یه وقت هایی باید روی یه تکه کاغذ بنویسی تعطیل است و بچسبونی پشت شیشه افکارت

باید به خودت استراحت بدهی،

دراز بکشی و به آسمون خیره بشی و

بیخیاااااااااااااال سوت بزنی.

توی دلت به تمام افکاری که پشت شیشه ذهنت صف کشیدن،

بخندی

و با خودت بگی: بزار منتظر بمونن.

اینجا تهران .  بازم هوس کردم بنویسم بیرون داره بارون میآد و هوا هم کاملا دو نفره هست و من مثل دوره  بچه گی بی دلیل خوشحالم. هر وقت بارون میآد به یاد اون همه خاطره که از بچه گی زیر بارون داشتم می­ افتم و یه جورایی احساس می کنم تو دوران بچه­گی ام و توی خونه هستم. اگه الان راهنمایی بودیم همین که به بچه ها می گفتیم بریم تا فلان جا نمی پرسید برای چی بریم، بلند می شدن می رفتیم و بدون هیچ دلیل منطقی و فقط به خاطر اینکه با هم داریم یه کاری رو انجام می دیم کلی خوشحال بودیم. دلم واسه اون روزا و اون آدما کلی تنگ شده. کاشکی همشون اینجا بودن تا با هم می رفتیم بیرون و زیر بارون قدم می زدیم حرف هم که نمی زدیم می دونستیم تو دل اون یکی چی می گذره .ولی الان دیگه بزرگ شدیم و زندگی داره کم کم اون تازه­گی رو از دست میده. هیجان هاش کاذبه، آدم محافظه کار می شه. و وقتی هم که بیای ارشد بخونی همه چی باز متفاوته.اینجا کلی آدم هست که دیگه شخصیتشون اجازه نمی ده کلی کارایی که دوست دارن رو انجام بدن. فکر کنم من هم مثل بقیه شدم با این تفاوت که هر وقت بارون میآد بر می گردم سر خونه اول درست از