یکی از شبهای محرم سال ۱۳۶۵ در اردوگاه رمادی ۲،

آسایشگاه ما مثل همیشه در اوج اجرای برنامه ها و مراسم دعا و روضه خوانی و سینه زنی بود. مداح و مرثیه خوانی به اسم آقا ابوالفضل ارقند از بچه های سبزار ، جوّ و شوری عجیب بین بچه ها بوجود آورده بود.آن شب خودم نگهبان آسایشگاه بودم.

از بس فضا معنوی شده بود و حال خوشی به بچه ها دست داده بود همگی با صدای بلند گریه و زاری می کردند، بطوری که کسی اصلاً احساس نمی کرد در عراق هست و اسیر!! در همین بین سر وکله سربازان عراقی پشت پنجره ظاهر شد،

ابوجاسم و صاحب بودند! همان پنجره اولی مرا صدا زدند،

من هم فوراً رفتم جلوی پنجره ، نگهبانان عراقی تعجب کردند که ما مراسم را بهم نزدیم و پخش نشدیم!!! هر چه داد و قال کردند ،

من آنها را آرام می کردم و با زبان عربی شکسته و به سختی به آنها می گفتم ،

حواس بچه ها را پرت نکنید!! مراسم امام حسین هست!!

شما بروید فردا خودم میام غرفه و توضیح می دم!!! باور نمی کردند که من اینطور برخورد کنم! چند بار خواستند بروند بطرف دیگر پنجره های آسایشگاه ولی با اصرار من بصورت معجزه آسایی برگشتند!!!

چند نفر از بچه های آسایشگاه  متوجه شدند ، آمدند به سمت من و گفتند ؛

چی شده، نکنه الان با سربازان بیشتری برگردند!!!؟؟؟

آن شب مراسم عزاداری و دعا به خوبی و با کیفیت تمام شد.

دوستان نگرانم بودند،

فردا صبح بعد از آمار به سراغ غرفه نگهبانان عراقی رفتم و یه مقدار توجیهات و ادلّه برای خودم سر هم کرده بودم که برای برگزاری دعا و عزاداری شب گذشته تحویل نگهبانان اردوگاه دهم!!! بمحض ورود به غرفه نگهبانان ،سلام کردم،

فوراً صاحب ،سرباز عراقی ، شروع کرد به داد و بیداد که چرا شبها منبع آب پشتِ بام اردوگاه سر میره!!! مگه این منبع روی آسایشگاه شما نیست!!!

مگه عباس جوزی مال آسایشگاه شما نیست!؟ چرا فراموش می کنه شیرِ فلکه را ببینده!!!؟؟ مات و مبهوت شده بودم!! ولی خودم را جمع کردم و فوراً گفتم،

نعم سیدی! حتماً پیگیر می شوم و تذکر می دم!!!

برگشتم به طرف آسایشگاه،

با تمام وجودم از آقا امام حسین و مادر بزرگوارش، صدیقه طاهره تشکر کردم و هنوز که هنوز هست نمی دانم چگونه این حادثه آن شب آنگونه رقم خورد و فردایش به آن شکل ختم به خیر شد!!!

روح شهید مظلوم منا دکتر عباس جوزی شاد و همنشین آقا امام حسین باشد با ذکر صلوات بر محمد وآل محمد