خلاصه سخنان استاد:

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که به واسطه هفتمین سالگرد رهایی آقای رحیمی توفیق پیدا کردم خدمت دوستان باشم .

در خصوص وادی دوم چیزی که من مد نظرم هست؛ حرکت کردن برای یک مسافر در امواج کنگره۶۰ شخص را از حس ناامیدی دور می کند. یعنی یک مسافر فقط باید در راستای درمان خودش تلاش کند و برای رهایی از ناامیدی خودمان را به راهنما بسپاریم و بدانیم که وادی دوم؛ وادی عبور کردن می باشد.

کسانی که سفر خودشان را گذرانده اند، می دانند که همیشه این حس در درون ما هست و این یک قانون است که هم نیروهای مثبت و هم نیروهای منفی در جهت حفظ و بقای خودشان دائما در حال تلاش هستند و همیشه نیروهای منفی اتفاقاتی در مسیر ما قرار می دهند که وارد حس ناامیدی بشویم، قطعا همه ما این را تجربه کرده ایم یا تجربه خواهیم کرد، باید بدانیم تنها راه عبور از این حس فقط حرکت کردن و هدف داشتن می باشد.

این حرکت کردن باعث می شود که ما شکوفا شویم. این شکوفایی فقط در یک مقوله نیست بلکه شکوفایی باید در عقل ایجاد شود و شما بتوانید در لحظه بهترین تصمیم و بهترین حرکت را انجام بدهید.

این حالت موقعی اتفاق می افتد که ما تمامی وادیها و دروس را پشت سر بگذاریم و کاربردی کنیم تا به شکوفایی برسیم، این رسیدن قطعا با تفکر امکانپذیر می باشد، با رفتن به سمت ارزش ها و برگشت از ضد ارزش ها به فرمان عقل خواهیم رسید.

واما دستور جلسه دوم:

دستور جلسه دوم هفتمین سال تولد کمک راهنمای محترم آقای علی رحیمی می باشد، امیدوارم که لژیون پرباری داشته باشند. این تولد را به دیده بان محترم آقای منصوری و ایجنت محترم آقای هویدا و آقای بنایی هم لژیونی علی آقا و ایجنت محترم شعبه امین گلی تبریک عرض می کنم. در راس به جناب آقای مهندس تبریک عرض می کنم و پیامی که برای ایشان نوشتم دقیقا خود آقای رحیمی را مورد خطاب قرار داده است،انشاالله قطعا بتواند در این راستا حرکت کند.

اعلام سفر کمک راهنمای محترم مسافر علی:

سلام دوستان علی هستم یک مسافر آخرین آنتی ایکس مصرفی تریاک شیره، تخریب بیش از 10 سال، مدت سفر10 ماه و ۲۰ روز نام راهنما: آقای امیرحسین متحملیان، رشته ورزشی:والیبال رهایی: ۷ سال و ۳ ماه در ادامه سفر سیگار داشتم به استاد کمک راهنمای محترم آقای مجید اعتباریان 10 ماه سفر کردم رهایی: ۶ سال و ۳ ماه.

آرزوی مسافر:

از خداوند می خواهم که عزیزانی که  وارد کنگره نشدند، اذن آنها صادر بشود و از تاریکی اعتیاد رها بشوند.

سخنان کمک راهنمای محترم مسافر علی:

از خداوند سپاسگزارم که توفیق حضور در کنگره را به من داد تا ابتدا آموزش بگیرم، به رهایی برسم و سپس خدمت درست انجام بدهم ولی می دانم بسیار وقت لازم است. از خداوند و آقای مهندس و کمک راهنمایی عزیزم سپاسگزارم که ۱۴ آبادی را سر راه من قرار داد برای رسیدن به خود؛ اول تفکر را به من آموزش داد تا در سفر خود به وادی دوم برسم و از هیچ به امید برسم و بدانم که من هیچ بودم ولی آموزشها چراغ دل من را به آرامی روشن نمود. در ادامه به من آموخت که باید تک‌تک آبادی ها را عبور نمایم تا به وادی چهاردهم عشق برسم  ولی مگر نه این است که سایه های قدرت مطلق کلیه مخلوقین الهی هستند بنابراین دروازه ورود به قلب خداوند؛ قلب انسان ها و موجودات و کل هستی می باشد و پله های رسیدن به عشق خالق عشق بلاعوض به مخلوقین اوست اما راه به جایی نمی بری، زمان می خواهد، دو مرتبه وادی اول؛ تفکر و بازهم وادی اول؛ تفکر، اگر بتوانیم از آن عبور کنیم متوجه می شوی در این چرخه حیات هیچ نیستی، ذره ای در این کائنات مثمرثمر خواهی بود. تک‌تک ما مسافران و همسفران مکمل و تکمیل کننده درمان یکدیگر هستیم و همگی تلاش می‌کنند تا یک نفر از هیچ به امید برسد، خود را بیابد و زندگی کند. آقای مهندس در سی دی اصل سایه ۱ و ۲ می فرماید: ما زندگی کردن هم بلد نیستیم، اگر به جسم خود بهای بیشتری دهیم خواهیم دانست که  می شود. اگر جسم شما زخمی بردارد زود خوب می شود ولی افکار و اندیشه و زخمی که بر دل بخورد به این زودی‌ها درمان نمی‌شود؛ آموزش می خواهد که خداراشکر بستر و زمینه مناسب در کنگره ۶۰ مهیا است ولی بذر نیکو و یا تخم و دانه با ارزش می خواهد تا در آینده این کالا با ارزش باشد تا به کار تجارت بیاید؛ یعنی بتوانیم در کنگره ۶۰ خدمتگزار اعضا و دردمندان شویم و نه سرور و آقای آنان. در هر جایگاهی که باشی خدمت می گردد و شما را برای خدمت دیگر انتخاب می کند ملزم به اینکه  طلب نمایید. آقای مهندس در سخنان خود در مورد وادی اول فرمودند: هیچ وقت منتظر نباشیم کسی به ما کمکی بکند، اگر شاگرد آماده باشد صدای پای استاد را می شنود و خود سیستم و کائنات استاد دانش را مشخص می کند. اگر ظرفیت علم را داشته باشید خود علم به طرف شما می آید. اگر ظرفیت پذیرش مال  را داشته باشی خود مال به طرف شما می آید. پس تفکر را چیز کمی نگیرید چون کوتاهترین راه راه صراط مستقیم است.

خدا را شکر که خداوند اجازه داد در جمع دوستان قرار بگیرم. موضوعی که می خواهم بگویم خیلی به درد سفر اولی ها می خورد؛  زمانی که وارد کنگره شدم با مصرف شیره و تریاک آمدم. در ابتدا برای درمان اعتیاد برادرم که مصرف‌کننده شیشه بود به کنگره آمدم و اصلاً خودم را مصرف‌کننده نمی دانستم. برادرم لژیون انتخاب کرد و من هم به او سر می زدم تا یک روز آقای رضازاده که در نشریات خدمت می کردند با من صحبت کردند و من متوجه شدم که تخریب زیادی به خودم وارد کرده ام و در چه تاریکی به سر می برد. از آن جریان ۸ سال می گذرد و هنوز برادر من نتوانسته درمان شود و بعد از ۸ سال به نایین رفت و لطف خدا شامل حال او شد. آقای پژمان اصلحی با زحمات زیادی که کشیدند لژیون نایین راه اندازی شد و دومین رهجوی ایشان آقا ابراهیم شد و امیدوارم که الان اذن درمان برای او هم صادر بشود و به رهایی برسد. به این دلیل این قضیه را گفتم که راه کنگره باز است ولی باید اذن آن صادر شود و رهجو اگر بیاید و فرمانبردار نباشد به درمان نمی رسد و از کنگره می رود. آقای متحملیان گفتند که بنده خیلی ترس داشتم و به واسطه این ترس خیلی از مشکلاتم را نمی توانستم حل کنم. در سفر اول فرمانبردار بودم، به عشق آقای متحملیان همیشه زود می‌آمدم چون ایشان هم همیشه زود می آمدند. همان خشت اول بود که من محکم گذاشتم و همیشه بعد از گذشت ۸ سال  راس ساعت سه در کنگره حضور دارم چه در دوران مرزبانی و کمک راهنمایی؛ از خداوند خواستم که تا زمانی که هستم درست حرکت کنم که بتوانم رهجویانی  آموزش بدهم که اول خودشان را درمان کنند، چون علاوه بر اعتیاد ما تاریکی های دیگر هم داریم و باید بتوانیم به دیگر اعضا کمک کنیم و خدمت کنیم. خدمت می گردد و رهجو را پیدا می کند و باید از خداوند طلب کند. از خداوند خواستم تا موقعی که بتوانم در کنگره باشم و خدمت کنم چون من هنوز نیاز دارم؛ من علی از تک تک رهجو هایم آموزش می گیرم. اگر لحظه ای درنگ کنم که امروز آموزش نیاز ندارم منیت نمی‌گذارد در کنگره بمانم. راهنما انگشت اشاره است و رهجویی موفق است که همه فرامین را اجرا کند و از وادی دوم عبور کند و بداند  از هیچ می‌شود به امید رسید. چرا وادی دوم دستور جلسه من قرار گرفت چون من علی خودم را دریابم و بدانم که من هیچ بودم و کنگره به من همه چیز داد، آرامش داد اینها را در مسیر کنگره و آموزشهای آقای مهندس به دست آوردم. یک نکته برای همسفران؛ همیشه در کنار مسافرتان باشید نه روبروی آنها، روزی خواهد رسید که صبر و تحمل شما را خداوند پاسخ خواهد داد و یک مسافر دوست دارد که همیشه همسفرش در کنارش باشد.

نگارش و تایپ: مسافر اسماعیل

عکس: مسافر حامد