بهاردوباره(خاطرات کموتراپی من)باد با چراغ خاموش کاری ندارد، اگر در سختی هستی ، بدان که روشنی … |
خوش آمدید
خواب رویای فراموشی هاست! خواب را دریابیم، که در آن دولت خاموشی هاست... من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم، و ندایی که به من می گوید: گرچه شب تاریک است سلام.میدونم که با پای دلتون اومدین،پس اول قربون قدمتون اجــــــــــــــازه آرشیو کل خاطرات،البته با سانسور(اینجاست) معنی لغات و اصطلاحات متن(اینجاست) تجربیات و دانسته های من از کموتراپی در وبلاگ من و ALL(اینجاست) [ یکشنبه 24 آذر 1392 ] [ 01:36 ب.ظ ] [ بهار ] کاش بودیکاش بودی تا از گنجه ی آبنوس منبت کاری شده زیباترین پیراهنم را بیرون میکشیدم و بوی نفتالین تمام هشتی را برمیداشت کاش بودی من حیاط را آب و جارو میزدم تو سیب یاقوت در حوض فیروزه میریختی و تاب به شاخه ی گردوی جوان شده می بستی تا آواز چکاوک ها بی تاب نماند کاش بودی تا وقتی فواره قلاب میگرفت پیچکهای بازیگوش که از دیوار همسایه بالا میرفتند را ببینی و همراه با پروانه ها به شیطنتشان بخندی کاش بودی تا کارت پستال گلهای شکفته با دستخط باران که به دستت میرسید نخستین تبریک عید سهم اشتیاق تو باشد کاش بودی تا دختر بهار را که گلدان به گلدان با بوته های بنفشه و شمعدانی از پله ها بالا می آمد ببینی بغلش کنی ببویی اش ببوسی اش و خوشآمد بگویی تا من حسودی ام شود کاش بودی تا روی ترمه های گلدوزی شده تخم مرغ نقاشی کنی و همراه با سبزه ها عطر سمنو را دل سیری نفس بکشی و کنار سفره ی هفت سین با تیک تاک ساعت تحویل برقصی تا من اسکناسی تا نخورده از لای دیوان حافظ بردارم و به تو عیدی بدهم کاش بودی تا مهربانی بود شادی بود عشق بود تا من آخرین اسفندها را دور سرت دود میکردم و سال نو فقط سهم سالنامه ها نبود تا فروردین از راه میرسید و دست از زنگ درِ خانه مان برنمیداشت تا تو چادر سپید گلدارت را به سر میکردی و من از پنجدری بلند میگفتم آمدم آمدم...
[ پنجشنبه 29 اسفند 1398 ] [ 10:06 ق.ظ ] [ درسا ] این واقعا حال منه... گاهی
دلم می خواهد خودم را بغل کنم!
ببرم بخوابانمش!
[ پنجشنبه 24 مهر 1393 ] [ 06:56 ب.ظ ] [ بهار ] 106-وقتی همه خواب بودند...
ساعت 3 بامداد به وقت خونه ما:
 با مشت محکمی که به چونه م خورد بیدار شدم  ...یه نگاهی به اطرافم انداختم ،عـــــــــــه هیچکس نیست ،منم و قند عسلم که دست و پاش نرمه !!!درسا هم که خوابه،پس کی بود زد توی چونه م  ؟؟!!بهتره تا خوابم نپریده، بخوابم  ولی درد اون مشت نوازشگر داشت بدتر میشد در واقع نه اثری از مشت بود و نه کسی که بخواد بزنه توی چونه م  .یه دونه از دندونای ساکن منطقه مورچه زده بود که حسابی شلوغ میکرد انگار این مورچه های لعنتی تا کل دندونامو نابود نکنن ،قصد رفع زحمت ندارن !!! باید سریع خوابم میبرد،ولی چجوری ؟یهویی ذهن خوابالودم جرقه زد  و یاد اسپری لیدوکائینی افتادم که توی کابینت بود...سریع آوردمش و 2-3 پاف زدم روی دندونم و در حالیکه دستمو روی چونم گرفته بودم،به خودم میگفتم الان بی حس میشه،خوابت میبره،یه کم صبر کن ...صبر ...صبر.. ساعت نزدیک 4 بود و صبر کردنا بی فایده بود...شاید کم اسپری زدم  ...دوباره
از جام پا شدم و رفتم سراغ اسپری...1-2-3-....12-13 ، فکر کنم نصف شیشه رو
خالی کردم توی دهنم به این امید که دیگه خوب میشه و
میخوابم.حســــــــــــابی آب از لب و لوچم آویزون شده بود ، چند برگ دستمال گرفتم گوشه لبم و اومدم سر جام ،خیلی تلخ بود و دهنم میسوخت ولی میگفتم داره اثر میکنه ، نریزیش بره ها ،تحمل کن الان بی حس میشه ....تحمل کردن همانا و سوختن لثه و زبون و لب همانا...  تا خود صبح چشم رو هم نذاشتم  ، وقتی بقیه پا شدن کلی ما را دعوا نمودندی که چرا بیدارمان نکردی؟؟ ،البت زابرا کردن بقیه بی فایده بود  ،چون من کار خودمو میکردم لبم عین اینایی که پروتز میزنن ورم کرده بود و سنگین شده بود.  با خوردن یه دونه استامینوفن رفتم کاراموزی ، واقعا شده بودم مصداق ضرب المثل میمون درد خودش کم بود،آبله مرغونم گرفت  .بدترین روز هفته بود.عضله گردن و شونه م هم از اول هفته گرفته بود ،فقط توی راهروی بخش، دست به چونه گریه میکردم و به خدا غر میزدم : دِآخه انصافتو شکر، این همه درد یه جا با هم ؟اما این درد آخری دسته گلی بود که خودم به آب داده بودم  .ظهر که برگشتم خونه ،چند تا قالب یخ ریختم توی کیسه و گذاشتم روی اون قسمت،و شاید برای لحظاتی اون همه سوز و گداز رو خنک کرد .مامان گفت:حالا بیا ناهار بخور تا عصر بریم دکتر  ...ولی با اون لب و دهن سوخته که نمیشد چیزی خورد، بخصوص که با برگردوندن لبم جلوی آینه دیدم حسابی ملتهب و پوسته پوسته شده .غروب بود که رفتیم دندونپزشکی ،پیش همون دکتری که سوءقصد به جون دو تا دندون عقلم داشت.  گفتم دیشب دندونم درد گرفت ،لیدوکائین زدم روش که خوابم ببره!!! دندونم خوب نشد هیــــــــــچ،تمام لب و دهنمم سوخت  .گفت:با لیدوکائین میخواستی بخوابی  ؟مگه خواب میکنه آخه ؟!!!گفتم:نه خب،خواستم دردش ساکت بشه  ،استامینوفنم خوردم، فایده نداشت .گفت :باید NSAIDs میخوردی،یه دونه ژلوفن میخوردی خوب میشد!!!تو اشکالت اینه که زیادی میدونی،و زیادی دونستن بعضی وقتا خوب نیست.زدی تمام پوستت رو تخریب کردی  .(ای بابا این توضیحاتو دادم که بگم مواظب لب و لوچه سوخته ما باشی و لیدوکائین نزنی،نه اینکه دعوام کنی  !!!)گفت:اینی که میزنم safe هست،نگران نباش،هروقت احساس کردی لبت ورم کرد و گزگز میکنه بهم بگو  .گفتم والا لبم از اولشم ورم کرده بود و گزگز میکرد  .گفت: خب هروقت احساس کردی بی حس شد بگو  .گفتم خب بی حسم بود دیگه  .رفت نشست پیش بابا و گرم صحبت شدن،چند لحظه یه بار میگفت بی حس شد؟؟منم دست میزدم و میدیدم هیچ تغییری نکرده  .دکتر گفت:مگه میشه آخه؟!! اصلا باورش نمیشد...گفتم :والا این مدت انقدر به من مورفین و لیدوکائین و پتدین زدن ،فکر نکنم به این زودیا اثر کنه  .بعد چند دیقه گفت:من شروع میکنم اگه درد گرفت بگو و منم که محو دستکش های صورتی شده دکتر از اثر سرخابم شده بودم  ،دیدم دندونم داره حرکت مته رو حس میکنه و میسوزه ،دکتر دستگاشو خاموش کرد و گفت:آمپولای من فیل رو میندازه و امکان نداره واسه کسی دو بار بزنم  ،از بس دارو زدن همه مسیرا رو بلاک کردن، تریاک خونت بالاست، ...این یکی هم میزنم،اگه اثر نکرد روی دندونت کار نمیکنم ،باشه... و باز منتظر نشست.به خودم میگفتم:نچ...نچ...نچ..ببین چجوری عملی شدی که آمپول فیل افکن هم روت اثر نداره  !!با تشکر از پرسنل (ICU) بخاطر مورفینهای فرد اعلاء  بالاخره بعد از کلی انتظار، دندونام به خواب رفتن و دکتر تونست عصب بیچاره ی دندونمو بکشه و بِکشه و جاش ملات بریزه  انصافا خیلی برام وقت گذاشت.
تنها چیزی که ازش میترسیدم این بود که موقع خندیدن آمالگام سیاه دندون
پرشده بدجوری تو ذوق میزنه،و وقتی اومدم خونه یه راست رفتم جلوی آینه و با
دیدن دندونام به درسا گفتم :آخیــــــــــش،با سفید پرکرده .انگار آمپول بی حسی کم کم داشت اثر میکرد و تا زیر ابروم بی حس شده بود.  .این روزا فکم عجیب درد میکنه و نمیدونم اثر بی حسی 5 ماهه ست ،یا درد دندونای تازه ترمیم شده ،یا تبعات گندی که خودم زدم و بدیش اینه که نمیتونم تفکیک کنم و بفهمم گاباپنتین بر ما اثر+داشته یا نه!!!به هر حال از برکات اینهمه درد ،اشتهامم کور شده ،و میلی به غذا ندارم
 چقد خوبه اگه برگردم سر وزن قبلیم پ.ن:یادآوری:  "کاراموزی در عرصه پرستاری" یعنی چی؟(خودمون بهش میگیم "عرصه" )در رشته مقدس پرستاری دو ترم آخر بطور کامل کارورزیه و توی بیمارستان سپری میشه ، گرفتن واحد تئوری (از درسهای تخصصی) ممنوعه ، پس بدا به حال کسی که واحدی ازش مونده باشه و بخواد بره ترم7 ...تا پاسش نکنه،نمیذارن بره عرصه !!!منم جزء دسته بدحالان بودم ،البته درس افتاده نداشتما، ولی بخاطر انتقالیم و ارائه نشدن درس در موقع خودش ،یه درس 3 واحدی (پرستاری کودکان 2) و 2 تا (0)واحدی اجباری زیادبریج موند.بگذریم حتی خاطره اینکه با چه مصیبتی اجازه دادن من برم عرصه،اعصابمو بهم میریزه و خوندنش هیچ لطفی نداره فقط این شکلکا سیر اتفاقاتی هست که من برای ورود به عرصه پشت سر گذاشتم ...و حالا من رفتم ترم 7 عکس مدرک جرم در ادامه مطلب ادامه مطلب موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، [ پنجشنبه 10 مهر 1393 ] [ 12:21 ب.ظ ] [ بهار ] 105-هنوز اندر خم فکیم(3)
ابتدا واژه نامه:
دارو چیست؟ دارو عبارت است از مجموعه عوارضی جانبی که بعضاً اثرات درمانی هم دارد برای رفع این عوارض جانبی ، داروهای دیگری تجویز می‌شوند که خود، این چرخه را تا نابودی کامل بیمار طی می کنند  !این جمله دقیقا مصداق بارز داروهای کموتراپی هست.آب پاکی:  آبیست مجازی ،که روی دست میریزند،به معنای اینکه: بابا،بیخیال!! دست بردار!! و گاها باعث درازتر شدن دست از پا میشود.حالا چجوری؟... داشتم سعی میکردم به زندگی مسالمت آمیز با مورچه ها عادت کنم و کلا بیخیال دکتر رفتن شده بودم،ولی انگار اونا دوست نداشتن با هم تفاهم داشته باشیم .ماجرا از اونجایی شروع شد که هفته پیش پارستزی فک با درد همراه شد و با کوچکترین ضربه ای که به چونه م میخورد،کل استخون فکم تیر میکشید،و ناچار باید یکی بین من و مورچه ها داوری میکرد  .منو مامان و بابا رفتیم پیش یکی از همون متخصص های فک و صورت که دندونپزشک معرفی کرده بود.. و من برای بار N ام،شرح ماوقع دادم.  عکس دندونمو دید، گفت:دندونات خیلیم روی کانال عصبی نیست که بخواد عارضه اینجوری بده  .من تا بحال همچین موردی نداشتم و با توجه به اینکه مشکلی هم توی عکست نمیبینم، نمیدونم باید چیکار کنم  ،تازه عصب هفتم نیست،عصب پنجم درگیره،چون حرکت عضلاتت سالمه،من مونده بودم و بازیکنای تیم اعصابی که نمیدونستم باید شماره چند رو بعنوان مصدوم معرفی کنم  .وقتی هم که صحبت از تق تق شد،گفت: احتمالا موقع اینتوباسیون دهنتو زیادی باز کردن و مفصلش جابجا شده .باید به فکت استراحت بدی!با خودم فکر میکردم که چطوری میشه فک رو فرستاد لالا ؟؟نکنه باید برم تو کار تغذیه با *(NGT) و نی ،که دکتر دستشو گذاشت دو طرف فکمو گفت :"حالا دهنتو باز کن"،منم یه ذره باز کردم،گفت: بسه!  اگه تا همین جا باز کنی،صدا نمیده و بعد از مدتی کاملا درست میشه.واقعا جا داشت تشکر کنم از دکتر ،که به اندازه ورود یه قاشق چایخوری سرپر ،بهم آوانس دادن ....بعد هم بدون هیچ دارویی یکی دیگه از همکاراشونو معرفی کردن.ما راهی مطب متخصص فک و صورت بعدی شدیم. دکتردوم هم مثل قبلی از این مدل عارضه ها ندیده بود،گفت:روی اون قسمت حوله داغ بذار،ولی بهتره باهاش مدارا کنی!! خودش خوب میشه  !اینجا بود که آب پاکی رو ریخت روی دست ما،و من مثل همیشه نتیجه گرفتم باید با دردام بسازم  .(هـــــــــــــــی روزگار  ،نزدیک دوساله دارم با همه چی ساخت و ساز میکنم،فقط نمیدونم چرا قراره پرستار بشم؟)دکتر گفت:اینطور مسائل توی دانشگاهای علوم پزشکی خوب بررسی میشه، از اونجاها پیگیری کنی بهتر به نتیجه میرسی...(نمیدونم والا اگه منظورش از علوم پزشکی دانشگاه زیادبریج خودمون بود،من یه وری موندن رو ترجیح میدم  )ایشونم دارو نداد، منم داروهایی رو که دوستان توی پستهای قبلی پیشنهاد داده بودن،به عنوان گزینه های روی میز مطرح کردم،سرِ گاباپنتین به توافق رسیدیم،با دو تا شرط،یکی اینکه با دوز بالا مصرف بشه و اگه عارضه داد،قطع بشه و دیگه اینکه گفت:من برات نمینویسم،بهتره با یه جراح مغز و اعصاب مشورت کنی،اگه صلاح دونست واست بنویسه!!!و آدرس یه جراح اعصاب رو بهمون داد. حسابی کلافه بودیم،بخصوص اینکه همه جا خیـــــــــــلی شلوغ بود و همش باید پیاده میرفتیم.بعد از کلی سر به هوا بودن برای پیدا کردن مطب جدید،بالاخره پیداش کردیم  .دیدن 4-5 ردیف مریض که بدون حتی یه صندلی خالی کنار هم نشسته بودن ،منو به سمت در برمیگردوند،ولی بابا همچنان مصر بود که ما باید از پیگیریامون نتیجه بگیریم.منشی گفت:وقتامون تا دی ماه پره،(اووووووواه،تا دی!! اصلا ببینم تا اون موقع زنده ایم!  )به بابا گفتم من نمیاما،وقت نگیر ،...منشی هم با کلـــــــــی قِر و افه،فرمودن چون آقای دکتر فلانیان معرفی کرده،13 مهر بین مریض بیاید،حداقل 3 ساعت معطلی داره ،اما من سر حرفم بودم.آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند دردم نهفته به ز طبیبان مدعـــی باشد که از خزانه غـــیبــــم دوا کنند فقط یه قرصه،من که سه شنبه میخوام برم پیش دکتر جان خودم،میدیم زحمتشو بکشن،انقدم دردسر نداره.والا...)اینجا بود که آب پاکی که ریخته بودن رو دستمون،حسابی کار خودشو کرد و دستمون از پا درازتر شد و برگشتیم خونه  .تمام
مسیر اشکام سرازیر بود،نه بخاطر درد یا بی حاصلی کارامون...فقط بخاطر عذاب
وجدان،از اینکه ناخواسته دارم خانوادمو اذیت میکنم،و هیچ جوری نمیتونم
جبران کنم ...سه شنبه رفتیم پیش دکتر خودمون،البته صبح اون روز (CBC) دادم،ولی از دیدن 3200 تا (WBC) حالم گرفته شد  ،با اینکه از نظر دکتر قابل قبول بود،ولی این تعداد گلبول سفید پیذوری برای حضور توی کارورزیها یکمی دست و پا گیرن.دکتر حتی با کلی چک و چونه من برای حذف اون خبیث،راضی نشدن و گفتن:اگه بیمار نخواد،ما اصرار نمیکنیم،منم میخواستم حذفش کنم،ولی هیچ پروتکلی نگفته که میتونیم این کارو کنیم!! و دوباره وین کریستین دعوت شد به تیم داروها،با این توجیه که اگه کار وین کریستین بود،با حذفش باید بی حسی خوب میشد، انگار یه قفل سنگین زده بودن به دهنم تا بازش نکنم و نپرسم که آخه اگه آسیب به عصب باشه،مگه به این زودیا ترمیم میشه؟؟!!! ولی حیف ...تمام ناگفته هام لا به لای سکوت مطلقی که علامت رضا نبود، گم شدن. فقط سعی میکردم خوشحال باشم از نوشتن 100 تا گاباپنتین ، تا شاید دوای دردم باشه  .کلا این هفته ما توی مطب اطبا گذشت.و دندونامم که بیست و اندی سال سالم بودن،از دست نخوردگی در اومدن  !!!به امید روزی که هیچ مریضی از درمان،درمانده نشه!!!  و هیچ بیماری تاوان سهل انگاری و بی مسئولیتی کادر درمان رو نده موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، ماجراهای من و وین کریستین، [ جمعه 4 مهر 1393 ] [ 01:31 ب.ظ ] [ بهار ] 104-احوالات فک هنوز بی حس(2)
هــــــــــــــوی
!حواست هست چیکار کردی،پاتو کجا گذاشتی؟ هوم ، مگه چیکار کردم؟پام کجاست؟  پاتو گذاشتی روی منطقه ممنوعه،4ماهه زدی فکِشو بی حس کردی!میفهمی یعنی چی؟  مـــــــــــــــن؟؟؟!!!  بله،توی تازه به دوران رسیده با اون دوستات  فکر کردی چون بهتون میگن "عقل"خیلی خوبید؟  درسته که ما بعد از همه شما اومدیم،اما بی آزار بودیم.  خب الان مردم آزار شدین،  ما تقریبا 8 ساله اون ته ساکنیم و کاری به کسی نداشتیم.  دیگه وقتشه که برید...فهمیدی!!سریـــــــــــــــع!!  عــــــــــــه،اینجوریه؟  ،صاحب اینجا مارو دوست داره پس ما سر جامون میمونیم و تا روزی هم که نپوسیم،نمیریم
ببخشید تا من بین دندون عقلم و بقیه دندونام وساطت میکنم،شما تشریف ببرید ادامه مطلب ادامه مطلب موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، ماجراهای من و وین کریستین، برچسب ها: /OPG/، [ یکشنبه 23 شهریور 1393 ] [ 04:41 ب.ظ ] [ بهار ] همــــــــــــــــــــــــتون دعوتین
سلام به دوستای گلم
 ما هم دعوت شدیم به چالش  نه نه،از آب یخ خبری نیست،چالش ادبی دوست خوبمون آقا محمد مهدی(مدیر وبلاگ جملات زیبا) منو دعوت کردن،با تشکر از لطفشون  ،قرار شده منم 5 نفر از دوستان رو به چالش ادبی دعوت کنم ولی دوستام زیادن،نمیدونم کدومارو بگم.  پس اسم 5 تا از کتابامو مینویسم و از همین جا همه دوستانم رو دعوت میکنم. چه دوستان مجازی و چه دوستان نزدیک که همشونو دوست دارم.  1-قدرت فکر (ژوزف مورفی)-مترجم:مهرداد مهرین 2-راز (راندا برن)-مترجم:نفیسه معتکف 3-قانون شفا (کاترین پاندر)-مترجم:گیتی خوشدل 4-برنامه غذایی گروه خونی +O(دکتر پیتر دادامو)-مترجم مریم کاظمی 5-گنجینه اشعار دیوان پروین اعتصامی اینارو پارسال هدیه گرفتم،3 تای اول روی نگرش آدم به زندگی تاثیر میذارن، و برای آدمهایی که یه کمی نگرششون به زندگی بد شده،بســــــــــــیار توصیه میشه. راستی من هیچوقت رمان نخوندم و نمیخونم،چون حقیقت رو خیلی بیشتر از رویا دوست دارم.   یادآوری:بی زحمت اگه نظرتون مرتبط با این پست نیست،توی بقیه پستها بذارید.با تشکر ادامه مطلب [ پنجشنبه 20 شهریور 1393 ] [ 10:53 ق.ظ ] [ بهار ] نمایشگاه گل و گیاهنمایشگاه گل و گیاه ،از 16 تا 20 شهریور توی پارک شهید چمران برگزار شد.روز اولش ما رفتیم،هرچند دوست داشتم بازم برم،ولی نشد به هر حال توی همون یه روز که رفتیم انقـــــــــــــــــــــدر حس خوبی داشتم که دلم نمیخواست بیایم بیرونعکسا در ادامه مطلب ادامه مطلب [ سه شنبه 18 شهریور 1393 ] [ 04:25 ب.ظ ] [ بهار ] 103-فک با حس های مزاحم(1)
مقدمه:
 عمرا اگه میدونستید چرا توی عکسای قدیمی هیشکی نمیخنده،البته منظور از قدیم بچگیامون نیستا،منظور زمان فلان الدین شاه و فلان میرزاست  .میگن اون موقع انداختن هر عکس حداقل 20 دیقه طول
میکشیده و طرف هرچقدرم ژست خنده و شادی میگرفته،بالاخره خسته میشده و خنده از لباش محو میشده!!!(منبع:برنامه صبحی دیگر)راستی هنوزم عکسایی هست که گرفتنش انقد طول بکشه؟؟ جواب مثبته  ،البته با کلی تفاوت،باید 40 دیقه بی حرکت و درازکش ، وارد یه فضای
بسته مثل تونل بشی و انواع سروصداهای ناهنجارو تحمل کنی ، تا کلی عکس سیاه ازت
بگیرن و شاید بالاخره معلوم بشه منشاء این همه احساس مزاحم کجاست؟  چقدر زود گذشت،17 اردیبهشت بود که گفتم 9 روزه فک پایینم بی حس شده،نمیدونستم 9 روز میشه 119 روز  و دریغ از حتی یه ذره بهبود...متاسفانه بی حسی یه طرفه ما به قوت خودش باقیه ،انگار یه دسته مورچه دارن روی اون
تیکه رژه میرن و چند لحظه یه بار بدشون نمیاد یه گازم از زیر پاشونبگیرن.  پس بی حسی غلطه،باید بگم با حسیِ نیش دار  به عبارتی پارستزی،یا همون گزگز و مور مور خودمون ادامه ماجرا: من هنوزم معتقدم که شوت وین کریستین  ،خورد به تیرک دروازه و این افتضاح رو به بار آورد. 21 مرداد که رفته بودیم پیش دکتر جان،علی الحساب وین کریستین از طرف کمیته انضباطی ایشون ، از همراهی تیم داروها محروم شد و برای بررسی بیشتر درخواست ویدئو چک از نوع همون عکسای 40 دیقه ای یعنی (MRI) داده شد  ،تا بالاخره معلوم
بشه چه بلایی سر فک عزیزمون(آخِی،نازی ) اومده!!ما هم در پی کشف حقیقت و پیدا کردن مقصر اصلی... موقعی که بابا برای من وقت گرفته بود ، یه برگه داده بودن که توش نکات قبل از عکس رو متذکر شده بود،مثل نداشتن هیچ وسیله فلزی و الکترونیکی،و یه چیزی که تا حالا نشنیده بودم این بندش بود: نداشتن هیچگونه آرایش ،چون باعث مخدوش شدن تصاویر میشه.منم که قرار بود عکس صورتمو بگیرن ،پس با
ظاهری هرچه بی رنگ تر رفتیم تا عکسی بس خوشگل از فک تحتانیم بگیرن.اون سرماخوردگی هم که داشتم خیلی بدتر شده بود  و سرفه های قطاری من تا صبح نه
میذاشت خودم بخوابم نه بقیه و فقط نگران بودم که اون موقع سرو کله شون پیدا
نشه. فرمی رو که شرح حال مختصری از بیماری لازم داشت،پر کردم  ،یه لباس صورتی هم دادن بپوشم،توی
فرم نوشته بودن مفاصل مندیبل (فک پایین) دهان باز و دهان بسته (TJM)،به درسا
گفتم چه ربطی به مفاصل داره؟خودم برای دکترای اونجا توضیح دادم که مشکلم مفصل نیست و بافت و استخونش بی حس شده. یه گوشی مثلا برای کاهش سروصدا چسبوندن به دو طرف سرم  ،یه قطعه پلاستیکی هم گذاشتن روی سرم،بعد هم گفتن چشماتو ببند،تکونم نخور!منم که از پارسال حسرت دیدن داخل دستگاه تو دلم بود،چشامو نبستم و زل زدم به سقف .صدای دستگاشون خیلی بدتر از دستگاه بیمارستان بود،تازه بیمارستان گوشی نمیذاشتن،ولی اینجا حتی با گوشی،عجیب صدای اررررررره برقی میداد. ،فکر کنم یه 20 دیقه ای از اون همه صدای ناهنجار مستفیض شدم  ،که دیدم سقف بالا سرم داره میره عقب ، سقف حرکت نمیکرد،من بودم که اومدم بیرون،آخیــــــــــــــش تموم شد.نفس راحتی کشیدم که یهویی یه قطعه مستطیلی دیگه روی قبلی اضافه کردن
و دوباره رفتم توی تونل و بازم سروصدا...دیگه سرفه هام داشتن از راه
میرسیدن و منم با تکرار اِهِم...اِهِم از ته گلوم ، بهشون میگفتم که خودتونو
نگه دارید،و گرنه 40 دیقه زحمت هدر میره!!! یه تشریفات (بنظرم بیخودی) دیگه داشتن ، اونم اینکه بعد تصویربرداری،میرفتی پیش یه پزشک عمومی،تا شرح حال بگیره. کلی معطل شدیم تا تشریف بیارن  .حالا میخواست ببینه این یه وری شدن رو فقط خودم حس میکنم یا توی ظاهرم هم معلومه،بهم گفت:سوت بزن !!!هان :همینم مونده،اصلا چه معنی میده دختر سوت بزنه...همینجوری که این فکرا توی ذهنم وول میخورد،گفتم:من بلد نیستم !!مدیونید اگه فکر کنید بلد بودم و اجرا نکردم .چیه خب،قرار نیست آدم همه تواناییاشو بروز بده که.با توضیحات بجای سوت دکترو قانع کردم که علائم (symptom*) هست و (sign*) نیست ، جهت خالی نبودن عریضه یک فشار خون هم از ما گرفت.100/70 و یه چیزایی هم راجع به فورس عضلات نوشت ، و چون زیادی خوش خط بود ، نفهمیدم چی نوشته.  عصر تو خونه گفتم نکنه جدی جدی سوتم خراب شده ، 1-2-3 آزمایش کردم ،دیدم خدا رو شکر،سوتمون سالمه!!! خلاصه... دو روز بعد بابا جوابا رو گرفت،منم سریع همه رو درآوردم.(CD) عکسا هم بود،با خود عکسا که سفیدی چشمای بازم با یه گوله ی سیاه وسطشون  ،عجیب خنده دار بود.بعد از دیدن اون همه (normal) توی جواب ،گفتم:اااااااااه  ...این که همش نرماله!!برادر گفت:یعنی چاخان کرده بودی  ؟مامان گفت:خدارو شکر ،میخواستی
چیزیت باشه.گفتم نه،ولی چرا این همه دردو نشون نداده؟؟،من که مشکل دارم،باید
اینجا معلوم میشد دیگه!تازه اینا همش عکس گلو و نیم رخ منه،خب یه دونه
تمام رخ میگرفتن دیگهحالا خوبه یه ساعت توضیح دادم کجا مشکل داره ولی غرغر دردی رو دوا نمیکرد.سه شنبه نتیجه رو بردیم به دکتر جون نشون دادیم.طبق آخرین توضیحات نوروپاتی عصب هفتم یا همون عصب صورتی از عوارض وین کریستینه ،پس وین کریستین به عنوان متهم ، برای یک ماه دیگه
نیمکت نشین شد،تا یاد بگیره که این رسم بازی جوانمردانه نیست. باشد که درس عبرتی شود برای سایر داروها.  و مراجعه به یک دکتر فک و صورت در دستور کار قرار گرفت،امیدوارم حوصلشو داشته باشم...که ندارم.  sign:علائمی که برای دیگران قابل درک است.مثل کبودی،تورم،گرما symptom:علائمی که قابل درک نیست،و فقط خود بیمار آن را احساس میکند.مثلا سردرد یا همون بی حسی فک من   اینم گذاشتم که بدونید دقیقا کجا بی حس شده،دندونای همین قسمت هم بی حسه
موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، ماجراهای من و وین کریستین، [ پنجشنبه 6 شهریور 1393 ] [ 09:06 ق.ظ ] [ بهار ] |
درباره وبلاگ سلام،من دوست دارم بهاری بمونم .
دانشجوی پرستاری ام. از اسفندماه سال 91 (ALL) دارم. ممنونم بخاطر تک تک نفسهای دوبارم از: خدا ، خانواده عزیزم که نذاشتن من هیچ کمبودی داشته باشم، دکتر عزیزم (( آقای دکتر مجتبی قدیانی )) که خیلی برای من زحمت کشیدن و هیچ وقت منو نا امید نکردن حتی موقعی که من چند قدم بیشتر با مرگ فاصله نداشتم. حال این مریضارو فقط کسانی درک میکنن که مبتلا باشن یا با اونا زندگی کردن، امیدوارم هیچوقت حالشون رو درک نکنید، و فقط با اونا همدلی کنید نه همدردی!!! آرشیو ماهانهآرشیو موضوعیآمار وبلاگبازدیدهای امروز : نفر
بازدیدهای دیروز : نفر
كل بازدیدها : نفر
بازدید این ماه : نفر
بازدید ماه قبل : نفر
تعداد نویسندگان : عدد
كل مطالب : عدد
دیگر امکانات |
| [ طراح قالب : آوازک | Theme By : Avazak.ir ] |
