سلام دوستـــــآن عزیـــز ؛

 بــــرآی مشـــآهــده بیشتـــر به  کانال تلگــــرام

"کــــآرت پســـتـــآل هـــآی ِ پــــــژمـــآن"

به آدرس زیر مراجعه فرمایید.

زنــدگــی مـــن ؛

آغــــآزش فکــــآهــــی همیــــن لبخنــــدهــــآی اجبـــاریستـــــ !

لبخنــــدهـــــآیی ،

 در پس قـــآبهــــآیی کـــه عکـــاسشـــآن مــن هستنــد ، محکــومنـــد . . .

عکـــآس، مـــرا محکـــوم بــه لبخنـــد زدن می کنـــد ،

تــــآ نـــرنجـــآنـــم دل ِ پـــر کینــــه بنـــده آی رآ . . .

قطـــــره ای بـــآرآن میشــــود در چشمـــانــم

و مینشینــــد بغضـــی در گلـــویــم تـــا شـــاهـــد نـــاتــوآن تـــریــن خــط هـــآ

بــر روی گـــونــه ام کــه تشکـــیل لبخنـــدی تلــخ می دهنــــد ؛ بـــاشـــم . . .

و ای کـــآش دلهــــآ در چهـــره هـــآ بـــود . . .

نمنـــآک می شـــود ،

چشمــــی کــه شـــآهـــد لبخنـــد زدن ،

بـــر وآژه واژه کلمـــه هــــایی است کــه هـــر کــدآم ،

دنیــــآیی از حـــرف نــــآگفتــــه انـــد . . .

حـــآل و هـــوآی بـــدی ستـــــ !

ایــن روزهــــآ . . .

در هجـــوم بغضــــی نـــاگـــزیــــر می نــویســـم خـــود رآ

بــآ صــدآی دلنـــواز بنــــآن ،

در هـــوآی ِ حمـــاقتـــی تلخ و سکــوت ِ ســـاده یِ تـــرس !

بــه وسعت ِ حجـــم بــی مــــن بـــودن

در پـــرســه هـــآی غـــم یــآکـــریــــم خـــانــه ی مــآدر بـــزرگــــ

ایـــــن روزهـــــآ . . .

تکــــ ســوآرِ  جــــآده ی ِ وآژه هــــآی نـــآرستـــه ام 

عبــــور می کنــــم

خـــرآمـــآن خـــرآمـــآن از انتهــــآی شب

بـــآ دلی کلافــــه

و در می زنـــــم بـــر هــوس رختهــــآی کهنــــه

شبیـــه انگشتـــ ِ بـــآران ، بـــر شیشــــه ی ِ اتـــآق ِ قدیمــــی

هـــوآی فصــــل پنجـــم دارم . . .

بـــــرآی مشـــاهـــده بقیــه ، بــه ادامـــه مطلبـــــ بــــرویـــد . . .

چــرا در هــر شــرایطی منافــع شخــصی را به منــافع جمع تــرجیــح می دهیــم ؟

چــرا یک عــمر از تــرس نــداری گــدا زنــدگی مــی کنیــم ؟

چــرا غــالبــا مهــارت را بــه دانش تــرجیح می دهیــم ؟

چــرا بیشتــر در گــذشـته به ســر میبــریــم تــا جــایی

 کــه آینــده را فــراموش می کنیــم ؟

چــرا از دور اندیشــی و بــرنــامه ریــزی عاجــزیــم و غالبــا دچــار روزمــردگی و

دچــار حل بحــران هستیــم ؟

چــرا عقب افتادگیمــان را بــه گــردن کشــورهــای قــدرتمنــد 

و توطئه آنهــا می انــدازیــم ؛

وبــرای جبــران آن قــدمی بــرنمی داریــم ؟

چــرا دیگــران را نصحیـت می کنیــم ؛ ولی خودمــان به آنهــا عمل نمی کنیــم ؟

چــرا هنگــامی کــه به هدفمــان نمی رسیــم آنــرا به حســاب

نصیب و قسمت یــا ســرنــوشت و بــدبیــاری می اندازیــم

ولی هــرگــز به تجــزیــه و تحلیل علل آن نمی پــردازیــم ؟

چــرا همیشــه آخــرین تصمیــم را در دقیقــه نــود می گیــریــم ؟

چــرا یک ایــرانی در کــانـادا یــا آمــریکــا به ســرعت پیشــرفت می کنــد ؛

ولی هموطنــان او در ایــران در حــال در جــا زدن هستنــد؟

چــرا مــرده هــایمــان را بیش از زنده هــایمــان احتــرام میگــذاریم ؟

چــرا در هیچ کشــور تــوسعــه یــافتــه ای "ســرعت گیــر" بــرای خودروهــا ایجــاد نمی کننــد ؟

چــرا بــرای تصمیــم گیــری بعــد از تمــام بــررسی هــای ممکــن

آخــر کــار استخــاره می کنیــم ؟

در غــرب دختــران جــوان آرایش نمی کننــد و آرایش خــاص پیــر زنهــااست ؛

ولی در ایــران  عکس ایــن جــریــان دارد ؟

چــرا جــراحــان ایــرانی بــر خلاف تعــرفــه هــای رسمی مبلغ کلانــی

 از بیمــار جــداگــانه دریــافت می کننــد؟

چــرا  فکــر می کنیــم بــا صدقــه دادن خــود را در مقــابل اقــدامــات 

نــابخــردانــه مــان بیمــه می کنیـــم ؟

چــرا در مکتبــــ ایــرانــی کشــورهــای مسیحــی و یهــودی خــداپــرستـــــ ؛

دشمــن و کــافــرنــد ؛ ولــی کشــورهــای کــوبــا و روسیــه و چیــن

کمــونیستــــ ؛ بــرادرنــــد ؟

چــرا در مکتبــــ ایــرانـــی خنــده و رنگــهــای شــاد جــلفــه ؛

ولــی گــریــه و رنگـــ سیــاه متــانتـــ ؟

مکتــبـــ ایــرانــی بــالــاتــریــن آمــار صــدقــه جهتـــــ دفــع بــلا در دنیــا رو داره

؛ ولــی نمیــدونــــم چــرا فقــر غــوغــا میــکنــه و هــم آمــار تصــادفــات

و تلفــات جــاده هــای ایــران ده بــرابــر میــانگــین جهــانیــه؟!

چــرا در ایــران فــارغ التحصیلان مــدیــریت و علوم سیــاسی غالبــا بیکــارنــد ،

 امــا در عوض سیــاستمــداران و مــدیــران کشــور همــه پــزشک ، مهنــدس

 ؛ روحــانی و یــا بنحــوی کــارشنــاســان رشتــه هــای دیگــرنــد ؟

 بــرای مشــاهــده بقیــه مطلب به "ادامـــه مطلبــ ـ ـ ـ "بــرویـــد

خــــــدآیــــــا . . .

 بـر دل مــردم شهــر مــن انــدکــی شــادی بپــاش . . .

انــدکــی مهــربــانــی .. . انــدکــی دلخــوشــی . . . اندکــی . . .

خستـــه شــد ه ایـــم از ایــن هــوای در هــم کــه نــه بــارانــش هــوای 

2 نفــره را بــه یــادمــان مــی انــدازد 

و نــه آفتــابــش خــانــه هــایــمان را گــرمــی مــی بخــشــد.

خستـــه شــده ایــم از ایــن خیــابــان ممتـــد کــه حتــی تــابستــانــش

هــم بــرگــریــزان پــاییـــز را در دلمــان زنــده مــیکنــد.

خستــه شــده ایـــم از دیــدن نیمکتـــ هــایـــی کــه روی آن مــردی بــا 

سیگــاری در دستـــ ؛ خــاطــراتــ خــود را دود میـــکنــد.

خستـــه شــده ایــم از کتــابهــایـــی کــه پــایــانـــش همیــشه خــوش استــــ

در حــالــی کــه مــِیدانیــم ایــن خــوشبختیــهــای احتــمالـی

 فقــط در کتــابــــ اتفـاق مــی افتــد.

خســته شــده ایــم از دلبستــه شــدن بــه چــراغ آن و آف آیدیــهـایــمان ؛

 از بــودن هــایــی کــه فقــط زرد و بــی رنگــ شــدن یکــ چــراغ

 بــود و نبــودمــان را تعییــن مــی کنــد.

خستــه شــده ایــم . . .

از دنیــایــــی کــه هستـــ و نیستـــمــان در آن فقــط عــددی

 را تغییــر مــی دهـــد.

خــدآیــــا . . .

اعتــراف مــیکنــم کــه خستــه ام ؛

دلخوشــی هــایــم تــه کشیــده انــد. . .

راستـــی خــدایـــم. ..

مــی گــویــند 30 روز هــر ســالتــــ سفــره ی مهــربــانــی پهــن مــی کنــی ؛

 مــی شــود امســال مــا را بــه میهــمانیــه "دلخــوشــی"هــا ببـــری.

قــول مــی دهــم انــدکــ اندکـــ بــرداریــم کــه تــه دلمــان را نزنــد.

قــول مــیدهیــم ایــن بــار رو دل نکنیــم . . .

کــه یــادمــان بــرود چــه بلایـــی سـر دلخوشیهــایــمان آوردیــم . . .

خــدآیــم؟

 شنیــده ام. . .بــر ســر در خــانــه اتــــ ایــن آیــه حکـــ شــده استــــ؛

نبئُ عِـــبــادِی انِـــی انـــا الغفــورُ الــرحِــــیمُ

"بنــدگــانــم را آگـــاه کن کــه مــن بخشنــده ی مهــربــانم"

مــی دانــی . . .

مـــن بــه این آیــه ات دلخــوشــم  ؛ مــی شــود

 فقــط همیــن رااز سفــره ات بــردارم؟

آخــر بــرایــم دنیــا دنیــا دلخـــوشـی مــی آورد. . .

اجــازه مــی دهــی خــدایــم؟ . . .

"ایــن مطلب رو پــارسـالم گـذاشتم واسـه همیـن

 خوندنش شایـد بـرای بعضـی از دوستــان تکــراری بــاشـه"

۱- هــوی گـــوســفنــد چــه خبــرتــه؟!؟!

دیگـــر هیچ آیینـــه ی آزرده ای

از اضطــراب سنگــ نخــواهــد گــریست

بلــبل هــای غمگیــن آن بــاغ دور

دوبــاره در صبــح روشنــی از نــور بــاز خــواهنــد گشت

و دیگــر کســی در آوازهــای آســان مــا

کلمــه ی کــوچکــی حتــی

از قــول ایــن شب ِ نــامــرد نخــواهــد شنیــد ؛

همیــن بــرای رضــایت ِ آب و اُلفت ِ آیینــه کــافی ست

تــا تشنگــان خستــه بفهمنــد

کــه مــا بــا پیـــالـه هــای نــوشــانــوش خــویش

خیلی زود

از کــوچــه هــای قــُرُق شــده ی ایــن شب ِ نــامــرد ، خــواهیــم گذشت . . .

قــرص هــایت را کــه بــه نــرخ روز بخــوری

تمــام دردهــا ، بــر زهــر خنــده هــایت تقســیم پــذیــر می شــونــد ؛

آنقــدر کــه جنــون را در خــودت مــرتب می کنــی ،

مبــادا پــای آلزایمـــرت بــه خــواب رود ...

از روایت عشــق بلنــد شــو ، کنــار بــرو

بــاور کــن تــو آنقــدر پــرتــی ،

کــه هیچ عــابــری ، گذارش بــه تنهــایی ات نمی افتــــد . . .

گــاه همــانطور کــه از چشــم هــای عشق می افتــی

از زنـــدگی هــم سقــوط خــواهــی کــرد . . .

بیــا بــاورکنیــم دنیـــا ، هنــوز هـــم مثـل شبــــ زیبــاستـــــ

زمینـش هستــــــ

هـــوایــش هــــم

خـــدایــش مهـــربـــان بــــا مـــا

چقــــدر از غــــم ســــرودیــــم و چقـــدر بـــا غصــــه ســــر کـــردیــــم

رهـــایــش کــــن

کمـــی بگـــذر. . .

بیــــا بـاور کنیــــم دنیــا ، بــرای زنـدگی زیبـاستــــــــ . . .

هــوا ســرد است ، آدم هـــآ دیگـــر بــه مــاشیــن هــا

شبیــه شــده انــد در رفت و آمـــدی مبهــم انـــد . . .

بی ســرزمیــن تــر از بــآد بــه هــوای یــافتــن یکــ لبخنــد

در ســاعت صفــر ؛جهــآن را پیمــودم . . .

وقتـی کــه درد مشتــرک ، استخــوانهــآی مــرا سیــآه کــرده بــود،

وقتـی کــه مــن رو در روی سیــاهــی ایستــاده بــودم . . .

آنــاهیــد تکیــه گــاهــی بــود شگــرف ،

وقتــی کــه همــه ی خــاطــرات جهــآن را مــرور مــی کــردم ،

وقتــی کــه بــرای آزادی از هــزار راه عبــور می کــردم ،

چمــدانی سنگیــن . . .

دستــانــی خستــه بــا نگــآهــی منتظــر و قلبی نــا آرام . . .

پیــش رو جــاده ای بلنــد و شلــوغ بــا انتهــایی غــم انگیــز . . .

خیــابــان شلــوغــی کــه در آن احســاس تنهــآیی می کنــم . . .

مــی خــواهــم یکــ فنجــآن چــای داغ بنــوشــم و بعــد درنگــ کنــم

در لحظــه ای مــاننــد اکنــون ، لحظــه ای کــه بــاد ولگــرد آرام گــرفتــه

وســرود زنــدگـی بــا حضــور شمعــدانیِ هــا همــه جــآ پیچـیـده است . . .

لحظــه ای کــوتــآه کــه دیگــر تکــرار نمـی شــود. . .

از شهــر ِ ســرد انتظــار بهــآر نمی تــوان داشت . . .

از شهــر ِ ســرد انتظــار زنــدگــی نمی تــوان داشت . . .

قطــره هــآی داغ بــآران بــر دستهــآیــم مــی بــارنـــد. . .

نــه؛ بــاران کـــه نیست ، شــآیــد اشکــ خــورشیــد بــآشــد

کــه اینگــونــه دستهــآیــم را ،

کــه اینگــونــه قلبــم را ســـوراخ مــی کنــد . . .

مــن بــرهنــه ام در مــامــاتـــی ، چـــرآ کــه آنجــآ هــوا گــرم است . . .

از حــرفــ هــآی بــی ریــا . . .

مــن بــآ مــردم شهــر بــی لبخــند زنــدگــی کــرده ام . . .

آه چقــدر حــرفــ هـآی مــا نــزدیکــ بــه هــم است . . .

چقــدر دردهــآی مــا نــزدیکـــ بــه هــم استـــ . . .

در یکــی از ایــن روزهــآ روحــم را زنــده بــه گــور خــواهــم کــرد . . .

و نــوشتــه هــآی خط خطی ام را در پــرگـــآس ،

زیــر خــروارهـــآ درد چــآل خــواهــم کـــرد . . .