با من بمان ای همسفر...
كه تنها سفر كرده ی دیار عشق نباشم...
نگذار غبار اندوه رفتنت...
تداوم لحظه هایم را بپوشاند..
مگر نمی بینی غنچه های شاخسار عشق ..
به گل نشسته ..
               و تو را می طلبد...
اگر تو نبودی ...اگر تونباشی...
پیچك عمرم در یاد تو می خشكد...
و طوفان بی وفاییت
شاخه های وجودم را..
                 می شكند...
با من بمان...
بی تو مرگ پذیرای قلب شكسته ام
                               خواهد بود.....

گاهی پروانه ها هم

اشتباه عاشق میشوند

بجای شمع

گرد چراغهای بی احساس خیابان میمیرند …!

شانه ام را تکیه گاه گریه هایت می کنم

اما از یاد نبر بی باران در این

روزهای دوری و درد

هیچ شانه ای تکیه گاه رگبار

گریه های من نبود

هیچ شانه ای

                 تمام دشت کافر صدایش می کردند

                                گل سرخی را که...

                                   عاشق باران شده بود .