جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت

چون رمیدن های آهو ناز کردن های او

دشت چشمان مرا حالی به حالی کرد و رفت

کهنه ای بودم برای دست های این و آن

هرکسی مارا به نوعی دستمالی کرد و رفت

ابرهم در بارشش قصد فداکاری نداشت

عقده در دل داشت روی خاک خالی کردو رفت

چه حقیرند مردمی که نه جرأت  دوست داشتن دارند و نه اراده‌ی دوست نداشتن 

و نه لیاقت دوست داشته شدن و نه متانت دوست داشته نشدن 

و مدام شعر عاشقانه می‌خوانند 

و تراژدی غم‌انگیز انسان این است که آنچه هست، نباید باشد 

و آنچه باید باشد، نیست و همه حرف‌ها همین است وهمه‌ی دردها همین جا است. 

درد روح این است و این است که: «انسان شقایقی است که با داغ زاده است.