اینجا تهران .  بازم هوس کردم بنویسم بیرون داره بارون میآد و هوا هم کاملا دو نفره هست و من مثل دوره  بچه گی بی دلیل خوشحالم. هر وقت بارون میآد به یاد اون همه خاطره که از بچه گی زیر بارون داشتم می­ افتم و یه جورایی احساس می کنم تو دوران بچه­گی ام و توی خونه هستم. اگه الان راهنمایی بودیم همین که به بچه ها می گفتیم بریم تا فلان جا نمی پرسید برای چی بریم، بلند می شدن می رفتیم و بدون هیچ دلیل منطقی و فقط به خاطر اینکه با هم داریم یه کاری رو انجام می دیم کلی خوشحال بودیم. دلم واسه اون روزا و اون آدما کلی تنگ شده. کاشکی همشون اینجا بودن تا با هم می رفتیم بیرون و زیر بارون قدم می زدیم حرف هم که نمی زدیم می دونستیم تو دل اون یکی چی می گذره .ولی الان دیگه بزرگ شدیم و زندگی داره کم کم اون تازه­گی رو از دست میده. هیجان هاش کاذبه، آدم محافظه کار می شه. و وقتی هم که بیای ارشد بخونی همه چی باز متفاوته.اینجا کلی آدم هست که دیگه شخصیتشون اجازه نمی ده کلی کارایی که دوست دارن رو انجام بدن. فکر کنم من هم مثل بقیه شدم با این تفاوت که هر وقت بارون میآد بر می گردم سر خونه اول درست از

دوست دارم در مورد همه چیز فکر کنم

درباره کلبه متروک وسط باغ

درباره رودی که تبدیل شده به یک جاده

درباره چوپانی که بره اش را وسط کوهها گم کرده

درباره ی حسرت پیرزن بیمار برای رفتن به امامزاده بالای تپه

درباره کارگری که دوست دارد یک روز مرخصی با حقوق بگیرد

و درباره خودم که چقدر بی فکرم

I know that we are young.
And I know you may love me.
But I just can't be with you like this anymore.
Alejandro.

به پدر و مادرش كه با نوزاد جدید تنهایش بگذارند.       

پدر و مادر می ترسیدند ساكی هم مثل بیشتر بچه های چهار پنج ساله

به برادرش حسودی كند و بخواهد به او آسیبی برساند . این بود كه جوابشان

 همیشه نه بود.اما در رفتار ساكی هیچ نشانی از حسادت دیده نمی شد ، 

با نوزاد مهربان بود و اصرارش هم برای تنها ماندن با او روز به روز بیشتر  می  شد،‌

بالاخره پدر و مادرش تصمیم گرفتند موافقت كنند . 

ساكی با خوشحالی به اتاق نوزاد رفت و در را پشت سرش بست . اما لای در باز

مانده بود و پدر و مادر كنجكاوش می توانستند مخفیانه نگاه كنند و بشنوند . آنها

ساكی كوچولو را دیدند كه آهسته به طرف برادر كوچكترش رفت. صورتش را روی

صورت او گذاشت و به آرامی گفت : نی نی كوچولو ، به من بگو خدا چه جوریه ؟

 من داره یادم میره!

پسرک گفت : " گاهی اوقات قاشق از دستم می افتد . "

پیرمرد گفت : " من هم همینطور . "

پسرک آرام نجوا  کرد : " من شلوارم را خیس می کنم . "

پیرمرد خندید و گفت : " من هم همینطور "

پسرک گفت : " من خیلی گریه می کنم ."

پیرمرد سری تکان داد و گفت : " من هم همینطور . "

اما بدتر از همه این است که...  پسرک ادامه داد:آدم بزرگ ها به من توجه نمی کنند .

بعد پسرک گرمای دست چروکیده ای را حس کرد .

" می فهمم چه حسی داری  . . . می فهمم . "

( داستانکی از شل سیلور استاین )