در  ِ کلاس های دانشگاه شیشه داشت . آنقدری بود که بتوانی دو سوم کلاس را ببینی . کلاس 203 دانشگاه جای دنجی بود . انتهای راه رو ، طبقه ی دوم ، کوچک و نقلی . کلاسش موقع امتحان خودمانی بود . انگار که دوستانت را دعوت کرده ای به اتاق خودت . من آنجا امتحان نداشتم و برای روحیه دادن به یک عزیزتر از جان به آنجا رفته بودم . اصلا شاید برای همین بود که آن کلاس اینقدر برایم خوش خاطره شده است .  اما قضیه برای او فرق داشت و آن روز دو امتحان همزمان داشت . ارزیابی و آمار .

آن روز یادم است که دو امتحان سختی داشت ، از آن هایی که هرچه میکرد به خودش روحیه بدهد ، باز هم استرسی در چهره اش موج میزد . میگفت فایتینگ اما با چهره ی عبوس . طوری که دیگر مانند همیشه ، موهایش هنگام فایتینگ گفتنن معروفش از زلف پریشانش بر روی صورتش نمیریخت . حتی غر غر درس نخواندن و سخت بودن امتحان را از روز قبلش برایم شروع کرده بود .

آن روز ، وقتی رسیدم به پشت شیشه ی اتاق ، امتحانش دقایق آخر بود . رفتم پشت در و درون کلاس را نگاه کردم . استایل خراب کردن امتحانش شباهت زیادی به من داشت . خوکار در دستش ، دست چپش را میگذاشت بر روی برگه ، و فقط برگه را نگاه میکرد .

نمیدانم چرا اما دلم میخواست آن لحظه بغلش کنم و بگویم ، ببین ، این امتحان که هیچ ، تو اگر از دنیا هم بیفتی من باا توام ، سرت را بالابگیر بِلامِسر جان ، دلم میخواست تا جایی که آن زن چاق حراست سیبیل دار یا همان دخترک تیکت فروش معروف ما را از هم جدا کند ، بغلت میکردم ، دلم میخواست یقه ی استاد حسین نژاد را بگیرم و بگویم آخه زنیکه ی فلان فلان شده ، تو دلت می آید که اینقدر نگین جانم را ناراحت کنی ؟؟

دلم میخواست ساعت برنارد داشته باشم و زمان را نگه دارم تا تمام برگه ات را از روی دست این و آن بنویسی .

رفتم تا ته راهرو ، دوباره برگشتم به پشت آن شیشه ی مبهوت یار . دلم میخواست روی کاغد با ماژیک بنویسم ولش کن امتحان رو ، بیا برویم . اما نه ، تو سخت کوش تر از این حرفایی که با حرف من بزنی زیر برگه ات و بگویی گور بابای برگه و خودکارت را بگذاری در کیفت و جزوه را پرت کنی سطل آشغال و بیای به سمت من و بگویی گند بزند این امتحان را ولی غمت نباشه و برویم .

رفتم پشت درِ نیمه باز . به بغل دستی ات گفتم به نگین ، من را اشاره کن تا بفهمدد دِ آخه لامصب ، من آمده ام تا تو انرژی بگیری. من را نگاه کردی و من بعد از چند ثانیه تمام غم عالم را در چشمانت دیدم ولی گفتم اشکال ندارد عزیزم ، غصه برای چه ؟

امتحانت که تمام شد ، آمدی بیرون و بیخیال حراست ، پریدی در بغلم و با اشک فهماندی که امتحانت را خراب کردی .

چند روز گذشت ، نمره ها آمد . هر دو را قبول شدی و شروع کردی به خنده . از آن خنده هایی که فقط خودم میدانم چقدر معرکه بود . رفتم بر روی تخت نشستم . چند لحظه بعد یک قلیانی برایت چاق کردم به سلامتیه  هر چی امتحان خوش خاطره .