باری ست گران که مانده بر دوشم
این سَر که از آن نمیپرد هوشم

چون خانه بی حافظ و بی قرآن
از یاد فرشتگان فراموشم

چون مسجد بی نمازخوان مانده
با این همه چلچراغ، خاموشم

سوگند به عصر... سخت دلگیرم
آنقدر که با خودم نمیجوشم

هم، این دل بیخود است در سینه
هم عاطل و باطل است آغوشم

چون ماهی بی نفس پشیمانم
جنبیده اگر کمی سر و گوشم

هم خانه خاطرات بیخوابم
هم صحبت خوابهای مغشوشم

دیریست مرددم "خدا" یا "خود"؟
سردرگم نسخه های مخدوشم (۱)

در خاطر عاطر فراموشی
میماند ناله های خاموشم

محمد مهدی سیار 1390

دیدی که چه بی رنگ و ریا بود زمستان؟
مظلومترین فصل خدا بود زمستان

دیدیم فقط سردی او را و ندیدیم
از هر چه دو رنگی است رها بود زمستان

بود هر چه ، فقط بود سپیدی و سپیدی
اسمی که به او بود سزا ، بود زمستان

گرمای هر آغوش تب عشق دم گرم
یکبار نگفتند چرا بود زمستان

بی معرفتی بود که هر بار زما دید
با این همه باز اهل وفا بود زمستان

غرق گل و بلبل شد اگر فصل بهاران
بوی گل یخ هم به هوا بود زمستان

با برف بپوشاند تن لخت درختان
لبریز و پر از شرم حیا بود زمستان

در فصل خودش، شهر خودش، بود غریبه
مظلومترین فصل خدا بود زمستان

مجتبی حیدری

جان پس از عمری دویدن لحظه ای آسوده بود
عقل سرپیچیده بود از آنچه دل فرموده بود

عقل با دل رو به رو شد ، صبح دلتنگی بخیر
عقل برمی گشت راهی را که دل پیموده بود

عقل کامل بود ، فاخر بود ، حرف تازه داشت
دل پریشان بود، دل خون بود، دل فرسوده بود

عقل منطق داشت ، حرفش را به کرسی می نشاند
دل سراسر دست و پا می زد ، ولی بیهوده بود

حرف منّت نیست اما صد برابر پس گرفت
گردش دنیا اگر چیزی به ما افزوده بود

من کی ام؟! باغی که چون با عطر عشق آمیختم
هر اناری را که پروردم به خون آلوده بود...

فاضل نظری

در همین حسرت که یک شب راکنارت، مانده ام
در همان پس کوچه ها در انتظارت مانده ام
 
کوچه اما انتهایش بی کسی بن بست اوست
کوچه ای از بی کسی را بیقرارت مانده ام
 
مثل دردی مبهم از بیدار بودن خسته ام
در بلنداهای یلدا خسته، زارت مانده ام
 
در همان یلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق
فال آمد خسته ای از این که یارت مانده ام
 
فــــــــال تا آمد مرا گفتی که دیگر،مرده دل
وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام
 
خوب می دانم قماری بیش این دنیا نـبود
من ولی در حسرت بُردی،خمارت مانده ام
 
سرد می آید به چشم مست من چشمت و باز
از همین یلدا به عشق آن بهارت مانده ام

خوش است خلوت اگر یار، یار من باشد
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد
 
روا مدار خدایا که در حریم وصال
رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل
توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد
 
هوای کوی تو از سر نمی‌رود آری
غریب را دل سرگشته با وطن باشد

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ
چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

ناگهان زنگ می­زند تلفن، ناگهان وقت رفتنت باشد...
مرد هم گریه می­کند وقتی سر ِ من روی دامنت باشد
 
بکشی دست روی تنهاییش، بکشد دست از تو و دنیات
واقعا عاشق خودش باشی، واقعا عاشق تنت باشد
 
روبرویت گلوله و باتوم، پشت سر خنجر رفیقانت
توی دنیای دوست داشتنی!! بهترین دوست دشمنت باشد
 
دل به آبی آسمان بدهی، به همه عشق را نشان بدهی
بعد، در راه دوست جان بدهی... دوستت عاشق زنت باشد!
 
چمدانی نشسته بر دوشت، زخم­هایی به قلب مغلوبت
پرتگاهی به نام آزادی مقصد ِ راه آهنت باشد
 
عشق، مکثی ست قبل بیداری... انتخابی میان جبر و جبر
جام سم توی دست لرزانت، تیغ هم روی گردنت باشد
 
خسته از «انقلاب» و «آزادی»، فندکی درمی­آوری شاید
هجده «تیر» بی­سرانجامی، توی سیگار «بهمنت» باشد

سیدمهدی موسوی

با این‌كه چون ماری درون آستین بودند
زیباترین شب‌های من روی زمین بودند

چشمانت، آن الماس‌های قهوه‌ای یك عمر
با چشم‌های خواب و بیدارم عجین بودند

هر چند آخر زهر خود را ریختند اما
تا لحظۀ آخر برایم بهترین بودند

هر قدر نزدیك‌ آمدم كمتر مرا دیدی
بعداً شنیدم چشم‌هایت دوربین بودند

خواجو تو را هر روز با یك زن تماشا كرد
پل‌ها و زن‌ها بین ما دیوار چین بودند

...

تا صبح چشمم را به سقف خانه می‌دوزم
شب‌های زیبایی كه می‌گفتی همین بودند؟

پانته آ صفایی

مثل هر روز رفتنت سر کار، زندگی کوچ های اجباریست
سرنوشتت به گند میکشدت، سهمت از روزگار بیزاریست

سایه ای خسته رویِ دیواری، قهرمانی شکسته که امروز
همه دلخوشیش در دنیا، خواندن قصه های تکراریست

از نگاه خودت هراسانی، به خودت فحش میدهی هر روز
مثل دیوانه ای که هر لحظه، بی جهت در پی خود آزاریست

مثل بیمار خسته ای که فقط، مرگ میخواهد از پرستارش
همه ی روزهای اجباریت، مرگ ممتد،جنون ادواریست

زندگی جز همین حقارت نیست، که فقط با خودت بجنگی هی
به خودت فحش میدهی کلمات، تک تکش زخم کهنه ای کاریست

*****

دل بکن از من و غزل هایم، که من از خنده های تو سیرم
مرد رویای ساده ات دیگر، کافری بی نماز و سیگاریست!!!

*****

در سرت پرسه میزند فکری، چشم در چشم کلت میدوزی
در سکوتت تفنگ می گرید، تیرها در شقیقه ات جاریست!

*****

بعد مرگت هنوز غمگینی، توی قبرت نشسته ای تنها
مثل هر روز زندگی مرگت، روزهای سیاه تکراریست


امیراحسان دولت ابادی

حیف از نقش خیالی که توهم شده است
فرش تا عرش لگد خورده ی مردم شده است

زندگی عالی ِعالی ست ولی در این بین
حال من مثل درختی ست که هیزم شده است!

در خودم حل شدم و کم شدم و دم نزدم
تا نگویند که محتاج ترحم شده است

عشق ، انگشتر اعجاز سلیمانِ نبی ست
که در این زندگیِ بی هیجان گم شده است!

در پی ام آمده ای ، بیست و اندی سال است
زندگی ! فکر کنم سوء تفاهم شده است!

سعید توکلی

نفسی داشتم و ناله و شیون کردم
بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

گرچه بگداختی از آتش حسرت دل من
لیک من هم به صبوری دل از آهن کردم

لاله در دامن کوه آمد و من بی رخ دوست
اشک چون لاله‌ی سیراب به دامن کردم

در رخ من مکن ای غنچه ز لبخند دریغ
که من از اشک ترا شاهد گلشن کردم

شبنم از گونه‌ی گلبرگ نگون بود که من
گله‌ی زلف تو با سنبل و سوسن کردم

دود آهم شد اشک غمم ای چشم و چراغ
شمع عشقی که به امید تو روشن کردم

تا چو مهتاب به زندان غمم بنوازی
تن همه چشم به هم چشمی روزن کردم

آشیانم به سر کنگره‌ی افلاک است
گرچه در غمکده‌ی خاک، نشیمن کردم

شهریارا مگرم جرعه فشاند لب جام
سال‌هابر در این میکده مسکن کردم

شهریار