کوهنوردی در زمستان از کوه سقوط کرد؛ در اثنای سقوط، طنابش به جایی گیر کرد و بین زمین و آسمان معلق ماند. ندای از درونش او را به توکل کردن بر خدای متعال فرا خواند و او با این فکر، منتظر الهام بود. از سوی خداوند به وی الهام شد که بندهایت را ببر.

کوهنورد با خود گفت: اگر بندها را ببرم، سقوط می کنم و می میرم، لذا بندها را نبرید. فردای آن روز روزنامه ها نوشتند: «کوهنوردی در حالی که طنابش به درختی گیر کرده و تنها دو متر با زمین فاصله داشت، بر اثر سرما و یخبندان مرد!»

«فَتَوَکَّل علی اللهِ اِنَّ اللهَ یحِبُ المُتِوَکِّلینَ» (آل عِمران، 159)