» تعداد مطالب :
» تعداد نویسندگان :
» آخرین بروز رسانی :
» بازدید امروز :
» بازدید دیروز :
» بازدید این ماه :
» بازدید ماه قبل :
» بازدید کل :
» آخرین بازدید :
یکی از موضوعات مهم و پر اهمیت که امامان بزرگوار (علیهم
السلام) بر روی آن خیلی سفارش کرده اند، «انتظار فرج» است؛ یعنی آماده بودن برای
ظهور امام زمان (عج) و تشکیل دولت حقّه ی آل محمد و حکومت جهانی آخرین سفیر الهی.
اگر انسان برای ظهور امام زمان آماده باشد، برایش فرقی نمی
کند که آن زمان دور باشد یا نزدیک؛ بلکه طبق احادیث : «مانند کسی است که در فرمان
آن حضرت است و در رکاب او شمشیر می زند.»
بنابراین، دوران انتظار نه تنها دوران راحت طلبی نیست، بلکه
دوران تکلیف بزرگ است. آیا کسی یا جامعه ای که صالح نیست، می تواند منتظر مصلح
باشد؟ آیا کسی که پیرو حق نیست، می تواند در انتظار پیروزی حق باشد؟
به تعبیر استاد بزرگ و عارف ربانی، آقای علی اکبر گرویی،
منتظران امام زمان چند گروه هستند:
الف) منتظران گمراه: این دسته کسانی هستند که نشسته و دست روی دست گذاشته
اند تا حضرت تشریف بیاورند و کارها را اصلاح نمایند.
ب) منتظران مخرّب: این ها کسانی هستند که هم گناه می کنند و هم دعوت به
گناه می کنند؛ به امید آن که عالم از ظلم و جور اشباع شود تا حضرت ظهور کنند.
ج) منتظران غافل: کسانی هستند که برای ظهور آن حضرت دعا می کنند و ختم می
گیرند؛ اما در بند اصلاح خود و زن و بچه و خانواده نیستند.
د) منتظران عاقل و عادل: این ها کسانی هستند که دائم به یاد خدا و در فکر
اصلاح خود و خانواده و بندگان خدا هستند.
سه گروه اول وقتی حضرت ظهور می کنند، اگر خداوند و امام
زمان دستگیری نکنند جزء خوارج زمان خود محسوب می شوند. مر دسته چهارم؛ که دائم به
فکر امر به معروف و نهی از منکر و اصلاح خود و خانواده و اجتماع هستند.
انتظار فرج امام زمان (عجل الله فرجه) این نیست که فقط یابن
الحسن بگوییم، یا به عشق او گریه کنیم، و یا شمشیر بخریم و دیوار خانه مان آویزان
کنیم؛ از همه مهم تر این است که کارهای ما مورد رضایت حضرت ایشان قرار گیرد.
انتظار فرج این نیست که ماهی یک بار به جمکران برویم و دو
رکعت نماز بخوانیم؛ البته این کار خوب است، ولی بهتر است سعی کنیم تا ماه دیگر که
می خواهیم به جمکران برویم، قلب امام زمان ، آن پدر مهربان و عزیز را به درد
نیاوریم.
البته در همه ی احادیث ذکر شده است که انتظار به همراه
«صبر» بهترین عبادت است و لذا منتظری که بی صبر باشد، به قول عرفا: «در این امتحان
بزرگ خواهد برید.»
منبع: آخرین سفیر الهی و امیدواری به آینده ای روشن؛ نوشته
«گلی خواجوی» انتشارات سلسله.
مساحت: 2/240/000 کیلومتر مربع / جمعیت: 21/600/000 نفر / پایتخت: ریاض با جمعیت 3/100/000 نفر / زبان رسمی: عربی / دین: اسلام / شهر مهم: جده با جمعیت 2/046/300 نفر / واحد پول: ریال سعودی
تاریخچه: عربستان احتمالاً محل اولیه زندگی سامی ها بوده است، که از چهار هزار سال قبل از میلاد مسیح به بین النهرین و فلسطین مهاجرت نمودند و بعداً به آشوری ها، بابلی ها، کنعانی ها، و آموری ها معروف شدند. اعراب قبل از اسلام زندگی بدوی داشتند و قبائل عرب که برای امرار معاش که به چوپانی وابسته بودند در جستجوی آب و چراگاه از جایی به جایی کوچ می کردند. حکومت عربستان سعودی در سال 1750 به وسیله محمدبن سعود پایه ریزی شد. این کشور از نظر منابع طبیعی چون طلا و مس، نفت، گاز و آهن غنی است. هر چند از نظر چنگل و مناطق جنگی، کشتزار دائمی و زراعت با فقر رو به روست. مخاطرات طبیعی چون طوفان های شن بسیار اتفاق می افتد. اسلام، تنها دین رسمی عربستان است. مذهب رسمی کشور عربستان حنبلی می باشد که یکی از مذاهب معتبر اسلامی و مذاهب اهل سنت می باشد. مذاهب دیگر اهل تسنن و نیز مذهب شیعه نیز در عربستان رواج دارد. ارزش های دینی در عربستان سعودی، فرهنگ و سیاست را تحت تأثیر قرار می دهد.
قُل یا اَیُّهَا الکافِرون (1) لا اَعبُدُ ما تَعبُدون (2) وَ لا اَنتُم عابِدونَ ما اَعبُد (3) وَ لا اَنَا عابِدٌ ما ما عَبَدتُم (4) وَ لا اَنتُم عابِدونَ ما اَعبُد (4) لَکُم دینُکم وَلِیَ دین (5)
