دنیای شیرینت به کـام دیگران باشد
لبخندهایت سهم از ما بهتران باشد

کج کرده راهش را به سمت دامنت خورشید
پرچیــن گلهـــای تـــــو وقتـــی زعفران باشد

گلگونه های شرجی شهریور گیلان
نارنـــج های نوبــــر مـــازندران باشد

یک دکمــــه از پیراهنت افتاده در کوچــه
جوینده اش یابنده ی گنجی گران باشد

شب زنده تر شد با پل ابروکمان شهرم
تا لهجه ی شیرین خرما هم در آن باشد

مطلــع ندیدم ناب تـــر از بیت ابرویت
باید قلم در بیت بیتش خیزران باشد

مستی خیالی نیست،همدستم اگر باشی
هر جــام چشمت ناب تر از شوکـــران باشد

وقتی که می دانم نگاهت در نگاهم نیست
دیگـــر  نبــاید  انتــظار  از  دیگـــران  باشد

پس لااقل شب روسری را از سرت بردار
مهتـــاب باید آسمانش بـی کـــران باشد

فواد میرشاه ولد

کسی با "موج" موهایت "کنار" آمد به غیر از من؟
کسی با هستی اش پای قمار آمد به غیر از من؟

کدامین سنگدل فکر شکار افتاد غیر از تو؟
کدام آهو به میدان شکار آمد به غیر از من؟

تمام شهر در جشن "تماشا"ی تو حاضر شد
تمام شهر آن شب در شمار آمد به غیر از من

برایت دستمال کاغذی بودم، ولی آیا
کسی در لحظه بغضت به کار آمد به غیر از من؟

 مرا از "جمع" خاطرخواه ها "منها" کن ای "حوا"
تو را کافیست "آدم" هر چه بار آمد به غیر از من

حسین زحمتکش

سلام میکنم به تو، سلام سر به زیر من
سلام وسعت بلند، سلام دلپذیر من

چه بی جواب مانده اند، سلام های ساده ام
بگو جواب می دهی، به حس ناگزیر من؟

چقدر مانده منتظر ! کنار کوچه های گم
نگاه سر به زیر تو، نگاه سر به زیر من؟

شما همیشه خوبها ، شما همیشه ابرها
چقدر دور مانده اید، چقدر از کویر من!

پر از شعور عاشقی ، چرا نمیشود کسی..
فقط کمی نظیر تو، فقط کمی نظیر من

تو خواستی غزل ، بیا که این غزل برای توست
چرا سکوت میکنی، چرابهانه گیر من!

پرده بردار ای پری بازیگری بی فایده است
دل سپردن بی اساس و دلبری بی فایده است

عشق حتی گاه لبخندی به روی ما نزد
کودک نامهربان را مادری بی فایده است

روی ماه خویش را از خلق پنهان کرده ای
این همه کالای دور از مشتری بی فایده است

باد زلف خوبرویان را پریشان خواسته
زلف را آشفته تر کن............ بی فایده است

بوسه واویلاترین حرف زبان مادری ست
یار بیزار از زبان مادری بی فایده است

ناصر حامدی

مرا به خلسه می‌برد حضور ناگهانیت
سلام و حال پرسی و شروع خوش زبانیت

فقط نه کوچه باغ ما … فقط نه اینکه این محل
احاطه کرده شهر را شعاع مهربانیت

دوباره عهد میکنی که نشکنی دل مرا
چه وعده‌ها که میدهی به رغم ناتوانیت

جواب کن به جز مرا … صدا بزن شبی مرا
و جای تازه باز کن میان زندگانیت

بیا فقط خبر بده مرا قبول کرده‌ای
سپس سر مرا بِبَر به جای مژدگانیت

کاظم بهمنی

دشت خشكید و زمین سوخت و باران نگرفت
زندگی بعد تو بر هیچ كس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند
شعله ای بود كه لرزید ولی جان نگرفت

جز خودم هیچ کسی در غم تنهایی من
مثل فواره سرگریه به دامان نگرفت

دل به هر كس كه رسیدیم سپردیم ولی
قصه ی عاشقی ما سروسامان نگرفت

هرچه در تجربه‌ی عشق سرم خورد زمین
هیچ کس راه بر این رود خروشان نگرفت

مثل نوری که به سوی ابدیت جاریست
قصه‎ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت

فاضل نظری

گرچه گاهی بالشم از گریه تا فردا تر است
با خیالش خواب هایم شب به شب زیبا تر است

مثل دلفینی به دام افتاده در استخرم، آه!
ظاهراٌ مشغول رقصم، چشم هام امّا تر است

من نه، هرکس خواب اقیانوس را هم دیده است
چشم هایش مثل من تا آخر دنیا تر است

زندگی مثل سیابازی است، آدم هر چقدر
دوستدارانش فراوان تر، خودش تنهاتر است

*

گاه می گویم که باید چشم هایم را ... ولی
هرچه محکم تر ببندم چشم، او پیداتر است

پانته‌آ صفایی

بر بالشی از خاطره بگذار سرت را
باشد که فراموش کنی دور و برت را

سرچشمه ی معصوم ترین رود جهانی
ای کاش خدا پاک کند چشم ترت را

تو آن سر دنیایی و من این سر دنیا
با این همه از یاد مبر همسفرت را

گنجشک من!آهسته به پرواز بیندیش
تا باد پریشان نکند بال و پرت را

من ماهی دلتنگ و تو ماه لب دریا
می بوسم از این فاصله قرص قمرت را

ناصر حامدی

باور نکن پای رقیبی در میان باشد
من می روم تا عشق سهم دیگران باشد

سر می گذارم روی زانویم نمی خواهم
برشانه هایت دیگر این بار گران باشد

تنها رهایم کن نگهبانی نمی خواهم
بهتر که این گنجینه دست یاغیان باشد

در شعرهایم دیگر از شیراز می گویم
حتی اگر عمری دلم در اصفهان باشد

چون زنده رود آن قدر مغرورم که میمیرم
تا نام من بی نام دریا جاودان باشد

این عشق را می خواستم روزی به هر قیمت
حالا نمی خواهم اگر هم رایگان باشد

اعظم سعادتمند

دو رودخانه‌ی وحشی وحشی ان موهات
دو تا هلال گره خورده اند ابروهات

تمام دهکده را ریختی به هم خاتون
چه کرده باد مگر با شلال گیسوهات ؟

منم که صفحه ی یک روزنامه ی صبحم
تویی که پر شده ام از تو و هیاهوهات

تو دستهات ظریفند و من سرم سنگین
خدا نکرده گلم کج نشه  النگوهات !

حامد عسگری

موج رقص انگیزِ پیراهن چو لغزد بر تنش
جان به رقص آید مرا از لغزشِ پیراهنش

حلقه‌ی گیسو به گِردِ گردنش حسرت نماست
ای دریغا گر رسیدی دست من در گردنش

هر دمم پیش آید و با صد زبان خوانَد به چشم
وین چنین بگریزد و پرهیز باشد از مَنَش

می تراود بوی جان امروز از طرفِ چمن
بوسه ای دادی مگر ای بادِ گل بو بر تنش

همرهِ دل در پی اش افتان و خیزان میروم
وه که گر روزی به چنگِ من در افتد دامنش

در سراپای وجودش هیچ نقصانی نبود
گر نبودی این همه نا مهربانی کردنش


هوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه)

بـــاز هــــوای ســــحــــــــرم آرزوســــت
خـــلــــوت و مــــژگــــان تــرم آرزوسـت

شـكــــوه ی غـــربـــت نــبــرم ایـن زمـان
دسـت تـــــــو و روی تــــو ام آرزوســت

خـسـتـه ام از دیـــدن ایـن شـوره زار
چـشـم شـقــــایــــق نـگـرم آرزوســـت

واقـــعـــه ی دیـــدن روی تـــــــــو را
ثــــانــــیـــه ای بـیـشـــتــرم آرزوسـت

جــلـــوه ی ایـــن مـــاه نـــكـــو را بـبـیـن
رنـگ و رخ و روی تــو ام آرزوسـت

ایـن شـب قـدر اسـت كـه مـا بـا همیـم؟
مـن شـب قـــــدری دگــــرم آرزوســـت

حـــسِّ تــــو را مـی كنـــم ای جـان مـن
عــــزلـت بـــیـتــی دگــــرم آرزوســــت

خـانـه ی عـشـِاق مــهـاجـر كـجـــاست؟
در سـفــــرت بـــال و پـــــرم آرزوســـت

حـسـرت دل بـــارد از ایـــن شـعـــر مـن
جـام مـی ای در حـرمــــــم آرزوســـــت

احمد عزیزی

از گنهِ دم  به دمم آتش طوفنده شدم
هم شدم از توبه خجل، هم زتو شرمنده شدم

صاحب من! خالق من! داور من! یاور من!
حیف تو را داشتم و غیر تو را بنده شدم

شعله ای از نار بُدم شاخه ای از خار بُدم
با نظر رحمت تو باغ گل از خنده شدم

قطره بُدم بحر شدم ذره بُدم مهر شدم
بلكه درخشنده تر از مِهر درخشنده شدم

وصل تو شد عزت من هجر تو شد ذلت من
با تو سرافراز ولی بی تو سرافكنده شدم

وای بر این بندگی ام مرگ بر این زندگی ام
مردة یك عمرم و در خاك لحد زنده شدم

بار خدایا كرمی از یم اخلاص نمی
كز شرر عُجب و ریا آتش سوزنده شدم

سیل گنه برد مرا بحر بلا خورد مرا
وای كه من غرق در این بحر خروشنده شدم

غلامرضا سازگار

چندی ست که آواره چشمان شمایم
مصلوب غزلواره‌ی چشمان شمایم

تکرار غزل پشت غزل، چاره جز این چیست؟
فریاد که بیچاره‌ی چشمان شمایم

جبریّ و نظرباز نبودم، ولی انگار
مجبور به نظّاره‌ی چشمان شمایم

نه خاکی ام ای ماه، نه افلاکی مطلق
من ساکن سیّاره‌ی چشمان شمایم

مشهور ترین قصّه‌ی دنیا شده ام چون
روشن شده درباره‌ی چشمان شمایم

در بین دو دریا به جز از غرق شدن، آه
من زورق صدپاره‌ی چشمان شمایم

از شیخ و شب و خواجه‌ی شیراز بپرسید
عمری ست که می خواره‌ی چشمان شمایم

من شاعر دربار کسی نیستم، آری
تا شاعر همواره‌ی چشمان شمایم

حامد حسین خانی

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام
 
یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست
هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام

گل ز حد برد تنعم نفسی رخ بنما
سرو می‌نازد و خوش نیست خدا را بخرام

زلف دلدار چو زنار همی‌فرماید
برو ای شیخ که شد بر تن ما خرقه حرام

مرغ روحم که همی‌زد ز سر سدره صفیر
عاقبت دانه خال تو فکندش در دام

چشم بیمار مرا خواب نه درخور باشد
من له یقتل دائ دنف کیف ینام

تو ترحم نکنی بر من مخلص گفتم
ذاک دعوای و ها انت و تلک الایام

حافظ ار میل به ابروی تو دارد شاید
جای در گوشه محراب کنند اهل کلام
 

چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند
فصل پاییز هــم آن منظره‌‌‌ها گل دارند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک مطمئنم
همــه در گردش چشــم تــو تعادل دارند!

تا غمت خار گلــو هست، گلــوبند چرا؟
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند؟!

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند؟

برگ با ریزش بـی‌وقفه به من می‌گوید:
در زمین خوردن عشاق تسلسل دارند

هر که در عشق سر از قله برآرد هنر است
همـــه تا دامنــــه‌ ی کــــوه تحمــل دارند

مژگان عباسلو

کنون که خواب می رود ز چشم های غافلم
به صف بایستید  ای خیال های باطلم

گذشت و رفت هرچه بود و آنچه هست میرود
از این عبورِ غیرِ غم، نگشته هیچ حاصلم

چقدر یکنواخت شد : من و زمین و زندگی
به آسمانِ هیچ کس چرا نمی رود دلم؟

فراریم از این شبه که چشم واکنم شبی
در این درنگ بنگرم خمیده ماهِ کاملم

کسی مرا کمک کند که نیش های عقربه
بدون صبر لحظه لحظه می شوند قاتلم

زبس شکسته توبه را دلم، میان موج ها
شکسته قایقِ دعا، نمی برد به ساحلم

پر از دریغ و حسرتم خدای مهربان من!
مرا دوباره خلق کن، هنوز مانده در گلم

مرحومه نجمه زارع

دلم بدون تو غمگین و با تو افسرده است
چه کرده ای که ز بود و نبودت آزرده است

به عکس های خودم خیره ام، کدام منم؟
زمانه خاطره های مرا کجا برده است

چه غم که بگذرد از دشت لاله ها توفان
که مرگ دلخوشی غنچه های پژمرده است

اگر سقوط بهای بلند پروازیست
پرنده ی دل من بی سبب زمین خورده است

از این به بعد به رویم در قفس مگشای
چرا که طوطی این قصه پیش از این مرده است

فاضل نظری

دست از حنا ، با پلک های مرمری رقصید
آن گندمی با دیده ای خاکستری رقصید

سرکنگی^* اش آغاز شد ، انگار دریا هم
دیوانه شد ، با موج هایش بندری رقصید

او راه و رسم  رقص خود را خوب می دانست
با چادری دور تنش ، بی روسری رقصید

انگار رقصش هم سرشتی آسمانی داشت
چون پا به پایش یکنفس حور و پری رقصید

نظم و نظام کهکشان ها را به هم می ریخت
خورشید من رقصید و دورش مشتری رقصید

می خواستم در یک غزل وصفش کنم ، دیدم:
حتی قلم از شوق این خوش باوری رقصید

شاید که حس می کرد من سرحدی^** ام ، آری
پس با تمام شیوه های دلبری رقصید

شاید برای غربت چشمان یک شاعر
شاید به شوق شعرهای دیگری رقصید

وحید پورداد

| * سرکنگی : به لرزیدن شانه ها در رقص بندری می گویند |
| **سرحدی : اصطلاحا بندری ها به کسانی که بندری نیستند اما در بندرعباس زندگی می کنند سرحدی می گویند |