پادشاهی پس از اینکه بیمار شد گفت: «نصف قلمرو پادشاهی ام را به کسی می دهم که بتواند مرا معالجه کند»

تمام آدم های دانا دور هم جمع شدند تا ببیند چطور می شود شاه را معالجه کرد، اما هیچ یک ندانست.
تنها یکی از مردان دانا گفت :که فکر می کند می تواند شاه را معالجه کند.
اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید، پیراهنش را بردارید و تن شاه کنید، شاه معالجه می شود.

شاه پیک هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد.
آن ها در سرتاسر مملکت سفر کردند ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا کنند.
حتی یک نفر پیدا نشد که کاملا راضی باشد.
آن که ثروت داشت، بیمار بود.
آن که سالم بود در فقر دست و پا می زد، یا اگر سالم و ثروتمند بود زن و زندگی بدی داشت.
یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند.
خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند.

آخرهای یک شب، پسر شاه از کنار کلبه ای محقر و فقیرانه رد می شد که شنید یک نفر دارد چیزهایی می گوید.
« شکر خدا که کارم را تمام کرده ام. سیر و پر غذا خورده ام و می توانم دراز بکشم و بخوابم! چه چیز دیگری می توانم بخواهم؟»
پسر شاه خوشحال شد و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند و پیش شاه بیاورند و به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.

پیک ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند، اما مرد خوشبخت آن قدر فقیر بود که پیراهن نداشت!!

کودکی که آماده تولد بود نزد خدا رفت و از او پرسید:

می‌گویند فردا شما مرا به زمین می‌فرستید، اما من به این کوچکی و بدون هیچ کمکی

چگونه می‌توانم برای زندگی به آنجا بروم؟

خداوند پاسخ داد: از میان تعداد بسیاری از فرشتگان، من یکی را برای تو در 

نظر گرفته‌ام. او از تو نگهداری خواهد کرد. اما کودک هنوز مطمئن نبود که 

می‌خواهد برود یا نه: اما اینجا در بهشت، من هیچ کار جز خندین و آواز 

خواندن ندارم و اینها برای شادی من کافی هستند.

خداوند لبخند زد: فرشته تو برایت آواز می‌خواند، و هر روز به تو لبخند خواهد زد .

تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود.

کودک ادامه داد: من چطور می توانم بفهمم مردم چه می‌گویند وقتی زبان 

آنها را نمی دانم؟

خداوند او را نوازش کرد و گفت: 

فرشتة تو، زیباترین و شیرین‌‌ترین واژه‌هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه 

خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.

کودک با ناراحتی گفت:وقتی می‌خواهم با شما صحبت کنم، چه کنم؟

اما خدا برای این سؤال هم پاسخی داشت: فرشته‌ات، دستهایت را درکنار 

هم قرار خواهد داد و به تو یاد می‌دهد که چگونه دعاکنی.

کودک سرش رابرگرداند وپرسید: شنیده‌ام که در زمین انسانهای بدی هم 

زندگی می‌کنند. چه کسی از من محافظت خواهد کرد؟

 فرشته‌ات از تو محافظت خواهد کرد، حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.

کودک با نگرانی ادامه داد:اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی‌توانم 

شما راببینم، ناراحت خواهم بود.

خدواند لبخند زد و گفت: فرشته‌ات همیشه درباره من با تو صحبت خواهدکرد 

و به تو راه بازگشت نزد من را خواهد آموخت، گر چه من همیشه درکنار تو 

خواهم بود.

در آن هنگام بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین شنیده می‌شد. کودک 

می‌دانست که باید به زودی سفرش را آغاز کند.

او به آرامی یک سؤال دیگر از خداوند پرسید: 

خدایا ! اگر من باید همین حالا بروم لطفاً نام فرشته‌ام را به من بگویید.

خداوند شانه او را نوازش کرد و پاسخ داد: نام فرشته‌ات اهمیتی ندارد. 

به راحتی می‌توانی او را مادر صدا کنی

یک مورچه در پی جمع کردن دانه های جو از راهی می گذشت و نزدیک کندوی عسل رسید. از بوی عسل دهانش آب افتاد ولی کندو بر بالای سنگی قرار داشت و هر چه سعی کرد از دیواره سنگی بالا رود و به کندو برسد نشد. دست و پایش لیز می خورد و می افتاد. 
هوس عسل او را به صدا درآورد و فریاد زد:«ای مردم، من عسل می خواهم، اگر یک جوانمرد پیدا شود و مرا به کندوی عسل برساند یک «جور» به او پاداش می دهم.» 
یک مورچه بالدار در هوا پرواز می کرد. صدای مورچه را شنید و به او گفت:«نبادا بروی ها... کندو خیلی خطر دارد!»

مورچه گفت:«بی خیالش باش، من می دانم که چه باید کرد.» 
بالدار گفت:«آنجا نیش زنبور است.» 
مورچه گفت:«من از زنبور نمی ترسم، من عسل می خواهم.» 
بالدار گفت:«عسل چسبناک است، دست و پایت گیر می کند.» 
مورچه گفت:«اگر دست و پاگیر می کرد هیچ کس عسل نمی خورد.» 
بالدار گفت:«خودت می دانی، ولی بیا و از من بشنو و از این هوس دست بردار، من بالدارم، سالدارم و تجربه دارم، به کندو رفتن برایت گران تمام می شود و ممکن است خودت را به دردسر بیندازی.» 
مورچه گفت:«اگر می توانی مزدت را بگیر و مرا برسان، اگر هم نمی توانی جوش زیادی نزن. من بزرگتر لازم ندارم و از کسی که نصیحت می کند خوشم نمی آید.» 
بالدار گفت:«ممکن است کسی پیدا شود و ترا برساند ولی من صلاح نمی دانم و در کاری که عاقبتش خوب نیست کمک نمی کنم.» 
مورچه گفت:«پس بیهوده خودت را خسته نکن. من امروز به هر قیمتی شده به کندو خواهم رفت.» 
بالدار رفت و مورچه دوباره داد کشید:«یک جوانمرد می خواهم که مرا به کندو برساند و یک جو پاداش بگیرد.» 
مگسی سر رسید و گفت:«بیچاره مورچه، عسل می خواهی و حق داری، من تو را به آرزویت می رسانم.» 
مورچه گفت:«بارک الله، خدا عمرت بدهد. تو را می گویند «حیوان خیرخواه!» 
مگس مورچه را از زمین بلند کرد و او را دم کندو گذاشت و رفت. 
مورچه خیلی خوشحال شد و گفت:«به به، چه سعادتی، چه کندویی، چه بویی، چه عسلی، چه مزه یی، خوشبختی از این بالاتر نمی شود، چقدر مورچه ها بدبختند که جو و گندم جمع می کنند و هیچ وقت به کندوی عسل نمی آیند.» 
مورچه قدری از اینجا و آنجا عسل را چشید و هی پیش رفت تا رسید به میان حوضچه عسل، و یک وقت دید که دست و پایش به عسل چسبیده و دیگر نمی تواند از جایش حرکت کند. 

مور را چون با عسل افتاد کار  ------- دست و پایش در عسل شد استوار

از تپیدن سست شد پیوند او   ----------دست و پا زد، سخت تر شد بند او 

هرچه برای نجات خود کوشش کرد نتیجه نداشت. آن وقت فریاد زد:«عجب گیری افتادم، بدبختی از این بدتر نمی شود، ای مردم، مرا نجات بدهید. اگر یک جوانمرد پیدا شود و مرا از این کندو بیرون ببرد دو جو به او پاداش می دهم.» 

گر جوی دادم دو جو اکنون دهم   -------- تا از این درماندگی بیرون جهم 

مورچه بالدار از سفر برمی گشت، دلش به حال او سوخت و او را نجات داد و گفت: «نمی خواهم تو را سرزنش کنم اما هوسهای زیادی مایه گرفتاری است. این بار بختت بلند بود که من سر رسیدم ولی بعد از این مواظب باش پیش از گرفتاری نصیحت گوش کنی و از مگس کمک نگیری. مگس همدرد مورچه نیست و نمی تواند دوست خیرخواه او باشد.»

روزی روزگاری پسرک فقیری زندگی می کرد که برای گذران زندگی و تامین مخارج تحصیلش دستفروشی می کرد. از این خانه به آن خانه می رفت تا شاید بتواند پولی بدست آورد. روزی متوجه شد که تنها یک سکه ۱۰ سنتی برایش باقیمانده است و این درحالی بود که شدیداً احساس گرسنگی می کرد. تصمیم گرفت از خانه ای مقداری غذا تقاضا کند. بطور اتفاقی درب خانه ای را زد. دختر جوان و زیبایی در را باز کرد. پسرک با دیدن چهره زیبای دختر دستپاچه شد و به جای غذا، فقط یک لیوان آب درخواست کرد.

دختر که متوجه گرسنگی شدید پسرک شده بود به جای آب برایش یک لیوان بزرگ شیر آورد. پسر با تمانینه و آهستگی شیر را سر کشید و گفت: «چقدر باید به شما بپردازم؟». دختر پاسخ داد: «چیزی نباید بپردازی. مادر به ما آموخته که نیکی ما به ازایی ندارد.» پسرک گفت: «پس من از صمیم قلب از شما سپاسگذاری می کنم»
سال ها بعد دختر جوان به شدت بیمار شد. پزشکان محلی از درمان بیماری او اظهار عجز نمودند و او را برای ادامه معالجات به شهر فرستادند تا در بیمارستانی مجهز ، متخصصین نسبت به درمان او اقدام کنند.
دکتر هوارد کلی، جهت بررسی وضعیت بیمار و ارائه مشاوره فراخوانده شد. هنگامی که متوجه شد بیمارش از چه شهری به آنجا آمده برق عجیبی در چشمانش درخشید. بلافاصله بلند شد و به سرعت به طرف اطاق بیمار حرکت کرد. لباس پزشکی اش را بر تن کرد و برای دیدن مریضش وارد اطاق شد. در اولین نگاه او را شناخت.
سپس به اطاق مشاوره باز گشت تا هر چه زود تر برای نجات جان بیمارش اقدام کند. از آن روز به بعد زن را مورد توجهات خاص خود قرار داد و سر انجام پس از یک تلاش طولانی علیه بیماری، پیروزی از آن دکتر کلی گردید.
آخرین روز بستری شدن زن در بیمارستان بود. به درخواست دکتر هزینه درمان زن جهت تائید نزد او برده شد. گوشه صورتحساب چیزی نوشت. آن را درون پاکتی گذاشت و برای زن ارسال نمود.
زن از باز کردن پاکت و دیدن مبلغ صورتحساب واهمه داشت. مطمئن بود که باید تمام عمر را بدهکار باشد. سرانجام تصمیم گرفت و پاکت را باز کرد. چیزی توجه اش را جلب کرد. چند کلمه ای روی قبض نوشته شده بود. آهسته آن را خواند:

«بهای این صورتحساب قبلاً با یک لیوان شیر پرداخت شده است . . . »

مردی مهربان و بذله گو به مرور زمان به آدمی ترسناک و عصبی مزاج تبدیل شده بود. زن او هر چه که به ذهنش می رسید و هر راهی را که می دانست رفت ، اما دریغ از این که چیزی عوض شود.

روزی به ذهنش رسید به نزد راهبی که در کوهستان زندگی می کند برود، تا معجونی بگیرد و به خورد شوهرش دهد، شاید چاره ای شود ! از این رو بود که زن راه سخت و دشوار کوهستان را پیش گرفت و بعد از ساعت ها عبور از مسیرهای سخت، خود را به کلبه راهب رساند. قصه خودش را به او گفت و در انتظار نشست که ببیند چه معجونی را برایش می سازد.

راهب نگاهی به زن کرد و گفت: چاره ی کار تو در یک تار مو از سبیل ببر کوهستان است.
زن گفت : ببر کوهستان؟ آن حیوان وحشی؟
راهب در پاسخ گفت: بله هر وقت تار مویی از سبیل ببر کوهستان را آوردی چیزی برایت می سازم که شوهرت را درمان کند . زن در حالتی از امید و یاس به خانه برگشت.

نیمه شب از خواب برخاست. غذایی را که آماده کرده بود، برداشت و روانه کوهستان شد. آن شب خود را به نزدیکی غاری رساند که ببر در آن زندگی می کرد . از شدت ترس بدنش می لرزید، اما مقاومت کرد. آن شب ببر بیرون نیامد. چندین شب دیگر این عمل را تکرار کرد . هر شب چند گام به غار نزدیک تر می شد. تا آن که یک شب ببر وحشی کوهستان غرش کنان از غار بیرون آمد ، اما فقط ایستاد و به اطراف نگاهی کرد. باز هم زن شب های متوالی رفت و رفت. هر شبی که می گذشت آن ببر و زن چند گام به هم نزدیک تر می شدند.

این مسئله چهار ماه طول کشید. تا این که در یکی از آن شب ها، ببر که دیگر خیلی نزدیک شده بود و بوی غذا به مشامش می خورد، آرام آرام نزدیک تر شد و شروع به غذا خوردن کرد. زن خیلی خوشحال شد. چندین ماه دیگر این گونه گذشت.

طوری شده بود که ببر بر سر راه می ایستاد و منتظر آن زن می ماند . زن نیز هر گاه به ببر می رسید در حالی که سر او را نوازش می کرد، به ملایمت به او غذا می داد. هیچ سرزنش و ملامتی در کار نبود. هیچ عیب جویی، ترس و وحشتی در میان نبود و هر شب آن زن با طی راه سخت و دشوار کوهستان برای ببر غذا می برد و در حالی که سر او را در دامن خود می گذاشت، دست نوازش بر مویش می کشید . چند ماه دیگر نیز این گونه گذشت . تا آن که شبی زن به ملایمت تار مویی از سبیل ببر کند و روانه خانه اش شد.

صبح که شد، شادمان به کوهستان نزد آن راهب رفت . تار موی سبیل ببر را مقابل او گذاشت و در انتظار نشست. فکر می کنید آن راهب چه کرد؟ نگاهی به اطرافش کرد و آن تار مو را به داخل آتشی انداخت که در کنارش شعله ور بود.

زن، هاج و واج نگاهی کرد . در حالی که چشمانش داشت از حدقه بیرون می زد، ماند که چه بگوید. راهب با خونسردی رو به زن کرد و گفت:

”مرد تو از آن ببر کوهستان، بدتر نیست، تویی که توانستی با صبر و حوصله، عشق و محبت خودت را نثار حیوان کوهستان کنی و آن ببر را رام خودت سازی، در وجود تو نیرویی است که گواهی می دهد توان مهار خشم شوهرت را نیز داری، پس محبت و عشق را به او ببخش و با حوصله و مدارا خشم و عصبانیت را از او دورساز !! “

گربه‌ای به نام اسكار قدرت پیش‌بینی مرگ بیماران را در خانه سالمندان دارد و در ساعات آخر عمر بیماران به آنان نزدیك می‌شود.
دقت او، كه در 25 مورد مشاهده شده، باعث شده وقتی بیماری را انتخاب می‌كند، كاركنان خانه سالمندان در پراویدنس، رود آیلند، امریكا، به اعضای خانواده او خبر دهند. بیمار انتخابی گربه معمولا كمتر از چهار ساعت وقت دارد.

گربه‌ای كه زمان مرگ بیماران را پیش‌بینی می‌كند

گربه‌ای به نام اسكار قدرت پیش‌بینی مرگ بیماران را در خانه سالمندان دارد و در ساعات آخر عمر بیماران به آنان نزدیك می‌شود.
دقت او، كه در 25 مورد مشاهده شده، باعث شده وقتی بیماری را انتخاب می‌كند، كاركنان خانه سالمندان در پراویدنس، رود آیلند، امریكا، به اعضای خانواده او خبر دهند. بیمار انتخابی گربه معمولا كمتر از چهار ساعت وقت دارد.
دكتر دیوید دوسا، در مصاحبه‌ای گفت: او خیلی اشتباه نمی‌كند و به نظر می‌رسد می‌فهمد چه وقت بیماری دارد می‌میرد. دكتر دوسا این پدیده را در مقاله‌ای در نشریه پزشكی نیوانگلند توصیف كرده است.
دكتر دوسا، پزشك سالخوردگان و استاد پزشكی دانشگاه براون گفت: اعضای بسیاری از خانواده‌ها با این كار تسكین می‌یابند و قدر فرصتی را كه این حیوان برای آنان و عزیزان در حال مرگ‌شان فراهم می‌سازد، می‌دانند.
این گربه 2 ساله خانگی در طبقه سوم واحد بیماران مغزی خانه سالمندان و مركز بازپروری استیرهاوس در پراویدنس، بزرگ شد. این مركز محل مداوای بیماران مبتلا به آلزایمر، پاركینسون و بیماری‌های مشابه است.
كاركنان این مركز پس از حدود 6 ماه متوجه شدند كه اسكار درست مانند دكترها و پرستاران سراغ بیماران می‌رود. بیماران را بو می‌كند و به آنان خیره می‌شود، بعد كنار بیمارانی می‌نشیند كه چند ساعت دیگر به مرگشان مانده است.
دوسا گفت: به نظر می‌رسد اسكار كارش را جدی می‌گیرد و رفتارش با دیگران دوستانه نیست و به آنان علاقه نشان نمی‌دهد.
خانم دكتر جوآن تنو از دانشگاه براون كه در این مركز كار می‌كند و متخصص مراقبت و درمان بیماران بد حال و مشرف به مرگ است، گفت: اسكار در پیش‌بینی مرگ این افراد بهتر از كسانی است كه در اینجا كار می‌كنند.
او وقتی به استعداد اسكار ایمان آورد كه سیزدهمین پیش‌بینی درست پیاپی خود را به عمل آورد.
تنو گفت: داشتم بیماری را معاینه می‌كردم او زنی بود كه دیگر غذا نمی‌خورد، با دشواری نفس می‌كشید، و پاهایش سیاه شده بود كه همه اینها نشانه‌های نزدیكی مرگ او بود.
با این حال اسكار در اتاق و كنار او نماند به این دلیل تنو فكر كرد حیوان قدرت پیش‌بینی خود را از دست داده است. اما معلوم شد كه پیش‌بینی دكتر زود بوده و بیمار 10 ساعت دیگر مرد. اما پرستاران به تنو خبر دادند كه اسكار دو ساعت مانده به مرگ زن بیمار، خود را به او رساند.
پزشكان می‌گویند بیشتر كسانی كه این گربه دوست داشتنی سراغ‌شان می‌رود حالشان به قدری بد است كه متوجه حضور او نمی‌شوند به این دلیل آگاه نیستند كه او پیك مرگ است. بیشتر خانواده‌ها برای اطلاع پیش هنگام راضی هستند اگرچه یكی از آنان هنگام مرگ عضو خانواده‌اش می‌خواست گربه در آنجا نباشد.
وقتی اسكار را در چنین شرایطی از اتاق بیرون می‌برند عصبی می‌شود و نارضایتی خود را با میومیو آشكار می‌كند.
هیچكس مطمئن نیست كه رفتار اسكار از نظر علمی مهم باشد یا دلیلی داشته باشد.
تنو می‌گوید شاید گربه بوهایی را حس می‌كند یا از رفتار پرستارانی كه بزرگش كرده‌اند چیزهایی را می‌فهد.

پیش از این ها فکر می کردم خدا
خانه ای دارد میان ابرها 

مثل قصر پادشاه قصه ها 
خشتی از الماس و خشتی از طلا 

پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور 

ماه، برق کوچکی از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج او 

اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان 

رعد و برق شب، طنین خنده اش
سیل و طوفان نعره ی توفنده اش 

دکمه ی پیراهن او آفتاب 
برق تیر و خنجر او ماهتاب 

هیچ کس از جای او آگاه نیست
هیچکس را در حضورش راه نیست 

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود 

آن خدا بی رحم بود و خشمگین 
خانه اش در آسمان دور از زمین 

بود، اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود 

در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت 

هر چه می پرسیدم از خود از خدا
از زمین از آسمان از ابرها 

زود می گفتند این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست 

هر چه می پرسی جوابش آتش است
آب اگر خوردی عذابش آتش است 

تا ببندی چشم ... کورت می کند
تا شوی نزدیک ... دورت می کند !! 

کج گشودی دست ... سنگت می کند !!
کج نهادی پای ... لنگت می کند !! 

تا خطا کردی عذابت می کند
در میان آتش آبت می کند !! 

با همین قصه دلم مشغول بود
خواب هایم خواب دیو و غول بود 

خواب می دیدم که غرق آتشم 
در دهان شعله های سرکشم 

در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین 

محو می شد نعره هایم بی صدا 
در طنین خنده ی خشم خدا ... 

نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا !! 

هر چه می کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود 

مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه 

تلخ مثل خنده ای بی حوصله
سخت مثل حل صدها مسأله 

مثل تکلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود 

تا که یک شب ...

 دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یک سفر 

در میان راه در یک روستا
خانه ای دیدیم خوب و آشنا 

زود پرسیدم پدر این جا کجاست؟؟
گفت این جا خانه ی خوب خداست !! 

گفت این جا می شود یک لحظه ماند
گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند ! 

با وضویی دست و رویی تازه کرد
با دل خود گفتگویی تازه کرد 

گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست؟ اینجا در زمین؟! 

گفت آری خانه ی او بی ریاست ...
فرش هایش از گلیم و بوریاست 

مهربان و ساده و بی کینه است
مثل نوری در دل آیینه است 

عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش ... روشنی 

خشم نامی از نشانی های اوست 
حالتی از مهربانی های اوست 

قهر او از آشتی شیرین تر است
مثل قهر مهربان مادر است !! 

دوستی را دوست معنا می دهد
قهر هم با دوست معنا می دهد 

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست ...
قهری او هم نشان دوستی است 

تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست 

دوستی از من به من نزدیک تر
از رگ گردن به من نزدیک تر 

آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد ... 

آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی نقش روی آب بود ... 

می توانم بعد از این با این خدا
دوست باشم دوست، پاک و بی ریا 

می توان با این خدا پرواز کرد
سفره ی دل را برایش باز کرد !! 

می توان درباره ی گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد 

چکه چکه مثل باران راز گفت ...
با دو قطره صد هزاران راز گفت 

می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد 

می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سکوت آواز خواند !! 

می توان مثل علفها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد !! 

می توان درباره ی هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت ... 

مثل این شعر روان و آشنا
پیش از این ها فکر می کردم خدا...

  در معبدی گربه ای وجود داشت که هنگام مراقبه راهبان، مزاحم تمرکز آنان می شد. بنابراین استاد بزرگ دستور داد هر وقت زمان مراقبه می رسد یک نفر گربه را گرفته و به ته باغ ببرد و به درختی ببندد. این روال سال ها ادامه پیدا کرد و یکی از اصول کار آن مذهب شد

تا نگاه می کنی وقت رفتن است ،

بازهم همان حکایت همیشگی ،

پیش از آنکه باخبر شوی

لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود ،

آی ، ای دریغ و حسرت همیشگی ،

ناگهان چقدر زود دیر می شود...