اردلان سرفراز

گل بارون زده ی من
گل یاس نازنینم
می شکنم ، پژمرده می شم
نذار اشکاتو ببینم
تا همیشه تو رو داشتن
داشتن تمام دنیاست
از تو و اسم تو گفتن
بهترین همه حرفاست
با تو ، با تو اگه باشم
وحشت از مردن ندارم
لحظه هام پر می شن از تو
وقت غم خوردن ندارم
ای غزلواره ی دلتنگ
که همه تنت کلامه
هنوزم با گل گونه ت
شرم اولین سلامه
ای تو جاری توی شعرم
مثل عشق و خون و حسرت
دفتر شعر من از تو
سبد خاطره هامه
ای گل شکسته ساقه ، گل پرپر
که به یاد هجرت پرنده هایی
توی یأس مبهم چشمات می بینم
که به فکر یه سفر به انتهایی
سر به زیر دل شکسته ، نازنینم
اگه ساده ست واسه تو گذشتن از من
مرثیه سر کن برای رفتن من
آخه مرگ واسه من از تو گذشتن
گل بارون زده ی من
اگه دلتنگم و خسته
اگه کوچیدن توفان
ساقه ی منم شکسته
می تونم خستگیاتو
از تن پاکت بگیرم
می تونم برای خوبیت
واسه سادگیت بمیرم
با تو ، با تو اگه باشم
وحشت از مردن ندارم
لحظه هام پر می شن از تو
وقت غم خوردن ندارم

ساعت..اتاق..پنجره..یك شمع روی میز

باران..غروب..كوچه نمناك.. باد هیز

گنجشك خیس خورده.. كلاغان چه ناامید 

از روی شیروانی شب گربه ای پرید

پر زد از آن طرف ملخی روی شاخ كاج

من  مانده ام غریب و نگاهی چه هاج و واج

تنهای ام كلاغ سیاهی است روی بید

در باغ هیچ عابر غمگین ندید ه اید؟

حرفی بزن غریبه تو ز دردم سوال كن...

تنها ترین تو  روی سكوتم نهال  كن....

یخ بسته یك نگاه ...دو فنجان قهوه ...سرد

گلدان پشت پنجره دیدی گلی نكرد؟

ساعت 12 شد و می خواند مازیار

از ما و من حذر كن و از خود مكن كنار

دیگر خیال پر ...دل پر انتظار .. پر

امشب غزل سرایی.. بی اختیار پر

دیگر مگو... گلایل آبی  گلایه بس 

لطفا كمی ستاره.. دو خط شعر ..همین و بس

با من بیا كبوتر چاهی.. اسیر دام

امشب من و تفال حافظ به روی بام...

 «هزار دشمنم ار می كنند قصد هلاك 

گرم تو دوستی از دشمنان  ندارم باك

مرا امید وصال تو زنده می دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاك»

ساعت..اتاق..پنجره..یك شمع روی میز

باران..غروب..كوچه نمناك.. باد هیز

گنجشك خیس خورده.. كلاغان چه ناامید 

از روی شیروانی شب گربه ای پرید

پر زد از آن طرف ملخی روی شاخ كاج

من  مانده ام غریب و نگاهی چه هاج و واج

تنهای ام كلاغ سیاهی است روی بید

در باغ هیچ عابر غمگین ندید ه اید؟

حرفی بزن غریبه تو ز دردم سوال كن...

تنها ترین تو  روی سكوتم نهال  كن....

یخ بسته یك نگاه ...دو فنجان قهوه ...سرد

گلدان پشت پنجره دیدی گلی نكرد؟

ساعت 12 شد و می خواند مازیار

از ما و من حذر كن و از خود مكن كنار

دیگر خیال پر ...دل پر انتظار .. پر

امشب غزل سرایی.. بی اختیار پر

دیگر مگو... گلایل آبی  گلایه بس 

لطفا كمی ستاره.. دو خط شعر ..همین و بس

با من بیا كبوتر چاهی.. اسیر دام

امشب من و تفال حافظ به روی بام...

 «هزار دشمنم ار می كنند قصد هلاك 

گرم تو دوستی از دشمنان  ندارم باك

مرا امید وصال تو زنده می دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاك»

روزی از روزهای پاییزی 

روزی از روزهای غم آلود

خسته از هر صدای دیو آسا 

رسته از هر صدای خصم آلود

روزی از روزها كه نغمه گل 

در غرور صدای او گم شد

پشت خورشید داغدار نسیم

در هجوم نگاه او خم شد

آری آن روزها كه ساقی مست

رفت و بشكست جام شراب

تشنه فریاد كنان گفتاش

آه ای آسمان  بس است سراب

تشنه ام آسمان بده جامی 

من نگهبان كوه فریادم 

بروید ای نگاهتان مرده 

تیشه ام من به دست فرهادم

با توام ای  كه در فراق  تو سوخت 

زلف نرگس به سان افسانه 

دل و دینم ز بهر تو افسوس 

سوخت چونان كه سوخت كاشانه 

آه ای نگاهتان در خواب 

سنگ و كوهست محرم رازم 

در میان سكوت دشت جنون 

آری آری منم كه شهبازم

می شوم از فراق تو چون كوه

می روم از دیار تو چون باد

جان فدای نگاه پر ستمت

باش  اگه كه هر چه باداباد 

آسمان از فغان تشنه مست

«ابرها را به تن چو جامه درید» 

كهكشان نعره زد كه ای عاشق 

عشق از شرم تو به خاك  خزید

شوق وصال یار ز دل رهگذر نشد

فریاد اگر حكایت دل مختصر نشد

رفتم به سوی كوی تو اشكم  امان  نداد

ای وای از این  كه دمی بی تو سر نشد

گفتم كه از فراق تو میرم ،نماند و رفت

خندان گذشت برمن و گفتا چنین نشد

می خواستی ز درد تو پرپر كنم گلی

آگه نیی كه فصل خزان با ثمر نشد؟

گیرم كه نیست كوی وفا در دیار تو

كو آشنا؟اینكه دگر بوم و بر نشد

هر كس گذشت از سر راهم به طعنه گفت

مردن به راه عشق چرا؟این هنر نشد

هر دم كنم دعا كه رسد مژده وصال

اما دریغ تیر دعا كارگر نشد

ای آنكه با خبر نشدی از غم فراق

در تو نسیم عشق بتان نوحه گر نشد