بســـــــــــــه هر چی كشیدمگــــــــــور پدر همه

نامردیاتبیـــــــــــا یه مردی كنُ منو از این روزگار محـــــــــو كن...

گاهی اوقات اونقدر حرف مونده تو دلت ،

اونقدر دلت میخواد فریادشون بزنی تا همه بدونن چقدر غضه داری ،  اما چه فایده؟!

همه میشنوند جز اونکه باید بشنوه !

به این نتیجه میرسی که سکوت کنی ،

برای همینه میگن "سکوت فریاد هزاران درد است " ...

چــند ســالــه بـــودنــد ایـــن چـــشـمــانـت؟

عــمــری گــذشـت و هـــنــوز وقــتـی بــه تــو فکـــر مــی کــنم

تــــلـــــو تــــلــــو مـی خورمـــ....

خـط پـایـانـت کـو؟..

آیـا جَهـنمـتـــ همـین جـایــی کـه هسـتـیم،نیــستــــ؟

من آتشـت را بـه "نامــردی"هـا،"دورویـی"ها و

"خیــانــت"ها تــرجـیح می دهـــم...

چــرا کــه "شـــانــه" هـــای امـــروزی،

مِـــــثــل بــالــش هــای مـســافـرخـانـه انــد!

خـوب مـیدانــم سـرهــای زیــادی را تـکیِـه گـاه بـوه انـد...

بــه آنان کـه ادعایِ عــاشــقـی تـو را دارنــد..

بــیـاموز:

کــه بـدتـرِیـن گـنـاه

شـکـسـتن دلِ آدمـیـان اسـت..

نــه حــوصــله دوســت داشـتـن دارم

نــه مــی خــواهــم کـسـی دوســتــم داشـتـه بــاشـد..

ایــن روزهــا ســردم

مــثـل دی،مــثـل بـهـمــن،مــثـل اســفـنـد

مــثـل زمــســتـان!

احــســاســم یــخ زده

آرزوهـــایــم قــنــدیل بـسـتــه..

امــیــدم زیـــر بــهــمــن ســرد احـسـاســاتــم دفــن شده

نــه بــه آمــدنــی دل خــوشــم ، نــه از رفـتــن کــســی غـمـگــیـن

ایــن روزهــا پــــر از ســـکوتـــــــم..

در کـولـه ام دیـگـر واژه ای بـنـام "انـتـظـار"

وجـود نـدارد..

نــه انــتـظـار دیــدن کـســی

نـه انـتـتظـار مــانــدن  

و نــه انـتــظـار خــوبــی از کــسـی و...

آری!

روزی کــســی روی تــمـام مـفـاهـیِـــم "انــتــظــارم" خــط کـشــید..

بــه دل نـگـیِـر اگـــر گــاهــی

زبــانــم از شــکــرت  بــاز مــی ایِسـتـد!!..

تـقـصـیِری نـدارد..

قـاصـر اسـت

کـم مـی آورد در بـرابـر بـزرگــی ات..

لـکـنـت مـی گـیـرنـد واژه هــایــــم در بــــرابـــــرت

در دلــم امــا هـمـیـشــه

ذکـر خــیرت جـــــاریـــسـت!..

                      به تیمارستان آن شهر برو شاید که از

عشق تو دیوانه شده باشم

                      و اگر مرا آنجا نیافتی به میخانه آن شهر برو

شاید که از عشق تو آواره شده باشم

                     و اگر بازهم مرا آنجا نیافتی

به در خانه پوسیده ام برو

                      واز اولین اشک مادرم خواهی فهمید که من کجا هستم

                                             آری

به قبرستان برو به سراغ سنگی که گلدانهای آن شکسته و شمع های آن سوخته برو

ودر قعر سنگ قلبی را می بینی که از شدت درد عشق بر روی آن نوشته شده است

                                     دوستت دارم 

هر شب وقتی تنها میشم حس می کنم پیش منی،

دوباره گریم می گیره انگار تو آغوش منی

روم نمیشه نگات کنم وقتی که اشک تو چشمامه،

با اینکه نیستی پیش من انگار دستات تو دستامه

بارون میباره و تو رو دوباره پیشم می بینم،

اشک تو چشام حلقه میشه دوباره تنها میشینم

قول بده وقتی تنها میشم بازم بیای کنار من،

شبای جمعه که میاد بیای سرِ مزارِ من

دوباره باز یاد چشات زمزمه ی نبودنم،

ببین که عاقبت چی شد قصه ی با تو بودنم

خاک سرِ مزارِ من نشونی از نبودنم ،

دستای نامردم شهر جنازه ام ربودنه

به زیر خاکمو هنوز نرفتی از یاد من ،

غصه نخور سیاه نپوش گریه نکن برای من

دیگه فقط آرزومه بارون بباره رو تنم ،

رو سنگ قبرم بنویس تنهاترین تنها منم

بی تو دلم می گیرد …

و با خودم می گویم …

کاش آن یک بار که دیدمت …

گفته بودم …

که بی تو گاه دلم می گیرد …

که بی تو گاه زندگی سخت می شود …

که بی تو گاه هوای بودنت دیوانه ام می کند …

اما نمی گفتم …

که این «گاه» ها …

گهگاه …

تمامِ روز و شب من می شوند …

آن وقت بغض راه گلویم را می گیرد …

درست مثل همین روزها …

آنقدر شکسته ام…

که هیچ نمی گویم…

نه گله ای…

نه شکوه ای…

حتی رنجیدن هم از یادم رفته است…

دیگر چیزی برای دل بستن نمانده است…

انتظار بی مفهوم است …

نه کینه ای…

نه بغضی…

نه فریادی …

فقط سکوت و آه…

شعرهای مرا

برای معشوق خودت بخوانی

و من برای تو

فقط

شاعری باشم

با نام مستعار ...

بگذار همه بدانند

چه قدر دلم می‌خواست روی شانه‌های تو

به خواب روم.

تو آرام بلند شدی

دست‌هایم را از هم گشودی

موهای پریشانم را شانه زدی.

حالا این دختر کوچک

که مدام تو را می‌خواهد

خسته‌ام کرده است.

او حرف‌های مرا نمی‌فهمد

بیا و برایش بگو

که دیگر باز نخواهی گشت

کنارم بمان

دیگر تجسم خوشبختی

خوشبختم نمی کند!

حیف از آن عمر که در پای تو من سر کردم

عهدو پیمان تو با ماوو وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باور کردم