حاج اردشیر یوسفی- متولد 1345

جمعی تیپ 15امام حسن(ع)-گردان یکم(محرم)

فرمانده ی گردان پرویز رمضانی 

گروهان سوم به فرماندهی:داوود زنگنه

عملیات خیبر 4/12/62منطقه ی هور الهویزه

اسارت:9/12/62روستای البیضه عراق

نشسته از راست نفر سوم حاج اردشیر یوسفی

 حاج اردشیر یوسفی برای اولین بار در مهرماه سال 62به جبهه اعزام شد. در واقع این اولین تجربه ی او برای حضور در میادین نبرد بود.اواخر آبان ماه  سال 62بود که ما را از گردان دوبه گردان یک منتقل کردندو به گروهان سوم فرستادند. اردشیر یوسفی را ازآن زمان  شناختم ،  جوان پرشوری که درهنگام دویدن های صبحگاه در آبادان با شعارهایش بچه ها را به شور و هیجان وا می داشت تا از دویدن و ورزش صبحگاهی خسته نشوند ،از بچه های مسجد حضرت علی(ع)،قوامی، بهبهان بود مسجدی که در زمان هشت ساله دفاع مقدس یکی از پایگاه های پر شوربچه های رزمنده بود.رزمندگان زیادی  در این مسجد پرورش یافتند و برای دفاع از آرمان های انقلاب عازم میادین نبرد شدند و بسیاری از آنان در سنگرهای عشق به شهادت رسیدند از آن جمله :«شاهرخ یوسفی ، سعید نژاد دهباشی ، خیرالله عیوق و.....» و تعداد زیادی نیز به اسارت دشمن درآمدند. اردشیر یوسفی در مدت حضورش در گردان یکی از بچه های فعال و مورد علاقه  فرمانده ی گروهان بود. در پنج روز در گیری در الصخره و البیضه نیز بسیار فعال و پرکار بود. در مورد شهادت دوستش شاهرخ یوسفی می گفت:«سنگر شاهرخ کنار سنگر من بود روز ششم اسفند که یکی از روزهای بسیار سخت در خط الصخره بود و شدت پاتک دشمن به حدی بود که فرصت توجه به دوستان کنارمان را از ما می گرفت،  نزدیکی های نماز ظهر احساس کردم هیچ تحرکی یا صدایی از سنگر شاهرخ نمی آید خط کمی آرامتر شده بود .فکر کردم مشغول نماز است، از این فرصت استفاده کردم و به طرف سنگر شاهرخ رفتم . دیدم که تیری به صورتش خورده و در همان حالت نشسته به شهادت رسیده بود. کمکی از دست من ساخته نبود .فقط توانستم به کمک دوستان او را در قایقی بگذارم تا به پشت جبهه منتقل شود.»در البیضه همراهش بودم نخستین جمله ای که از او در خودرو عراقی در آغاز اسارت شنیدم این جمله بود که :«خدایا راضی به رضای تو هستیم» و بدین سان اسارت ما آغاز شد. رضایت به رضای خداوندی که سرنوشت ما را جهت ساخته شدن با اسارت رقم زده بود. در ابتدای ورود به اردگاه موصل یک قدیم که بعدا به نام اردوگاه 2معروف شد در آسایشگاه 11 ساکن گردید اما در روز دوم یا سوم بود که با تشکیل آسایشگاه مجروحان(8 و9) به آسایشگاه 8 منتقل شد تا به امر خطیر کمک رسانی به مجروحان بپردازد. در آسایشگاه 8 بیش از 100مجروح وجود داشت که اغلب آن ها وضع بسیار نا بسامانی داشتند. اردشیر و هفت نفر دیگر مامور شدند تا کارهای مربوط به جابجایی،کمک رسانی، شستن لباس ها ، دادن غذا و ..... راانجام دهند. او از جوانی می گفت که نامش سید ابوالفضل بود جوانی از خطه ی شمال که قطع نخاع شده بود و برای جابجا کردنش سه تا چهار نفر لازم بود. و چون زخم بستر داشت همواره باید او را جابجا می کردند که برایش بسیار درد آور بود .این جوان که به اردوگاه بین القفسین (رومادی 2) منتقل شد بنا به اظهار برخی از دوستان در آن اردوگاه به شهادت رسید. زحمت کشان آسایشگاه 8با اخلاص کامل امور مربوط به مجروحان را انجام می دادند و هیچ منتی هم بر دوش کسی نداشتند و در همان حالت خدمتگزاری مورد ضرب و شتم دشمن نیز قرار می گرفتند. حاج اردشیر می گفت:«گاهی بچه های مجروح بخاطر رعایت حال ما سعی می کردند که خودشان بعضی از کارها نظیر دستشویی رفتن و.... را انجام دهند که به علت ناتوانی اغلب یا در آسایشگاه باعث ایجاد سر و صدا می شدند یا به زمین می خوردند و مشکل تازه ای برایشان بوجود می آمد!! وقتی ما علت این کارشان را می پرسیدیم می گفتند که می خواهیم کمی از زحمات شما کاسته شود!! و ما از آنان می خواستیم که کارهایشان را به ما بسپارند مبادا دچار مشکل بیشتری شوند.» ایشان اظهار می کردند که :«بارها دیده شده بود که بچه ها به آرامی وارد آسایشگاه 8 می شدند و سهم خرما یا پرتقال خود را زیربالش مجروحان می گذاشتند و سعی داشتند که این کار مخفیانه باشد و خود مجروح نداند که چه کسی این کار را انجام داده است!!!» و این معنی همان سخن است که از امام صادق(ع) نقل شده :«..احسان به مردم به کمال نمی رسد جز با سه خصلت : 1- شتاب نمودن در آن 2- کم شمردن بسیارآن

 3- منت نگذاشتن با آن به مردم. ایثار بدون منت گذاری.

حاج اردشیر بعد از پایان ماموریت خدمتگزاری در آسایشگاه مجروحان به آسایشگاه چهار منتقل شد، در ماجرای گفتگو با هیات قلابی  کنفرانس اسلامی که در جای دیگر بیانش کرده ام حضور داشت. در همان آسایشگاه به عنوان معاون و سپس مسوول آسایشگاه انتخاب شد و در اواخر اسارت مسوول آسایشگاه تازه تاسیس 21 شد. این آسایشگاه در طبقه دوم اردوگاه قرار داشت.و اما خاطره ای ازآسایشگاه 21:                                                                محرم سال 1369بود و هوا بسیار گرم بچه های آسایشگاه 21تصمیم داشتند تا چراغ های آسایشگاه را خاموش کنند که مراسم شام غریبان را با زیبایی کامل برگزار کنند.آن ها می خواستند چراغ ها را خاموش کنند تا فضا معنوی تر شود.

.این امر ممکن نبود زیرا سربازان دشمن حساسیت عجیبی روی خاموشی چراغها داشتند .تحت هر شرایطی می بایست چراغ ها روشن باشد.قرار شد که حاج اردشیر به طور ساختگی خود را به خواب زده تا اگر سربازان ایراد گرفتند اظهار بی اطلاعی کند.مراسم معنوی شام غریبان با حالت زیبایی برگزار شد خاموشی چراغ ها و تاریک شدن محوطه ی آسایشگاه گرچه برمعنویت فضای مراسم می افزود اما امری نبود که از دید دشمن مخفی بماند با اشاره ی نگهبانان پشت بام اردوگاه سربازان سراسیمه به سراغ آسایشگاه 21آمدند و طبق معمول فریاد زدند:«وین مسوول قاعه» مسوول آسایشگاه کجاست؟ بچه ها گفتند که خواب است و محل خفتنش را به سرباز نشان دادند. سرباز با داد و بیداد او را از خواب مصنوعی بلند کرد. حاج اردشیر سعی نمود خواب خود را واقعی نشان دهد چشمان خود را می مالید و می آمد و به ظاهر خود را بهت زده نشان می داد و می پرسید که چه شده است؟ سرباز با عصبانیت گفت :«حالا خودت را به خواب می زنی؟ چرا چراغ ها را خاموش کرده ای؟» تلاش حاج اردشیر برای متقاعد کردن آن ها سودی نداشت سرباز گفت:« فردا تو را به بغداد می فرستیم تا از چشمانت چراغ بسازند!!!» صبح روز بعد حاجی را به وسط اردوگاه بردند و پس از یک محاکمه ی سرپایی حکم به زندانش دادند و ده روز او را به انفرادی فرستادند. اما حاج اردشیر راضی بود زیرا مراسم طبق خواسته ی بچه ها برگزار شد. با همان حالت معنوی خاص خود. آری آزادگان بی ادعای ما باورشان براین بود که دررسیدن به هدف باید هر خطری را پذیرفت. مگر جز این است که مولایشان حسین بن علی (ع) از همه چیز خود در روز عاشورا گذشت پس چرا ما که ادعای پیروی از او را داریم از رنج چند روز زندان بهراسیم؟؟؟؟ حاج اردشیر و حاج اردشیرها در کسوت مسوولین آسایشگاه همواره با پذیرش این خطرات و استقبال از این سختی ها مسوولیت را می پذیرفتند و اول کسانی بودند که تیغ حملات دشمن متوجه آنان می شد  اما هیچ گاه نه عقب نشستند و نه گلایه کردند تا اردوگاه بتواند مراسم معنوی خود را با موفقیت برگزار کند. و از این حیث  این افراد حق ویژه ای بر دوش همه ی ما دارند. چرا که این کارها هیچ گو.نه سود برای آن ها نداشت بلکه همواره سلامتیشان در معرض خطر بود.

حاج اردشیر یوسفی در روز 28مرداد سال 69 با سرافرازی به مهین اسلامی بازگشت و بعد از آن به استخدام فرمانداری بهبهان  درآمدو سپس به عنوان فرماندار هندیجان برگزیده شد .سرانجام این مجاهد فی سبیل الله درروز 20 تیرماه سال 1399 در جوار همرزمان شهیدش آرام گرفت.                    نقل از کتاب ستارگان بهبهان اثر محمد جواد اسکافی

روحش شاد و یادش گرامی باد.                                             هیات آزادگان بهبهان

---

---