» تعداد مطالب :
» تعداد نویسندگان :
» آخرین بروز رسانی :
» بازدید امروز :
» بازدید دیروز :
» بازدید این ماه :
» بازدید ماه قبل :
» بازدید کل :
» آخرین بازدید :
روزی بود، روزگاری بود. در آن زمان، حاکم نیشابور دلش می خواست که بتواند آرام و مهربان باشد ولی نمی توانست. کم حوصله و آتشی مزاج بود.
هر وقت بر خلاف سلیقه اش حرفی می شنید عصبانی می شد و دستور های تند و تیزی می داد که بعد پشیمان می شد. اگر هم زورش نمی رسید که خشم خود را بر کسی فرو ریزد قلبش می گرفت و چنان ناراحت و ناامید می شد که گویا دنیا تمام شده و یک غصه ی دائمی برای او باقی مانده.
بقیه داستان را هم بخوانید، پشیمان نمی شوید!!! به ادامه مطلب بروید
خواجه نظام الدین عبیدالله زاکانی قزوینی متخلص به عبید، دانشمند و نویسنده ای دارای فضایل علمی بوده است که در شهر زاکان از توابع قزوین پا به عرصه ی گیتی نهاد. وی از کودکی تا ایام پیری را در دربار سلاطین به احترام زندگی می کرده و عنوان هایی از قبیل صاحب معظم، خواجه و صاحب اعظم را داشته است. او از خاندان زاکانیان قزوین بوده است و زاکیان شاخه ای از عربان مهاجر بنی خفاجه بوده اند.
سهراب سپهری شاعر خوش آوازه ایرانی در 15 مهر ماه 1307 هجری شمسی در کاشان دیده به جهان گشود. بعد از به پایان رساندن تحصیلات دوره ابتدایی و متوسطه به دانش سرای مقدماتی تهران راه یافت و در خرداد ماه 1324 توانست دوره 2 ساله این دانشسرا را به پایان برساند و در مرداد 1332 موفق به پایان رسانیدن دوره نقاشی دانشکده هنرهای زیبا گردید.
1. هر کو: هر که او 2. فرقت: جدایی 3. قطع: دل کندن 4. محمل: کجاوه، آنچه در آن کسی یا چیزی را حمل می کنند. 5. دیده: چشم 6. به طاقت آمد: بی طاقت شد، طاقتش تمام شد 7. الّا: به جز، مگر 8. چندت: چقدر برای تو 9. غمگسار: غمخوار
پروین اعتصامی شاعر پر آوازه ی تبریزی فرزند یوسف اعتصام الملک آشتیانی در 25 اسفند 1285 شمسی در تبریز پا به عرصه ی گیتی نهاد. کمتر شاعر زنی است که در مدتی کوتاه شهرتی فراگیر داشته باشد ولی پروین، یکی از آن استثناهاست که با بیش از 50 سال باز اشعار وی را می خوانند. وی در دوران کودکی همراه خانواده اش به تهران آمد و مقدمات عربی و برخی متون فارسی را در نزد پدرش در خانه آموخت.
حکیم ابوالقاسم فردوسی صاحب کتاب معروف شاهنامه از ستاره های بزرگ آسمان ادب ایران در یکی از سال های 329 یا 330 هجری قمری یعنی در همان سال هایی که شمع زندگانی رودکی خاموش می شد در روستای باژ (پازِ کنونی) واقع در منطقه ی طوس پا به عرصه ی گیتی نهاد. فردوسی از نجیب زادگان و دهقانان توس بود.
شمس الدین محمد متخلص به حافظ و مشهور به خواجه ی حافظ و خواجه ی شیراز و ملقب به لسان الغیب یکی از چند تن نابغه ی اندک شمار تاریخ ادبیات جهان در حدود سال 726 هجری قمری در شیراز پا به عرصه ی گیتی نهاد و به علت اینکه قرآن را از حفظ است به او لقب حافظ داده اند.
