی...

که اگر خود را پیدا کنی و قدرش را بدانی و روح را روان کنی و جان را جلا بدهی  و قلب را قوّت ببخشی و دل را دوا، هر شب، شب قدر است و هر روز، روز قدر است و هر دم، دم قدر.

آن تقویم که ندیده اش می گیری، عمر توست و آن ماه که به میهمانی خدا نمی روی، همه دوازده ماه است که سفره خدا همیشه پهن است و ضیافتش مدام و رزقش دائم.

تو اما مهمان نمی شوی،  چون صاحبخانه را نمی شناسی و خانه را گم کرده ای و شب را نمی دانی و روز را هم.

بگرد و پیدا کن هم خودت را و هم خانه را و هم صاحبخانه را... که اگر خانه را یافتی و صاحبخانه را هم؛ همه شب ها، شب قدر می شود و همه روزها، روز قدر.

قدر خویش را بدان پیش از آنکه دفتر قدر و تقدیر بسته شود.

✍عرفان نظرآهاری

سال‌ها گذشت...

ما به هم نرسیدیم

جای تو اما، زنی همراه من است

به تو شباهتی ندارد

از تو  بهتر نیست

حتی از تو زیباتر نیست...

تنها به خاطر لجاجتم کار به اینجا رسید،

اما، وقتی موهایش را باز میکند،

 بی اختیار مثل همیشه تو را صدا میزنم...

و او میخندد و با اشتیاق میپرسد....

رابطه ی بین موهایش و دخترمان چیست...؟

و من هر بار میمیرم...

پیمان شمس

بلد بود وقتی یک قاشق توی ظرف هست آن را همیشه طرف معشوقش بگذارد.

بلد بود از صدای آب بفهمد که کی باید حوله به دست پشت در حمام بایستد.

بلد بود سر کدام آهنگ صدا را بلند کند چون او آن را بیشتر دوست دارد.

بلد بود کدام تکه از کدام کتاب را بخواند وقتی دارد موهایش را می‌بافد.

بلد بود موهایش را ببافد. بلد بود آخرش چه جوری با کش مو ببنددشان که از هم باز نشود.

بلد بود دو تکه دارچین توی چای بیندازد و بلد بود چای را توی استکان شیشه‌ای بریزد كه رنگش معلوم باشد و بلد بود کنارش گز به جای قند بیاورد؛ چون همه‌ی این‌ها را معشوقش دوست‌تر می‌دارد.

بلد بود معشوقش را دوست‌تر بدارد. بلد بود برایش گل بخرد، بلد بود برایش حرف بزند، بلد بود بخنداندش، بلد بود بغلش کند تا نترسد، بلد بود وقتی گریه می‌کند چی بگوید یا چی نگوید،

بلد بود صبور باشد، بلد بود منتظر بماند، بلد بود گلش را هر روز آب بدهد، بلد بود حواسش به همه چیز باشد.

همه‌ی این‌ها را بلد بود اما دلش را نداشت به کسی دل بدهد… بلد نبود دوست داشته شود…

بلد نبود خودش را رها کند. بلد نبود بشود همه‌چیِ یک آدمِ دیگر. بلد نبود بگذارد کسی عاشقش بشود.

برای همین هم قاشق‌ها مانده بودند توی کشو، حوله آویزان به جارختی، کتاب بالای کتابخانه، چای و دارچین هم توی کابینتِ خانه‌ی بی‌صدا.

برای همین بود که گلفروش‌های توی خیابان، حتی نگاهش هم نمی‌کردند.

حسین_وحدانی