یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی

شاگرد که بودی که چنین استادی

خوبی و کرم را چو نکو بنیادی

ای دنیا را ز تو هزار آزادی

مولانا

تکـه یخی که عـاشـق ابــرِ عـذاب می شود

سر قـرار عـاشـقی همیـشـه آب می شود

چه کـرده ای تـو بـا دلم که از تو پیش دیگران

گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

سهــم من از دنیا

نداشتن است

تنها قدم زدن در پیاده رو ها

و فکر کردن به کسی که هیچ وقت سهم من نبود 

نه تو آمدی

نه فراموشی

خیالی نیست

من کوه میشوم و پای نبودن هایت میمانم

اما ای کاش میدانستی بی تو تمام لحظاتم رنگ پاییزند

نیوتن اگر جاذبه را درست می فهمید ..

معشوقه اش از درخت متنفر نبود

و در دفتر خاطراتش نمی نوشت :

" اشک های من هم / به زمین می افتاد

اما تو سیب را ترجیح دادی ."

دیگران می توانند

غم هایت را بشمرند.

امــــــــــــا

 فقط خودت می توانی

حاصل جمع شان را بفهمی...

لاک پشتانه به دنبال تو می آیم و آه

چه امیدی که پی باد به راه افتادن؟

عشق ابریست که یک سایه ی آبی دارد

سایه اش کاش به دل گاه به گاه افتادن