لذت یا ذلت:

روزگاری برای بزرگی و بالا بردن شخصیت شروع به کوچک کردن سیگار و خالی کردن پاکت سیگار ها کردم. روزها سپری می شد و من نمی‌دانستم، که سیگار نشانه شخصیت نیست، بلکه باعث از بین رفتن شخصیت هم می شود.

روز و شب با مصرف سیگار سپری می شد و من غافل از اینکه دروازه‌های اعتیاد را گشوده ام، هرگز از خودم نپرسیدم، اگر این مسیر درست است، پس چرا جلوی عزیزانم انجام نمی‌دهم و حتی سعی بر مخفی کردن آن هم دارم زمانی که در جمعی بودم، که همه مصرف‌کننده بودند، از مصرف کردن خود لذت می بردم و به هنگام ورود به جمعی که هیچ کس مصرف سیگار نداشت مصرف کردن سیگار باعث خجالت و شرمساری بود.

خیلی سوالات که حالا با بالا رفتن سطح دانایی من در مسیر کنگره ۶۰ در ذهنم نقش می بندد و جواب آنها را بلد هستنم، ولی در زمان سوء مصرف هرگز از خودم نپرسیدم چرا؟ و یا که چی سیگار بکشم یا نکشم؟

سیگار به خاطر اینکه، درک تخریب آن نسبت به مواد مخدر سخت تر است و اینکه دلیلی محکم تر برای تخریب مان به عنوان هروئین و شیشه بود ، زیاد به چشم نمی آمد.

نمی‌دانستم که بروز یک سری مشکلات احساسی و شخصیتی من به خاطر مصرف سیگار است و هرگز فکر نمیکردم که آیا دیگران از حضور فرد سیگاری در جمع خشنود یا ناراحت هستند.

فقط با خودخواهی تمام مسیر ظلمت مصرف سیگار را ادامه می دادم، تا اینکه روزی به خودم آمدم و از  خودم پرسیدم؟ که چرا همسر من اینقدر با مصرف سیگار من مخالف است یا اینکه چرا دخترم حاضر نیست مرا در آغوش بگیرد.

وقتی که از بالکن باز می گشتم، همه این سوالات در ذهن من مرور می شد و جواب آنها را فقط و فقط در مسیر درمان سیگار خود نگرفتم، بلکه درک نموده ام همه چیز قابل گفتن نیست بلکه باید آمد تجربه کرد و حس را در این مسیر درگیر نمود تا درک کنی.

لذتی بالاتر از مصرف سیگار هست، به نام مصرف نکردن سیگار، نه اینکه اصلا سیگاری نبوده باشی نه بلکه سیگاری باشی و حالا سیگار خود را ترک، بلکه درمان کرده باشید.

چرا که با گذر از سختی های انسان به قهرمانی و پیروزی می‌رسد، نه با ماندن پشت موانع موفقیت.

تایپ و ویرایش: مسافر رضا لژیون21