پایگاه اینترنتی فاطمه الزهرا - مطالب مرداد 1392

سلام علیک... ب همه دوستان خوبم شرمنده مدتی نبودم و......

آدمی، در خلوت ِ رحم در قاب جسم نشسته است و راه بازگشت نیز جز این نیست. در رحم ِ دنیا جز به خلوت نمی توان راهی گشود. ما میان دو خلوت جبری، اندک زمانی را مختار به خلوتیم. رحم ِ مادر خلوتش جبر است و رحم ِ گور نیز جبر دگر. می ماند ما و این دنیا. چه کسی گوشش را خلوت کرد و صدایی نشنید؟ چه کسی دیده اش را خلوت کرد و ندید؟ چه کسی مشامش را خلوت کرد و عطری نجست؟ چه کسی آغوشش را خلوت کرد وصلی نیافت؟ عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد؟

شما حق دارید فردا روزی اگر ما مردمان از غیبت شکایت داشتیم، همه مان را در صحرایی جمع کنید و بفرمایید کدام شیعه بود که من بر او غایب بودم!؟ ما عجیب میهمانانی هستیم که به نشانی صاحبخانه نرفته ایم و از دور شکایت داریم که چرا دری گشوده نشد. چاره میان ما و شما همین چهار است: خـ ـلـ و ت! 

در عجبم از خودمان که در قوه، اشرف مخلوقاتیم و در فعل، به حد مرغ، راه و بیراه را گاه نمیدانیم. خوش فرموده اند که این بینوا مرغک در میان جمع می آید و می رود. دانه میگرد و لانه می یابد. اما آنوقت که بخواهد حاصلی بسازد و تخمی بزاید. دیگر حسابش از تمام اوقات جداست. گوشه ای میگرد و حسابش را از همه جدا میکند. می روند کنجی و برای خودش ذکر میگرد. آنقدر در «قد» خود غرق است و آنقدر به تکرار و استمرار می نشیند که آنچه باید حاصل شود. حالا این فرزند آدم به حد مرغکی خلوت ندارد و به حد «قد قد»ی ذکر نمیگیرد و تازه طلب هم دارد که «کو»، «کجاست»... ای آقا...