لحظه هآی سخت تنهآ مآندنم

بآ تو یک دنیآ قشنگی می شود

بآ تو خوآبهآی تلخ من

یک بغل رویآی رنگی می شود

هیچ می دآنی دلم ای روزهآ

بی تو دآئم بی قرآری می کند؟

عصر بغض آلود و خیس جمعه هآ

در فرآغت سخت زآری می کند

نآ مه هآی هر شبم رآ خوآنده ای؟

نآمه ای از لحظه هآی انتظآر

از میآن کوچه هآی تنگ دل

نآمه ای از  بآغ سیب بی بهآر

آسمآن هم بآز بآریدن گرفت

می نوآزد چنگ بآرآن رآ خدآ

بوی خوب خآک و عطر یآد تو

می کشد تآ شهر رویآیت مرآ

کآش در این لحظه هآی تلخ درد

شآنه هآیت تکیه گآه گریه بود

کآش لبخند قشنگت از دلم

غصه هآی کهنه اش رآ می ربود

چشمهآی خیس من در یک امید

قبل من در آرزوی وصل توست

سوخت بآغ هستی ام در این خزان

خوب می دآنم بهآرآن فصل توست

گفتی که می بوسم تو رآ ؛ گفتم تمنآ میکنم

گفتی اگر بیند کسی ؛ گفتم که حآشآ میکنم

گفتی ز بخت بد اگر ؛ نآگه رقیب آید ز در

گفتم که بآ افسون گری ؛ او رآ ز سر وآ میکنم

گفتی که تلخی هآی می ؛ گر نآگوآر افتد مرآ

گفتم که بآ نوش لبم ؛ آن رآ گوآرآ میکنم

گفتی چه میبینی بگو ؛ در چشم چون آئینه ام

گفتم که من خود رآ در او ؛ عریآن تمآشآ میکنم

گفتی که از بی طآقتی ؛ دل قصد یغمآ میکند

گفتم که بآ یغمآگرآن ؛ بآری مدآرآ میکنم

گفتی که پیوند تو رآ ؛ بآ نقد هستی میخرم

گفتم که ارزآنتر از این ؛ من بآ تو سودآ میکنم

گفتی اگر از کوی خود ؛ روزی تو رآ گویم برو

گفتم که صد سآل دگر ؛ امروز و فردآ میکنم

گفتی اگر از پآی خود ؛ زنجیر عشقت وآ کنم

گفتم ز تو دیوآنه تر ؛ دآنی که پیدآ میکنم

گآهی که دل گرفته است ؛ غمگین و بی پنآهم

از اشک می نویسم ؛ در دفتر نگآهم

گآهی دقیقه هآ رآ ؛ بآ درد می شمآرم

در من ببآر بارآن ؛ چون حآل گریه دآرم

بآرآن ببآر شآید ؛ از من ترآنه سآزی

از شآخه هآی خشکم ؛ شآید جوآنه سآزی

شآید به روی سنگی ؛ یآدی ز من بمآند

یآ شعرهآی من رآ ؛ اینجآ کسی بخوآند

شآید ز من بمآند ؛ این شعر یآدگآری

روزی کسی بخوآند ؛ بآ اشک و آه و زآری

شآید کسی برآیم ؛ اشکی بریزد اینجآ

شعرم بمآند از من ؛ من رفته بآشم امآ....

من که تسبیح نبودم تو مرآ چرخآندی

مشت بر مهره ی تنهآیی من پیچآندی

مهر دستآن تو دنبآل دعآیی می گشت

بآرها دور زدی ؛ ذهن مرآ گردآندی

ذکرهآ گفتی و بر گفته ی خود خندیدی

از همین نغمه تآریک مرآ ترسآندی

بر لبت نآم خدآ بود ؛ خدآ شآهد مآست

بر لبت نآم خدآ بود و مرآ رقصآندی

دست ویرآنگر تو عآدت چرخیدن دآشت

عآدتت رآ به غلط چرخه ی ایمآن خوآندی

قلب صدپآره من مهره ی صد دآنه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده رآ لرزآندی

جمع کن ؛ رشته ی ایمآن دلم پآره شده است

من که تسبیح نبودم ؛ تو چرآ چرخآندی!؟

سکوت عجیبی دآرد اینجآ....

تنهآ من مآنده ام و خیآل بودنت

خنده هآیت ؛ و نوشته هآیم که....

بآ دلم چه کرده ای!؟ بآ خودم چه میکنی!؟

دلم برآیت تنگ میشود وقتی می خوآهمت

وقتی بلند بلند می خوآنمت و نیستی

تنهآیی عجیبی است! دیوآنه ام میکند گآهی....

می دآنم آرزوی دیدنت فقط خیآلیست شیرین....

کآش اینجآ بودی ؛ درست روبروی من!

سکوت میکردیم و در آن سکوت

من جرعه جرعه از شهد نگآهت سیرآب می شدم

کآش می دآنستی دلتنگی بآ دلم چه هآ می کند

کآش می دآنستی دلم....

دلم گرفته....

خیلی دلم گرفته....

انگآر عمریست آسمآن ابریست و بآران نمی بآرد....

انگآر این بغض لعنتی نمی خوآهد بشکند....

رفتنت رآ بآور ندآرم ؛ امآ می روی...!

آن زمآن که بآ گآمهآی آهسته ات ؛ عزم سفر نمودی

هیچ میدآنستی که مونست ؛ در خود می شکند؟

و اشک چشم تنهآ مرحم و همدم ؛ دل کوچکش می شود...؟

آن هنگآم که دستآنت رآ ؛ به علامت ودآع تکآن دآدی

هیچ میدآنستی که دستآن مونست ؛ یآرآی پآسخ ندآرند...

آن زمآن که چشمآنت رآ ؛ به نشآنه ی خدآحآفظی می بستی!

هیچ میدآنستی که دیدگآن مونست؛طآقت دیدن رآ ندآرند...

امآ رفتی و رفتی...

رفتی و بآ چه دلتنگی؛معصومیت مونست رآ به نظآره نشستی!

دیدن دلتنگیش دلتنگت میکرد ؛ امآ رفتی...

چه تلخ است ندیدن؛وچه دشوآراست نشنیدن آوآی مهربآنیت!

دلتنگم برآی دوریت...

طآقت غربتت رآ ندآرم ؛ و این آزآرم میدهد...!

آرآم آرآم

آرآمتر از تمآم آرآمه های کودکیم آمدی

و آرآمشم رآ خط خطی کردی

و بعد آرآم رفتی ؛ و هیچ نفهمیدی...

در تمآم این لحظه هآی آرآم...

چه اضطرآبی در من موج میزد...

کآش یک لحظه

جرات خوآندن نآآرآمی چشم هآیم رآ...دآشتی...

کآش یک لحظه

جرات بر هم زدن آرآمشت رآ...دآشتم...

ای گمشده در رویآ ؛ جآدو کن وپیدآ شو

من تشنه ی دیدآرم ؛ آغوش محیآ شو

جآدو کن و پیدآ شو ؛ تآ شب منو نشنآسه

این از تو شکستن نیست ؛ این اوج یه احسآسه

وقتی همه چی اینجآ ؛ بی رنگ و غم انگیزه

دنیآی من بی تو ؛ تکرآر یه پآئیزه

از شوق تو سرشآرم ؛ بآ یآد تو آوآزم

پیدآ شو که دنیآمو ؛ بآ دست تو میسآزم

ای گم شده در رویآ ؛ جآدو کن و پیدآ شو

من تشنه ی دیدآرم ؛ آغوش محیآ شو

وقتی تو ازم دوری ؛ هر لحظه چه بی رحمه

تنهآ دل یک عآشق ؛ حآل منو می فهمه

تردید نکن از عشق ؛ تردید مکن از مآ

جآدو کن و پیدآ شو ؛ ای گم شده در رویآ

ای ی ی گم شده در رویآ. . .

لــــــــحظه هآی ســــکوتم

پـــــر هیآهــــــــــو ترین دقــــآیق زندگیم هستند

مــــــملو از آنــــــچـــه

مــــی خوآهم بـــــــــــــــگویم

و نــــــــــــمی گـــــویم...

دیگر از تنهآیی خسته ام! به کلآغ هآ زیر میزی

میدهم تآ قصه ام

رآ تمآم کنند. . .!

اگر مآنده بودی ؛ تو رآ به عرش خدآ میرسآدم 

اگر مآنده بودی ؛ تو رآ تآ دل قصه هآ میکشآندم 

اگر بآ تو بودم ؛ به شب هآی غربت که تنهآ نبودم 

اگر مآنده بودی ؛ ز تو می نوشتم ؛ تو رآ می سرودم 

مآنده بودی اگر نآزنینم ؛ زندگی رنگ و بوی دگر دآشت 

این شب سرد و غمگین غربت ؛ بآ وجود تو رنگ سحر دآشت

بآ تو این مرغک پر شکسته ؛ مآنده بودی اگر ؛ بآل و پر دآشت 

بآ تو بیمی نبودش ز طوفآن ؛ مآنده بودی اگر ؛ همسفر دآشت 

هستی ام رآ به آتش کشیدی ؛ سوختم من ؛ ندیدی ندیدی 

مرگ دل آرزویت اگر بود ؛ مآنده بودی اگر میشنیدی 

بآ تو دریآ پر از دیدنی بود ؛ شب ستآره گلی چیدنی بود

خآک تن شسته در موج بآرآن ؛ در کنآر تو بوسیدنی بود 

بعد تو خشم دریآ و سآحل ؛ بعد تو پآی من مآنده در گِل 

مآنده بودی اگر ؛ موج دریآ ؛ تآ ابد هم پر از دیدنی بود 

بآ تو و عشق تو زنده بودم ؛ بعد تو من خودم هم نبودم 

بهترین شعر هستی رآ ؛ بآ تو مآنده بودی اگر ؛ می سرودم

ای سآقیآ مستآنه رو ؛ آن یآر رآ آوآز ده

گر او نمی آید بگو ؛ آن دل که بردی بآز ده

افتآده ام در کوی تو ؛ پیچیده ام بر موی تو

نآزیده ام بر روی تو ؛ آن دل که بردی بآز ده

بنگر که مشتآق توام ؛ مجنون غمنآک توام

گرچه که من خآک توام ؛ آن دل که بردی بآز ده

دیـدی منــم تــموم شــــــــــــــــــدم
خونـم حـلآل ولـی بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدون
به پآیه تو حــروم شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
اونیكه عآشـق شده بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود
بد جوری تو كآر تو مونـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
برآی فآتحه بهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
حآلا بآید فآتحه خونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
تــــموم وســـعت دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو
بـه نـآم تـو سنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد زدم
غــرور لعنتی میگفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
بآزی عشـــــقو بلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
از تــــو گــــله نمیكنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
از دســـت قــــلبم شآكیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
چــرآ گذشتـــم از خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــودم
چــــــــرآغ ره تـآریكــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیم
دوسـت ندآرم چشمآی مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن
فردآ بـه آفتآب وآ بشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
چه خوب میشه تصمیم تــــــــــــــــــــــــــــــــو
آخـر مـآجرآ بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشه
دسـت و دلت نلــــــــــــــــــــــــرزه
بزن تیر خــــــــــــــــــلآص رو
ازاون كه عآشقــــت بود
بشنو این التمآس رو

چشمــــمآن بود به آییـــنه و آییـــنه شکست

گفته بودند بزرگآن که حقیقت تلــــــــخ است

آدم از تلخـــــی این تجــــــربه هآ می فهـــمد

که به زیبـــــــآیی آییــــــــنه نبآید دل بســــت

نآگــــــزیرم که به این فآجـــــــــــعه اقرآر کنم:

خوآبـــــهایی که ندیدم، به حقیقت پیــوست

همه میگن: 13 عدد نحسی ست . .!

امآ من میگم: نحسی از 1 و 3 است نه 13 . . .!

عشقهآی امروزی یآ 1طرفه اند یآ 3 طرفه . . . .!=((