مرگ انسان را از اسفل و سافلین نجات می‌دهد و نمی‌گذارد تا ابد در نیازمندی‌های زمینی و قعر ظلمت باقی بماند. مرگ می‌تواند انسان را پله‌پله به‌سوی او حرکت دهد و این حرکت به‌سوی او به‌صورت حرکت ذاتی رخ می‌دهد. اگر مرگ اختیاری باشد مانع حرکت انسان به‌سوی او می‌شود لذا باید گفت ذاتی بودن و اختیاری نبودن نیز لطفی است که از طرف خداوند شامل حال انسان‌ها شده است و بدون استثناء مرگ را به همهٔ انسان‌ها می‌چشاند و به این وسیله آن‌ها را به‌سوی خود می‌کشاند.

"اَینَما تَکوُنوُا یُدرِککُمُ المَوتُ وَ لَو کُنتُم فی بُروُجٍ مُشَیدَه." سوره نساء آیه 78

"هرکجا باشید، مرگ شما را درمی‌یابد حتی اگر در برج‌های استوار باشید."

در دنیای عرفا یکی از بزرگ‌ترین و زیباترین عشق باری‌ها، عشق‌بازی با مرگ است و عارفی را نمی‌توان پیدا کرد که با مرگ عشق‌بازی نکرده باشد و شوقی برای پیوستن به او از خود نشان نداده باشد.

گر مرگ رسد چرا هراسم                       کان راه به توست می‌شناسم

خوابی که به بزم توست راهش                     گردن نکشم به خوابگاهش

چون شوق تو هست خانه خیزم               خوش خسبم و شادمانه خیزم

                                                                               نظامی گنجوی

عارف به حیات دل‌بستگی ندارد، او در انتظار بزم شاهانه الهی در آن‌سوی این عالم فانی است بنابراین منتظر لحظه‌ای است که جان خود را به محضر حق تسلیم و به بزم او راه یابد به همین خاطر حافظ می‌فرماید:

این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست                    روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

عارف خود را وابسته به این عالم فانی و خاکی متصور نمی‌داند و برای خودش جایگاهی بلند و رفیع قائل است که فقط با مرگ می‌تواند دوباره به آن بازگردد، او به‌خوبی می‌داند که زندگی اصلی زمانی آغاز می‌شود که از قیدوبند این زندگی سراسر نیاز رهایی پیدا کند.

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک                     چند روزی قفسی ساخته انداز بدنم (مولانا)

عالم عارف برای رسیدن به او لحظه‌شماری می‌کند و می‌داند با رخداد مرگ به او نزدیک‌تر می‌شود و با این نزدیکی از نیازمندی دورگشته و سرانجام به آغوش رب خود می‌پیوندد.

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست             به هوای سر کویش پر و بالی بزنم (مولانا)

البته باید متذکر شد اشتیاق به مرگ به این معنی نیست که فرصت‌های گران‌بهای زندگی نادیده گرفته شود؛ حتی لازم است تا حد امکان بر این فرصت‌ها افزود و از قانون مرگ به‌طور هوشمندانه به نفع خود بهره برد.

در اینجا لازم است باکمی تفکر و ارزیابی از خود سؤال کنیم: "آیا از مرگ می‌ترسیم یا نه؟"

اگر جواب ما به این پرسش مثبت باشد معلوم می‌شود که در طرح شیطانی قرار داریم و اگر جواب ما منفی باشد نشان‌دهنده این است که مطابق با طرح الهی زندگی می‌کنیم. به امید اینکه تمام انسان‌ها در برابر سؤال مطرح‌شده به جواب منفی برسند و در برابر قوانین کتاب هستی ایستادگی نکنند.

با تقدیم احترام مسافر فضل‌الله از لژیون یکم.

نگارش: مسافر اشکان