اگر مآنده بودی ؛ تو رآ به عرش خدآ میرسآدم 

اگر مآنده بودی ؛ تو رآ تآ دل قصه هآ میکشآندم 

اگر بآ تو بودم ؛ به شب هآی غربت که تنهآ نبودم 

اگر مآنده بودی ؛ ز تو می نوشتم ؛ تو رآ می سرودم 

مآنده بودی اگر نآزنینم ؛ زندگی رنگ و بوی دگر دآشت 

این شب سرد و غمگین غربت ؛ بآ وجود تو رنگ سحر دآشت

بآ تو این مرغک پر شکسته ؛ مآنده بودی اگر ؛ بآل و پر دآشت 

بآ تو بیمی نبودش ز طوفآن ؛ مآنده بودی اگر ؛ همسفر دآشت 

هستی ام رآ به آتش کشیدی ؛ سوختم من ؛ ندیدی ندیدی 

مرگ دل آرزویت اگر بود ؛ مآنده بودی اگر میشنیدی 

بآ تو دریآ پر از دیدنی بود ؛ شب ستآره گلی چیدنی بود

خآک تن شسته در موج بآرآن ؛ در کنآر تو بوسیدنی بود 

بعد تو خشم دریآ و سآحل ؛ بعد تو پآی من مآنده در گِل 

مآنده بودی اگر ؛ موج دریآ ؛ تآ ابد هم پر از دیدنی بود 

بآ تو و عشق تو زنده بودم ؛ بعد تو من خودم هم نبودم 

بهترین شعر هستی رآ ؛ بآ تو مآنده بودی اگر ؛ می سرودم