با من بمان ای همسفر...
كه تنها سفر كرده ی دیار عشق نباشم...
نگذار غبار اندوه رفتنت...
تداوم لحظه هایم را بپوشاند..
مگر نمی بینی غنچه های شاخسار عشق ..
به گل نشسته ..
               و تو را می طلبد...
اگر تو نبودی ...اگر تونباشی...
پیچك عمرم در یاد تو می خشكد...
و طوفان بی وفاییت
شاخه های وجودم را..
                 می شكند...
با من بمان...
بی تو مرگ پذیرای قلب شكسته ام
                               خواهد بود.....

در پیچ و خم كوچه ها  ...

 به روی ناودان

تنها صدایی كه می آید صدای گریه باران است 

و من

در اندیشه  آخرین لبخند

                  آخرین حرف های دوستانه مان اشك می ریزم

هنوز ایستاده ام

تكیه به دیوار دلواپسی ها 

من با كدام امید به تماشا نشسته ام

                       آسوده و بی خیال

فریاد های خسته ام در غربت كدام بیابان

                                                      پپیچیده است

دورم از امید و رهایی

چه انتظاری

سپیده می داند

        پریشانم و دلتنگ

                                  ای عشق كجایی؟؟؟                                 

پاییز حال مرا خوب می دا ند...

باورش ممكن نیست.... 

موسیقی وار بر تنم نشسته ای.... 

ا ما ..  حجم  خالی تنهایی ام به وسعت دنیاست... 

كاش مرا.. 

         در گوشه كنارهای آغوشت جا می دادی... 

          گاهی میان وسعت چشمان خالی ا م حس می كنم ... 

تمام هستی ام... 

نگاه توست.....كه ا نگار   از دست داده ا م 

         یك روز..        

برای همیشه سكوت خواهم كرد
                      دلم....   

                .. رسیدن می خواهد  و       

                        یكی شدن...
اما هنوز دستان سردم تنها مانده اند                        
                                          ..از بی تویی