کسی که وقت سحر سخت کوش و بیدار است

فرشته ایست که نام خوشش پرستار است

سلامتی وجودش بخواهم از یزدان

یقین که حافظ او، ذات پاک دادار استروز پرستار بر سپید پوشان دل پاک

مشروط چشمانت منم
روزت مبارک نازنین !

در کوچه درس رهگذاریم هنوز

وین راه دراز می سپاریم هنوز

از اول ثبت نام سال ها می گذرد

ما واحد پاس نکرده داریم هنوز!

 تـــولـــــدت  مـــبـــارک       خـــوش  اومدی  ستـــاره

اگــــر چـــــه از راه  دور        هــیـچ  فا یـده ای  نـداره

شمـــعا رو روشن کن و        به جام دو تا روفــوت کــن

نمی شه پیشت باشـم        فقـط بر ام ســـکـوت کــن

تـــو ایـــن  روز طلایــــی       نــگــو  کـمی غـــم  داری

تــــولــــد ســـال بـــعــد       خـودم رو میـــــرســـونــم

هـــر چـی تـولــد باشــه       دیگــه پیشــت می مونـم

امروز تولد 1سالگی وبلاگمونه.یک سال گذشت با همه ی تلخی ها و شیرینی هاش،و من امیدوارم که فردا ها بهتر از دیروزها و امروز باشه ویقین دارم که همینطوره.

وبلاگ هفت پرستار تولدت مبارک.100ساله بشی

.

بازم شادی و بوسه ، گلای سرخ و میخک

وبلاگ هفت پرستار، تولدت مبارک

یه کیک خیلی خوش طعم ،با چند تا شمع روشن

یکی به نیت تو یکی از طرف من

ببین تو اسمونا پر از نور و پرندست

تو قلبا پر عشقه رو لبها پر خندست

تولدت عزیزم پراز ستاره بارون

پر از باد کنک و شوق ،پر از اینه و شمعدون

الهی که همیشه واسه تبریک امروز

بیاد یه عالم عاشق بیاد هزار تا مهمون

نوروز جشن آغاز سال پارسی است که در روز نخست فروردین ماه، برابر با 21 مارس میلادی برگزار می شود. در زبان عربی کلمه ی «نوروز» به صورت پهلوی «نوَگ روز» و پارسی «نوروز» و معرّب «نیروز» به کار رفته است.

بیرونی در تعریف و وجه تسمیه ی نوروز آورده است: نخستین روز است از فروردین ماه و بدین جهت نوروز نام گرفته که آغاز سال نو است و تا پنج روز پس از آن جشنها بر پا می کردند و روز ششم فروردین را نوروز بزرگ یا جشن بزرگ و یا نوروز مَلِک گویند زیرا خسروان در آن پنج روز به حقوق اطرافیان و مردم و نیز بزرگان رسیدگی می کردند و روز ششم جهت ملاقات خاصان و نزدیکان خلوت می کردند.

ایرانیان معتقد بودند در این روز خداوند از آفرینش جهان آسود و مشتری را بیافرید و زردشت با خداوند توفیق مناجات یافت و کیخسرو بر آسمان عروج کرد.

پنج روز اوّل جشن نوروز که جنبه ی همگانی داشت و عموم مردم در آن به اجرای مراسم خاص خویش می پرداختند «نوروز عامه» و از روز ششم که جشن نوروز به طرز ویژه ای در دربار برگزار می شد «نوروز خاصه» بوده است.

در نوروز شب با روز برابر شود و به قول گردیزی: سایه ها از دیوارها بگذرد و آفتاب از روزنها اوفتد و عجمان گویند: اندر این روز جمشید بر گوساله نشست و سوی جنوب رفت ، به حرب دیوان و سیاهان، و کارزار کرد و همه را مغلوب نمود.

در سبب پیدایش نوروز آورده اند که دیوان به فرمان جمشید تختی بساختند و آن را بر دوش گرفتند و از دماوند به بابل بردند. مردم از دیدن او که چون خورشید بر تخت خود می درخشید، به حیرت افتادند و پنداشتند که او خورشید است و به یک روز دو خورشید در آسمان پیدا شده، این امر در نخستین روز فروردین بود و از این رو، مردم بر گرد تخت او جمع شدند و همگان گفتند این روز نو است و جمشید فرمان داد این روز و پنج روز پس از آن را جشن گرفتند. بیشتر منابع، جمشید را پایه گذار نوروز و رسمهای نیکو دانسته اند. طبری و فردوسی هم همین روایت را تأیید کرده اند. بیرونی روایات مختلفی در این باب و در مورد وجه تسمیه و برپایی نوروز گردآورده است. در یک روایت ضعیف، وضع نوروز به سلیمان بن داوود انتساب یافته که این هم ناش از خلط روایات مربوط به سلیمان و جمشید می تواند باشد.

نوروز را در ایران قدیم جشن فروردگان نیز گفته اند زیرا این زمان را اوقات نزول فَروَهَرها از آسمان می دانسته اند. در موقع ششمین گاهنبار که خلقت بشر در آن صورت گرفته، فَروَهَرها ده شب در روی زمین توقف می کنند. بیرونی می نویسد این جشن ده روز طول می کشیده و آخرین پنج روز اسفند ماه را نخستین فروردگان، و خمسه ی مُستَرقه (اندرگاه) را دومین فروردگان می گفته اند. در دو جشن نوروز و مهرگان، در دوره هایی از تاریخ ایران، مردم، به فراخور موقعیت خود، برای شاهان هدیه می بردند.

برخی به این نتیجه رسیده اند که نوروز جشنی آریایی نیست و قبل از آریایی ها در تمدن های سامی بین النهرین وجود داشته است.

در ایّام نوروز مراسم خاصی در ایران قدیم برگزار می شد که دنباله ی آن تا امروز نیز باقی است. پارسیان برای جشن فروردین خانه را تمیز می کنند و اتاق برگزاری مراسم را می آرایند و بر روی میزی کوزه ی آب و گلدان گل و ظرفی از آتش می گذارند و آتش را با چوب صندل و سایر چوب های خوشبو نیرو می دهند و هر کس می بایستی با دست خود چوب بر آتش نهد و نام درگذشتگان خود را برشمارد. مردم برخی نواحی ایران معتقدند که در شب آخر سال ارواح درگذشتگان به خانه های خود برمی گردند و از روشنی چراغ شاد می شوند.

رسم برافروختن آتش در نوروز تا زمان عباسیان در بین النهرین رواج داشت و از احترام خاص آتش نزد ایرانیان حکایت می کرد. رسم دیگر، آب ریختن به یکدیگر و غسل کردن در صبح نوروز بوده و علت آن را این دانسته اند که وقتی، در زمان جمشید، به علت عدم مرگ و میر، زمین بر جانوران تنگ شده بود خداوند آن را سه برابر کرد و مردمان را امر نمود با آب غسل نمایند تا از گناه پاک شوند و نیز گفته اند چون این روز به «هروذا» فرشته ی آب تعلق دارد، به این جهت مردمان هنگام سپیده دم با آب قنات خود را می شویند. از رسمهای دیگر، لباس نو پوشیدن و سفره ی هفت سین گذاشتن و کاشتن سبزی و هفت نوع غلات بود که هر کدام از آنها که بهتر می رویید، دلیل قوّت آن نوع نبات در سال جدید بود. برخی از این رسوم هنوز در جوامع روستایی ایران پابرجا هستند. نوروز و مهرگان از مهمترین جشنهایی بودند که در ایران برگزار می شدند و در شعر و ادب فارسی فراوان به این دو جشن بزرگ، به ویژه نوروز، اشاره شده است:

روز نوروز و ماه فروردین

آمدند ای عجب ز خُلد برین (مسعود سعد)

آمد نوروز هم از بامداد

آمدنش فرخ و فرخنده باد (منوچهری)

برگرفته از فرهنگ اساطیر و داستان واره ها در ادبیات فارسی تألیف دکتر محمد جعفر یاحقی

*زنده بودن را به بیداری بگذرانیم که سالها به اجبار خواهیم خفت*