خسته‌ام، پریشانم، مضطربم. از آن دورترین زمانی که در خاطر دارم، دویده‌ام، با اضطراب دویده‌ام. و اینک در میانهٔ راه تنها دست آوردم خستگی ست. نمی‌دانم کجای این مسیر پرتلاطم بود که با خود اندیشیدم: شاید کسی باید بیاید، کسی که دردهایم را با او قسمت کنم، کسی که تکیه گاهی باشد برای آرمیدن. کسی باید در کنار من و همراه و هم قدم ومعنابخش این دویدن‌های بی حاصلم باشد. خواستم، خاستم و به دنبالش گشتم و او را یافتم و به دنبال خود کشیدم تا این سوی مرزهای تنهاییم. آمد، مرا یافت و به دنبالم به راه افتاد تا هرکجا که بردمش اما این همهٔ ماجرا نبود! من مسئولم... مسئول او و طفلی که به دعوت من پای بر این گسترهٔ هزار رنگ با هزارتوهای بی حد و حصرش نهاد. پس بیشتر دویدم، باانگیزه‌تر اما مضطرب‌تر. برای خودم فقط آرامش می‌خواستم اما برای اینان همهٔ دنیا را، پس بیشتر دویدم، نگران‌تر، پریشان‌تر...