به یاد سهراب سپهری

تو کجایی سهراب ؟
آب را گل کردند

چشم ها را بستند و چه با دل کردند ...

                                        وای سهراب کجایی آخر ؟ ...

زخم ها بر دل عاشق کردند

خون به چشمان شقایق کردند ...

                                        تو کجایی سهراب ؟

که همین نزدیکی عشق را دار زدند ،

همه جا سایه ی دیوار زدند ...

ای سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی است!                     

                                       دل خوش سیری چند ؟

              صبر کن سهراب...گفته بودی قایقی خواهی ساخت...!

                                        قایقت جا دارد؟

                        من هم از همهمه ی اهل زمین دلگیرم!

 

تو چه گفتی سهراب؟

                            قایقی خواهم ساخت...

با کدوم عمر دراز؟

نوح اگر کشتی ساخت، عمر خود را گذراند

                     با تبر روز و شبش، بر درختان افتاد

                                                سالیان طول کشید، عاقبت اما ساخت

پس بگو ای سهراب ... شعر نو خواهم ساخت

                              بیخیال قایق....                               

یا که می گفتی....

                            تا شقایق هست زندگی باید کرد؟

این سخن یعنی چه؟

                           با شقایق باشی....  زندگی خواهی کرد

ورنه این شعرو سخن یک خیال پوچ است

پس اگر میگفتی... تا شقایق هست، حسرتی باید خورد جمله زیباتر میشد

تو ببخشم سهراب...

                که اگر در شعرت، نکته ای آوردم، انتقادی کردم

بخدا دلگیرم، از تمام دنیا، از خیال و رویا

بخدا دلگیرم، بخدا من سیرم، نوجوانی پیرم

زندگی رویا نیست

                 زندگی پردرد است

                            زندگی نامرد است، زندگی نامرد است...

چشم هایم را قرنطینه کردم

تا از خودم بگذرم

اما

کنترل از دستم افتاد

و همه ی دنیا:

سیاه- سفید

سیاه - سفید

سیاه ...

بعدها شنیدم

آسمان همه اش آبی ست

و دریا حرف هایی دارد برای گوش - ماهی ها

زندگی باید در سرانگشت های من برقصد

اینجا

درست پشت پلک های شب.

یک نفس با ما نشستی خانه بوی گل گرفت
خانه ات آباد که این ویرانه بوی گل گرفت

از پریشان گویی ام دیدی پریشان خاطرم
زلف خود را شانه کردی شانه بوی گل گرفت

پرتو رنگ رخت با آن گل افشانی که داشت
در زیارتگاه دل پروانه بوی گل گرفت

لعل گلرنگ تو را تا ساغر و می بوسه زد
ساقی اندیشه ام پیمانه بوی گل گرفت

عشق بارید و جنون گل کرد و افسون خیمه زد
تا به صحرای جنون افسانه بوی گل گرفت

از شمیم شعر شورانگیز آتش، عاشقان
ساقی و ساغر، می و میخانه بوی گل گرفت

                    گلم با این دل من ناله سر کن

                                                                    بیا این دیده را با اشک تر کن

                    گلم این جمعه هم بگذشت بی تو

                                                                   بیا تا جمعه بعدی سفر کن

                    گلم خاک دلم بیمار گشته

                                                                   بیا خاک مرا زیر و زبر کن

                    شدم من دربه در از هجر رویت

                                                                  بیا فکری به حال در به در کن

                    هوای کربلا دارد دل من

                                                                 بیا مرغ دل من را تو پر کن

                    کنار ساحل عشقت نشینم

                                                                 تو خاک ساحل عشاق زر کن

                    بود زهر جفا در تیر عشقت

                                                                 تو ای زهر جفا در من اثر کن

                   درون هیئت عشاق ای جان

                                                                گهی یاد از جفای میخ در کن

                   گهی کن یاد از یک کوچه ی تنگ

                                                               گهی خود را به سیلی ها سپر کن

                                         بیا مهدی دلم تنگ شما شد

                                         دل من سالها بهرت گدا شد

  التماس دعا...

             آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
                                                                  قطعاً تویی که با نظرت کیمیا شدیم

             آنقدر پشت پنجره فولاد سوختیم
                                                                   تا اینکه عازم سفر کربلا شدیم

سر سفره‌ات منو نشوندی حسین
نمکت رو به من چشوندی حسین

آنقدر آقایی که این بده را هم
آخرش کربـلا رسونـدی حسین

***
دل من سـیـنـه زن پای عَلَمت
بغض من گریه می‌شه از اَلَمت

همه اینها بهوونه‌ای میشه تا
یه شبه جمعه‌ای بیام حرمت

هیچ موقع با بدها تو بد نکنی
گـدا رو ناامـید تـو رد نکنـی

همه امـیــد مـن نـگـاه تـــوِ
مگه میشه ما رو مدد نکنی

با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن
من را برای نوکری‌ات انتخاب کن

هر چند بد حساب شدم بی‌وفا شدم
اما مرا ز گریه‌کنانت حساب کن

من را بحق مادرت ارباب رد مکن
امشب بیا بخاطر زهرا صواب کن

اول به دست خالی من یک نگاه، آه
درمانده را اگر دلت آمد جواب کن

در فتنه خیز غفلت و آفات و ابتلاء
قلبم ز دست می‌رود آخر شتاب کن

در آتش فراق حریم الهی ات
این قلب بی شکیب مرا کم عذاب کن

من را ببر به جنة الاحرار کربلا
با مسلم و حبیب و وهب هم رکاب کن

ما تشنه بصیرت عباس‌گونه ایم
در قلب‌های سینه زنان انقلاب کن

شیب الخضیب فاطمه من کشته توام
این چهره را ز خون گلویم خضاب کن

****

.

.

.

                        جان نبی و جان علی، جان کربلا

                                                                              جانم به لب رسیده ز هجران کربلا

                         بعد از وفات بر سر قبرم بیا حسین

                                                                              خاک مرا ببر سوی ایوان کربلا

حلال کنید و دعا . . .

                                                                                                       اللهم الرزقنا کربلا . . .

         التماس دعا...