در ماه محرم عصر ها بعد از آمار ورفتن به آسایشگاهها و قفل شدن دربها با توجه به اینکه غیر از سرباز نگهبان مابقی  سربازهای عراقی محوطه را ترک کرده و به مقر خودشان رفته اند برنامه عزاداری شروع می شد بدینصورت که اول یک نفر از برادران با آینه کوچکی از لای توری پنجره آسایشگاه راهروها رو کنترل می کرد که نگهبان عراقی نیاد البته که این نگهبانی با آئینه خود مهارتی خاص لازم داشت که طوری آئینه رو بگیرد که نور لامپهای موجود در راهرو به چشم عراقی منعکس نشود والا عراقی متوجه برنامه می شد و ترددش را پشت پنجره بیشتر می کرد یا اصلا پشت پنجره می ایستاد و خود به خود باعث تعطیلی برنامه می شد. بعد از آماده شدن  نگهبان واعلام وضعیت سفید برنامه شروع می شد بدین صورت که اول با صابون رو پتو های سیاه شعار های مربوط به محرم نوشته می شد و عکس حضرت امام را برادر آزاده بهبهانی (مهر افروز) روی پتو نقاشی کرده و در عین ممنوعیت سخت ، آسایشگاه با پتوها سیاهپوش می شد تا بعد از نماز مغرب و عشا که برنامه نوحه خوانی و سینه زنی برگزار می شد و به محض نزدیک شدن سرباز عراقی  نگهبان اعلام وضعیت قرمز می کرد وبا تقسیم کاری که از قبل شده بود در کمترین زمان ممکن تمام پتو ها جمع می شد و آسایشگاه به حالت قبل از سیاهپوش کردن در می آمد  و باز با اعلام وضعیت سفید مجددا در کمترین زمان ممکن آسایشگاه سیاهپوش می شد و برنامه ادامه پیدا می کرد شاید تا آخر برنامه چندین بار عراقی می آمد و پتوها جمع  و مجددا سیاهپوش کردن تکرار می شد. و یکی دیگر از برنامه های ماه محرم و صفر قرائت روزانه زیارت عاشورا بود . برنامه عزاداری  در سخت ترین شرایطی که عراقی ها برای جلو گیری از عزاداری اعمال می کردند در حد امکان با بهتری برنامه ریزی و بهترین شکل ممکن اجرا می شد.