در شبی تاریک

که صدایی با صدایی در نمی امیخت و کسی کس را

نمیدید از ره نزدیک یک نفر از صخره های کوه بالا رفت

و به ناخون ها ی خون الود روی سنگی کند نقشی را

و از ان پس ندیدش هیچس دیگر.

شسته باران رنگ خوبی را که از زخم تنش جوشید و

روی صخره ها خشکید.

از میان برده است طوفان نقش های را که بجا مانده از

کف پایش گر نشان از هر که پرسی باز بر نخواند امد

 اوایش.