می خندم...

می خندی...

من دلم می لرزد... تو را نمی دانم! از دلت خبر ندارم

راستش این روز ها از دل خودم هم بی خبرم

می خندی... می خندم...

شاید هر دو عادت کرده ایم به خنده های بی دلیل از سر عادت

عادت یا دلبستگی؟

هزار سال هم که بگذرد، تفاوت این دو را نه تو می فهمی و نه من.

ما این روز ها شبیه صورتک هایی شده ایم که گریه و خنده مان دست خودمان نیست. خنده من در چشم های تو پنهان شده و خنده تو... تو را نمی دانم!!

عادت کرده ام که به خودم دروغ بگویم و به خنده های گاه و بی گاه تو دل ببندم. عادت کرده ام که به همین دلخوشی های کوچک عادت کنم و نگرانی های لحظه های پس از این را درک نکنم.

تو باز می خندی... این بار نمی خندم. نفس عمیق می کشم و صبر می کنم تا تو به این دلخوشی های ساده عادت کنی. این بار من لبخند می زنم. تو را نمی دانم. فقط می دانم هیچ وقت از دلت خبر نخواهم داشت...

از دبیر هندسه پرسیدند عشق چیست؟ گفت:نقطه ای که حول نقطه ی قلب جوان میگردد

از دبیر تاریخ پرسیدن عشق چیست؟ گفت:سقوط سلسله ی قلب جوان

ازدبیر ادبیات پرسیدند عشق چیست؟ گفت : محبت الهیات است

از دبیر ریاضی پرسیدند عشق چیست؟ گفت : عشق تنها عددی هست که هرگز تنها نیست...

از دبیر انشاء پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها موضوعی است که می توان توصیفش کرد

از دبیر ورزش پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها توپی هست که هرگز اوت نمی شود

از دبیر زیست پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها میکروبی هست که از راه چشم وارد میشود