پریـــــــای مـــــن...

نفـــــس ،

شایــــــد دلیلــــــی باشـــــد

بـــــــرای زندگـــــــی ،

اما بـــــــی شـــــــک

” تـــــو “

بهانه ی آنی...

و لطافت هزار ابر سپید بهاری را

در دست داشتم

و در اوج خوش بختی پرواز می کردم

کاش می توانستم به چشمانت نگاه کنم

و با هر نگاه من

هزار هزار واژه ناگفته عشق را

به یک باره به سوی تو روان می کردم

و با هر نگاه تو

شادی در چشمان من می جوشید

کاش می توانستم صدای گرم تو را همیشه بشنوم

تا چون آبشاری از نغمه های روح انگیز

بر عمق جانم جاری گردد

و همه غم های فراق را بزداید

کاش پیش من بودی...

من با گرمای عشق تو زنده ام

چه زیباست

که تو تنها هدف من باشی

و چه عاشقانه است

که تو تنها آرزویم باشی

و چه رؤیایی است

این لحظه های ناب عاشقی....

و من مه زیبایی عاشقانه و رؤیایی را با فقط تو حس می کنم

و اگر غروری در من هست غرور عشق به توست...





پریا جونم...

 عاشقتم خانومیِ من...