البته خیلی اوقات تو خودت هم تکلیف خودت را نمی دانی. از یک طرف گفته می شود که حاشیه سازی بد است و باید از آن پرهیز کرد؛ اما وقتی به اطرافت نگاه می کنی می بینی که زمینه حاشیه سازی و نق زدن، به راحتی مهیاست و تو اگر کمی، فقط کمی پایت بلغزد، می افتی در پرتگاهی که بالا آمدن از آن، انرژی زیادی را از تو می گیرد. بعضی اوقات، عمدا وارد این بازی ها می شوی، چون احساس می کنی که قادر به دیدن کم و کاستی های دیگران و یا یک مجموعه و سیستم هستی و بعد شروع می کنی راجع به آن سخن گفتن و قلم فرسایی کردن؛ اما پاره ای اوقات هم ناخواسته با این موج جا به جا می شوی. 

اگر در گذشته، یک کلاغ و چهل کلاغ کردن با روابط مستقیم انسان ها و ارتباطات خانوادگی و فامیلی امکان پذیر بود، در حال حاضر که عصر پیشرفت انواع و اقسام تکنولوژی هاست، خیلی راحت و کمتر از دقیقه ای ده ها شایعه و حاشیه، در فضای مجازی دست به دست می چرخد و امکان برقراری ارتباط با مشترکین مورد نظر، مثل خوردن یک لیوان آب، امکان پذیر می باشد!! مثلا یک روز از خواب بیدار می شوی و می شنوی که فلان هنر پیشه جان به جانان تسلیم نموده و تو هم بی درنگ، خبر را به اطلاع همه دوستان و آشنایانت می رسانی اما اندکی بعد، خبر دیگری منتشر می شود که آن هنر پیشه در کمال صحت و سلامت در قید حیات است!و در این ماجرا تا به خودت بیایی می بینی که بخشی از این موج شده ای و یک قضیه کوچک ناقابل را تبدیل به طوفانی سهمگین کرده ای که ضربات مهلک آن، کشتی یا بلم کوچک خودت را هم هدف قرار داده است! و البته آنچه که در این بازی نصیبت می شود، احساس حماقتی است که به تو دست می دهد و سرزنش نفس لوامه که چرا بازیچه دست یک مشت آدم حال خراب شده ای؟!

وارد حاشیه ها شدن خیلی راحت است و راحت تر از آن، نق زدن است و معرکه گیری و جار و جنجال به پا کردن؛ اما خروج از این گرداب هولناک، خروج از همه حال خرابی هایی که این وضعیت برایت به بار می آورد، سخت است و نیاز به کسب دانش و آگاهی دارد.  

در حاشیه که باشی، انگار که در لبه یک پرتگاه ایستاده ای و هر لحظه ممکن است به ته آن سقوط کنی و اگر پایت لغزید و سقوط کردی، نه اینکه نشود بیرون بیایی، کار نشد ندارد؛ اما انرژی زیادی را باید بگذاری تا راه رفته را بازگردی و لاجرم آباد کردن ویرانه های این تخریب ها، زمان می برد.

«نفس به شخص القا می کند که تو عجب کارشناسی هستی، تو تمام اشکالات را تشخیص می دهی، تو تیزبین هستی که مچ دیگران را می گیری. و وقتی فرد معایب را می بیند، فکر می کند که یک کارشناس خبره است اما اینطور نیست و این تنها یک حقه است. این فرایندی است که طی آن انرژی انسان با جنگیدن با دیگران نابود می شود و بصیرتی را که لازم است تا معایب خود را تشخیص  دهد، کور می شود. استاد امین دژاکام».

پناهگاهی به نام کنگره 60

وبلژیون همسفر مهناز کیوانفر

آدم ای دردانه و مخلوق من                                   ای وجودت از وجود و روح من

خاک بودی قامتت آراستم                                         بهترین‌ها را برایت خواستم

روح خود را در وجودت کاشتم                                  طینت قدسی بر او افراشتم

وصله‌ای از خود به جانت دوختم                                     علم اسماء خدا آموختم

تا که نفست را نکو آراستم                                   هر ملائک را به کرنش خواستم

چون ملائک سجده بر آدم نمود                               کل مخلوقات حسنش را ستود

تو همان گشتی که من می‌خواستم                               بهترین مخلوق را آراستم

آدم ای دردانه عرش بقا                                      وصل نزدیک است سوی ما بیا

هیچ دانی در جهان نقش تو چیست                       خوب بنگر خالق و رب تو کیست

گر منم معبود تـو، با من شوی                                   محرم سر و علوم من شوی

حال داخل شو تو در رضوان من                               تا ابد هستی کنون مهمان من

پاسخ آری در آن روز الست                                         آخرین راه نجات آدم است