خلاصه سخنان استاد: دستور جلسه وادی سوم است.در این وادی می گوید باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی کند.اول وادی می گوید باید.پس جمله دستوری است.

وقتی من به این باور برسم که فقط خودم به شخصیت خودم آگاهم و بیشتر از دیگران دلسوز خودم هستم از دیگران انتظار بیهوده ندارم و به دنبال حل مشکلات خودم می روم.هیچ کس به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی کند.من قبل از ورود به کنگره اگر مشکلی برایم پیش می آمد دست به دعا و نذر و نیاز برمی داشتم تا خداوند مشکلم را حل کند.اما بعد از ورود به کنگره فهمیدم اشتباه کردم.اگر به جای توقع از دیگران،کمی تفکر می کردم کمی خوشبختی را احساس می کردم.

این از مهربانی خداوند است که همانطور که در زندگی من مشکل هست راه حلش هم در زندگی من است.در قرآن می فرماید به اندازه ظرفیت هر شخص به او خیر و شر می رسانیم.اگر مشکلی دارم حلش در توان من است.اگر مشکل من بزرگ است خداوند ظرفیت من را بالا دیده است.

ما خودمان به حال خودمان آگاه تر هستیم که چطور مشکلات خودمان را حل کنیم.پس بیایید مسیولیت مشکلات خودمان را قبول کنیم.دنبال بیهوده گویی ها و منفی بافی ها نباشیم.اگر بگویم من بدبختم این ناامیدی باعث می شود که سخت به زمین بخورم.

باید ابتدا مشکلم را بپذیرم و بعد حلش کنم.اقای مهندس دژاکام وقتی مشکل اعتیاد را پذیرفتند راه حل درمان نمایان شد.

مشکلات  هیچگاه پایانی ندارد.پایان هر نقطه سرآغاز خط دیگری است.ما پا به عرصه حیات گذاشتیم که یاد بگیریم مشکلاتمان را حل کنیم.وقتی خودم بتوانم مشکلم را حل کنم می توانم وارد مشکل بعدی شوم.پس سنگ های جلوی پایمان را به عقب نیندازیم، سعی کنیم آن ها را برداریم.

من و همسرم در مشکل اعتیاد،هزاران راه رفتیم ولی چون همگی ترک بود و درمان نبود دوباره مشکل سر راه سبز می شد.تا زمانی که به کنگره آمدیم و مشکل را حل کردیم.

وقتی رها می شویم فقط یکی از مشکلات بزرگ ما حل می شود ولی به معنای نبود مشکل نیست.در پیام سفر دوم می خوانیم سفر دوم به مراتب هم سخت و هم سهل است.هیچ وقت به مرحله ای نمی رسیم که مشکل نداشته باشیم.

برای من بخشش سخت بود و زجر می کشیدم از اینکه 2سال است به کنگره می آیم و یک صندلی اشغال کردم ولی هنوز این مشکل را دارم.ما در جهان ذهن یک تقویت کننده داریم .وقتی از کسی ناراحت می شوم، این تقویت کننده ذهن مسئله را بزرگ می کند و از من انرژی می گیرد و از کاه، کوه می سازد.کینه توزی و عدم بخشش در گوشه ای از ذهن ما قرار می گیرد بدون اینکه اجاره بهایی بدهد پس به خاطر حال خوش خودم باید ببخشم.عدم بخشش مثل این است که یک پلاستیک سیب زمینی به گردن خودم آویختم و به درد من نمی خورد.

زمانی که انسان آفریده شد خداوند از روح خودش در ما دمید و چون ذات خداوند بخشنده است من هم باید ببخشم و اگر نبخشم روح خودم را آزار می دهم.

از این وادی 4 نتیجه می گیریم:

1-مسئولیت مشکلات خودمان را به عهده بگیریم و کسی را مقصر ندانیم.

2-سختی های راهی را که انتخاب کردیم، مردانه بپذیریم.

3-با تفکر مشکلات را پله پله حل کنیم.یک شب مشکلات حل نمی شود.

4-باید با دیگران مشورت کنیم و نقش دیگران بی تاثیر نیست اما نتیجه گیری نهایی به عهده خودمان است چون هیچکس به اندازه خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی کند.

نگارش: همسفر الهام

عکس: همسفر راضیه