گآهی که دل گرفته است ؛ غمگین و بی پنآهم

از اشک می نویسم ؛ در دفتر نگآهم

گآهی دقیقه هآ رآ ؛ بآ درد می شمآرم

در من ببآر بارآن ؛ چون حآل گریه دآرم

بآرآن ببآر شآید ؛ از من ترآنه سآزی

از شآخه هآی خشکم ؛ شآید جوآنه سآزی

شآید به روی سنگی ؛ یآدی ز من بمآند

یآ شعرهآی من رآ ؛ اینجآ کسی بخوآند

شآید ز من بمآند ؛ این شعر یآدگآری

روزی کسی بخوآند ؛ بآ اشک و آه و زآری

شآید کسی برآیم ؛ اشکی بریزد اینجآ

شعرم بمآند از من ؛ من رفته بآشم امآ....