معمولا در مهمانی های بزرگ، نزدیکان و آشنایان  به کمک و یاری صاحبخانه می روند که رسم خوب و پسندیده ای است. حالا تصور کنید صاحبخانه شخصیتی بزرگ و گرامی باشد، آنجاست که دیگر عشق و علاقه نیز بیشتر می شود و مهمانان عاشقانه به کمک صاحبخانه می شتابد، سفره را از دست او می گیرد و برای خدمت به دیگر مهمانان سر از پا نمی‌شناسد.

بزرگترین مهمانی عالم ماه مبارک رمضان است که میزبانش هم خداوند متعال، که بزرگتر از او در تصور هم نمی گنجد.  این ماه برای آنان که می خواهند به خدای مهربان خود نزدیکتر شوندند فرصتی طلایی است تا به کمک مولایشان رفته  و توفیق کارکردن برای خدا و خدمت کردن به مهمانان خداوند مهربان را به دست آورند.

راه یاری نمودن خداوند را هم می توان در دعاهای این ماه پیدا نمود. نمونه اش همین دعای مشهور ماه مبارک که بعد از نمازها می خوانیم:

... اللَّهُمَّ أَغْنِ كُلَّ فَقِیرٍ اللَّهُمَّ أَشْبِعْ كُلَّ جَائِعٍ...

ماه مبارک رمضان تنها یک ماهِ پرهیز و دست کشیدن نیست، فرصتی طلایی است برای دوستی و نزدیکی به خداوند مهربان. کلاس معرفت است که اگر از آن بهره مناسب گرفت شود، هرسال معرفت و تقوای انسان را یک کلاس و سطح بالاتر می برد.  یکی از وسیله هایی که در این ماه شریف باعث بالارفتن سطح معرفت می شود، دعاهایی است که در این ماه وارد شده است. البته باید دقت کرد که دعاهای وارد شده تنها برای خواندن و گریستن نیست، خودش یک متن درسی است که می تواند کودک نوپا را تا عالی ترین سطوح انسانیت راهنمایی کند.

البته باید دقت کرد انسان اگر دعا کند و در مسیر درخواستی که از خدا می کند حرکت نکند، نباید توقع استجابت دعایش را داشته باشد. درست مثل لقمان حکیم که وقتی اربابش به گفت گندم بکارد جو کاشت و پس از اعتراض اربابش به او پاسخ داد: دعا می کنم گندم در بیاید. اربابش نیز وقتی اعتراض کرد که نمی شود در جوابش گفت چطور تو کار خیری انجام نمی دهی و توقع داری با دعا به بهشت بروی! و اینچنین او را متوجه لزوم حرکت در مسیر دعایش نمود.

روزی خواهد آمد و کلمه جشن و سرور برای همگان معنا می شود. از یُمنِ قدوم مبارکش حتی پرندگان‌ و ماهیان‌ دریاها جشن‌ می‌گیرند و شادمان‌ می‌ کنند. جوشیدن واقعی چشمه‌ساران‌ را همه می بینند و برکت زمین در محصول دادن‌ چندین‌ برابر را همگان نظاره‌ می‌كند. زندگی آنچنان شیرین و لذت‌بخش می‌شود که زندگان‌ آرزو می‌كنند كه‌ ای كاش‌ امواتشان‌ زنده‌ بودند و آرامش‌ حقیقی‌ و زندگی با صفای الهی را می‌دیدند. ظهورش مشکل گشای بشریت تسلای درد درمندان و گرفتاران تمام عالم است.

چه بخواهیم و چه نخواهیم همه ما واقف هستیم و هر کدام از ما چیزی را وقف می کند. اما اینکه در حال وقف کردن چه چیزی و چه هدفی هستیم بستگی به افق نگاه و همت خودمان دارد. یکی ثروتش را وقف می کند و دیگری جانش را. برخی خود را وقف مال و ثروت و برخی دیگر، وقف مقام، اعتبار و جایگاه می کنند. برخی خود را وقف نگاه و نظر دیگران می کنند و برخی دیگر نیز خود را وقف دلخوشی ها و سرگرمی های زودگذر و بعضا بیهوده می کنند و برخی نیز...

یکی از مهارتهای اصلی و سرنوشت ساز برای کودکان، مهارت گوش دادن است. بچه هایی که "خوب شنیدن" را می آموزند در سالهای تحصیل قدرت یادگیری بیشتری خواهند داشت. آنها بهتر از دیگران صحبت می کنند و می نویسند. همچنین در برقراری ارتباط با دیگران موفق تر خواهند بود.

آموختن این مهارت به هیچ ابزار خاصی نیاز ندارد. فقط باید فعالیتها و بازیهای هدفمندی را بر اساس سن و توانایی و علاقه مندی های کودک انتخاب و به صورت منظم اجرا کرد. این بازیها فراوان است در اینجا به چند نمونه از آنها اشاره می کنیم:  

غلطه آی غلطه
هنوز صدای مجری دوست داشتنی رادیو، سرکار خانم وکیلی در برنامه "سلام کوچولو" را به یاد دارم. یکی از بخشهای این برنامه مسابقه "غلطه آی غلطه" بود. این بازی برای تقویت مهارت گوش دادن فوق العاده است. در این بازی والدین باید شروع به تعریف کردن ماجرایی کنند و در بین داستان بعضی اشتباهات منطقی یا کلامی را جا بدهند و کودک باید این اشتباهات را تذکر بدهد. مثلاً بگویند: "اون روز خیلی هوا گرم بود و ما هم برای بیرون رفتن از خانه پالتو پوشیدیم"  

داستان گویی
برای فرزندتان قصه بگویید یا کتاب بخوانید و بعد درباره اتفاقات داستان گفتگو کنید یا سوالاتی از کودک بپرسید و جواب درست او را با یک "آفرین" بلند تشویق کنید.  

مسابقه تکرار
جمله ای بگویید و از کودک بخواهید همان را تکرار کند. از جمله های کوتاه شروع کنید و با بالا رفتن مهارت کودک جمله های طولانی تری را انتخاب کنید. حالا از کودک بخواهید او جمله ای را به شما بگوید تا شما تکرار کنید. گاهی اشتباه کنید تا او اشتباه شما را اصلاح کند. بهتر است با هربار موفق شدن کودک او را تشویق کلامی کنید تا جذابیت بازی حفظ شود.

امام زمان ^{علیه السلام} آنقدر امت خویش را دوست می دارد که لحظه ای از یاد آنان غافل نیست. خودش فرموده است: إِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِكُمْ، وَ لا ناسینَ لِذِكْرِكُمْ... ما در رعایت حال شما كوتاهى نمى‌كنیم و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم، كه اگر جز این بود گرفتارى‌ها به شما روى مى‌آورد و دشمنان، شما را ریشه كن مى‌كردند. از خدا بترسید و ما را پشتیبانى كنید. حال که این گونه است بی وفایی است که روزی بر ما بگذرد و از آن عزیز غایب از نظر یادی نکنیم.

از این رو می بایست نام و یاد آن امام مهربان را تا آنجا که می توانیم ترویج و عطر خوش گل نرگس را به شامه همه برسانیم.

برای این هدف کارهای زیادی می توان انجام داد. یکی از آن کارها که هزینه چندانی ندارد اما اثری بزرگ و شگفت دارد، این است که لحظه هایی که خود و دیگران منتظر آسانسور و یا در آسانسور و منتظر رسیدن به مقصدیم، را با نام و یاد امام زمان ^{علیه السلام} سپری کرده و این این لحظات را خرج آن محبوب غایب از نظر کنیم. می توانیم دست نوشته ای را با صلوات شمار در آسانسور منزل و یا محل کار نصب کنیم تا هر که گذرش به آنجا می افتد، این لحظات خود را وقف مولایمان کند. چه بسا کسی با این کار دلش با یاد مولایمان روشن شود و از گناهی منصرف شود و یا به سوی کار خیری هدایت شود. پشت درب ورودی واحدمان نیز می توانیم چنین کاری کنیم. تا هروقت می خواهیم پا به خانه خود بگذاریم با نام و یاد ولی نعمت مان باشد. با عطر دل انگیز حضرت مهدی ^{علیه السلام} درب منزلمان گشوده شود و هر که می خواهد به داخل خانه آید معطر به چنین عطری شده باشد.

آدمی زاد در همه حال به آرامش نیازمند است و در هنگامه سختی ها نیازمندتر. در این هنگام اگر آرامش باشد، تحمل ناگواری‌ها آسانتر، مدیریت بحران باموفقیت بیشتر و کنترل خود و اطرافیان در مقابل ناخوشی‌ها بسیار بهتر صورت خواهد گرفت.

یکی از زمان هایی که به دست آوردن آرامش و حفظ آن کمک شایان و قابل توجهی به انسان و اطرافیانش می کند، زمان بیماری است. وقتی جسم بیمار شده و قوای آن تحت تاثیر بیماری تحلیل می روند، داشتن طمأنینه و آرامش می تواند این دوران را پشت سر بگذارد و سلامت خود را بهتر و زودتر به دست آورد. البته دستیابی به آرامش برای اطرافیان بیمار نیز نقش بسیار مهمی در مدیریت درمان و معالجه بیمار دارد. وقتی بستگان بیمار بتوانند بر اضطراب و نگرانی خویش غلبه کنند، سختی های پرستاری و مراقبت از بیمار را با آرامش و به راحتی پذیرا باشند، طبعا خیلی بهتر می توانند بیمار را دلداری داده و روحیه او را تقویت نمایند. از این رو می بایست برای برای رساندن بیمار و اطرافیانش به ساحل آرامش گامی مهم و اساسی برداشت  چرا که این کار، اقدامی لازم، مهم و بسیار پرارزش و خداپسندانه خواهد بود.

غذا از نیازهای اولیه و لازمه حیات و زندگانی است و اگر به موقع، به مقدار کافی و با کیفیت لازم به انسان نرسد، سلامتش را به خطر انداخته و حتی از هستی ساقطش می کند. برای همین است که اطعام و غذا دادن در پیشگاه خداوند مهربان، از اهمیت و جایگاه والایی برخوردار است. تا آنجا که امام صادق علیه السلام فرمود: هركه مسلمانى را غذا دهد تا سیر شود، از پاداش آخرت او جز پروردگار جهانیان، هیچ كس حتى فرشته مقرّب و پیامبر مرسل، خبر ندارد. در مقابل نیز بی توجهی به اطعام گرسنگان عامل برانگیخته شدن خشم الهی می گردد. تا جایی که قرآن مجید، علت جهنمی شدن عده ای را پس از اقامه نکردن نماز، غذا ندادن به بینوایان برشمردهاست. آنجا که بهشتیان از مجرمان گرفتار در جهنم  می پرسند: ما سَلَكَكُمْ فِی سَقَرَ چه چیز شما را روانه دوزخ كرد؟ و آنها پاسخ می دهند:  قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّینَ* وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِینَ‏ گویند: ما از نمازگزاران نبودیم. و افراد مسكین را اطعام نمى‌كردیم[1]. با این بیان هرکس می خواهد، به رضوان الهی دست یابد، خود را محبوب خدا نموده و از اجر بی حساب اطعام بهره مند شود، می بایست کمر همت بسته و برای برآوردن این نیاز اولیه محرومان قدم بردارد.

با این بیان، می بایست تمام توصیه ها و سفارش های رسول خاتم ^{صلی الله علیه وآله} را با دل وجان شنید و برای امتثال اوامرش لحظه ای درنگ ننمود. یکی از توصیه های آن حضرت، زیارت خود، فرزندان و نوادگانشان بوده و تا آنجا برای آن حضرت اهمیت داشته که فرمود: مَنْ زارَنی اَوْ زارَ اَحَداً مِنْ ذُرِّیَّتی، زُرْتُهُ یومَ الْقِیامَةِ فَاَنْقَذْتُهُ مِنْ اَهْوالِها؛[3] كسى كه من یا یكى از ذریه ام را زیارت كند روز قیامت به زیارت او می‌آیم و او را از هول و وحشت‌‏هاى آن روز مى‏‌رهانم.