یکی از باشکوه ترین  مراسمهای دیرینه در اویهنگ روز سیزده بدر است این روز اویهنگی ها با دیگر کردها بسیار شبیه استبنابر سنتی دیرینه مردم ده به باغ و دشت و صحرا می‌روند و روز خود را در بیرون از خانه سپری می‌كنند. سیزده بدر جشن واقعی بهار است.

مردم طبیعت دوست اویهنگ در این روز بیرون از ده دست جمعی شروع به شادی وپایکوبی می کنند. بچه ها به بازی مشغول می شوند جوانها با همراهی میانسالان به رقص کردن (هل په رکی) مشغول می شوند افراد مسن سال هم در کنار هم نشسته وساعتی رابه گپ زدن با هم مشغول می شوند گاهی هم جوانها وبچه ها را کنار خود جمع کرده واز اداب ورسوم سیزده بدر برایشان تعریف می کنند مثلا خیلی از انها به این نکته اشاره می کنند در این روز بلاها زیاد می شوند پس باید مراقب خودتان باشید چون این روز روز نحسی هست (البته خیلیها هم میگن که این روز اصلا نحس نیست نحس بودن یا نبودنش با خودتان...)و بر این اعتقادند که برای دور کردن نحسی و درد بلاها در طول سال هر فرد باید در این روز تعداد 13 سنگ ریزه را برداشته ودرد و بلاها و مصیبت های خود را بر سنگها خوانده وانها را از پشت پرتاب کند.

اما مردم این روستا هر کجا باشند این روز را گرامی می دارند.چون خیلی از افراد ده به شهرها یا کشورهای دیگری مهاجرت کرده اند(که بعدا در این مورد بحث خواهم داشت)اما فرهنگ واداب رسوم خود را فراموش نکرده اند مثلا مردمی که به شهرای اطراف مانند سنندج مریوان و... مهاجرت کرده اند همراه مردم شهر در این روز به دامن طبیعت پناه می برند.

از غذایی مخصوص این روز دو تا را می توان نام برد که بسیار طرفدار دارند یک نوع آش محلی به اسم اش دوغ (دوخ وا)  کسانی که به استان کردستان در ایام عید امده اند حتما مزه این غذا را چشیده اند و دیگری دلمه (یا په را خی) می باشند و....