روزی ملا با زنش سر تراس منزل نشسته بودند. زن ملا قاشقی از آش داغ که پیش رویش بود به دهان گذاشت و از بس گرم بود اشک در چشمش پر شد.

ملا سبب گریه اش را پرسید.

زن جواب داد: یادم آمد که مرحومه مادرم این آش را خیلی دوست میداشت و به این سبب گریه بر من مسلط شد.

بعد ملا شروع به خوردن کرد.

اتفاقا از داغی آش چشم او هم اشک آلود شد.

این دفعه زن پرسید: شما چرا گریه کردید؟

ملا جواب داد: من هم به یاد مرحومه مادرت افتادم که مثل تو دختر بدجنسی را بلای جان من کرد.

ملا روی شاخه درختی نشسته به بریدن آن شاخه مشغول بود.

شخصی فریاد زد: احمق چه میکنی حالا شاخه میشکند و به زمین می افتی.

اتفاقا در همین لحظه شاخه شکست و ملا با شدت به زمین خورد. ولی بدون اعتنا به کوفتگی بدن برخاسته یخه آن شخص را گرفته گفت: معلوم میشود تو از غیب خبر داری پس به من بگو کی خواهم مُرد؟

آن مرد خواست گریبان خود را از دست ملا نجات دهد دروغی بافته گفت: هر وقت خرت بگوزد مقدمه مرگ توست و چون دو مرتبه پی هم بگوزد تو خواهی مرد.

اتفاقا چند روز بعد از این واقعه ملا برای آوردن هیزم با الاغ خود به کوه میرفت. در بین راه الاغش گوزید. ملا با خود خیال کرد که مرگش نزدیک شده است. پس از رفتن چند قدم الاغ بار دیگر پی هم دو باد خارج کرد.

ملا از الاغ پائین آمده فکر کرد که لابد حالا میمیرد پس روی زمین دراز کشید.

دهاتی ها که این حالت را مشاهده نمودند بالای سر او آمده دیدند تکان نمیخورد. تصور کردند مرده است پس از ده خود تابوتی آورده او را به تابوت گذاشته برای دفن به قبرستان بردند. در بین راه به جوی آبی رسیده برای عبور از آن با یکدیگر بحث میکردند و هر یکی راهی را بهتر میدانست. ملا از میان تابوت برخاسته نشست و راهی را نشان داده گفت: من وقتی که زنده بودم از این راه میرفتم

ملا نصر الدین گاوی قوی هیکل داشت که دارای دو شاخ بزرگ بود و روز ها او را برای قلبه میبرد. مدتی بود آرزو داشت که روزی فرصتی یافته مابین دو شاخ گاو سوار شود. اتفاقا روزی از صحرا برمیگشت نزدیک خانه اش گاو خوابید. ملا هم به خود دل داده سوار گاو شده و میان دو شاخ بلندش قرار گرفت. گاو که از حرکت ملا به خشم آمد از جایش بلند شده چرخی زده با کمال شدت او را بر زمین زد. زن ملا که صدای افتادن او را شنید با عجله از خانه بیرون آمده ملا را دید که بیهوش افتاده و سرش شکسته است. گمان کرد که مرده است. شروع به گریه و زاری نمود. در این بین ملا به حال آمده از جایش برخاسته بدون اعتنا به زخم سر و صورت زنش را دلداری داده گفت: غصه نخور اگر چه خیلی صدمه دیده ام اما به مقصودم رسیدم.

مهمانی به خانه ملا آمده بود. شب احتیاج پیدا کرد که از اطاق بیرون رود. چون ملا را بیدار دید گفت: چراغ طرف دست راست شما است. آنرا به من بدهید تا روشن کنم. ملا گفت: مگر دیوانه هستی؟ در تاریکی من از کجا میفهمم طرف دست راست کجا است.

نقل مطالب و داستانها با ذکر منبع ، رعایت اخلاق و امانتداری است.

ملا شبی در صحن خانه هیکلی دید و گمان برد که دزد است. زنش را آواز داد تیر و کمان مرا بیاور. چون دزد حرکت نکرد و زن تیر و کمان را آورد، تیری در کمان نهاده رها نمود. اتفاقا تیر به نشانه خورد. ملا گفت: دزد که کشته شد تا صبح به او کاری نداریم برویم بخوابیم. ملا و زنش رفته و خوابیدند. صبح که ملا به حیاط رفت مشاهده کرد که دزد شب لباس خودش بوده که شسته و به درخت آویخته بودند. لباس سوراخ شده بود. ملا بلافاصله سجده شکر به جا آورد. زنش از مشاهده این واقعه تعجب کرده پرسید: چه جای شکر بی موقع است؟ ملا جواب داد: ای زن مگر ندیدی که چطور تیر به نشان خورده و آنرا سوراخ کرده. اگر خودم هم میان این لباس بودم حالا باید تابوت خبر میکردی.

نقل مطالب و داستانها با ذکر منبع ، رعایت اخلاق و امانتداری است.

شخصی پهلوی ملا نشسته بود. اتفاقا بادی از او خارج شد. برای از بین بردن صدای آن کفش خود را روی تخته کشیده به صدا در میاورد. ملا گفت: صدای آنرا از بین بردی برای بوی آن هم میخواستی فکری بکنی.

در اثنای سفر ملا در شهری مهمان حاکم بود. در سر سفر ه ، حاکم را چندین مرتبه عطسه گرفته هر بار به طرف ملا رو نموده و عطسه میکرد. ملا پرسید: این حرکت شما پسندیده است؟

حاکم جواب داد: بلی در شهر ما آنرا عیب نمیدانند.

ملا بلافاصله بادی رها کرد.

حاکم خشمگین شده گفت: چه مرد بی تربیه ای هستی که در سر دسفره  چنین حرکت بیقاعده ای از تو سر میزند.

ملا جواب داد: این به آن در ، در شهر ما این حرکت بیقاعده نیست و عیب شمرده نمیشود.

روزی ملا الاغ خود را برداشته برای آوردن هیزم اراده رفتن به کوهی کرد. در راه الاغ خسته شده ایستاد. رهگذری گفت: قدری نشادر به مقعد او بگذار تا راه بیفتد. ملا این کار را کرد و الاغ بیچاره شروع به دویدن نمود. در بر گشتن از کوه نیز این عمل را تکرار کرد و الاغ به سرعت هر چه تمام تر رفت. ملا چون از رسیدن به او ماًیوس شد ناچار مقداری نشادر نیز به خود استعمال نموده پیش از الاغ به منزل رسید. در منزل هم از اثر سوزش دیوانه وار به هر طرف دویده بی تابی میکرد. زنش هر قدر خواست او را آرام کند میسر نشد. سبب را پرسید. ملا رو به زن کرده گفت: اگر میخواهی به من برسی قدری نشادر استعمال کنی.

روزی همسایهً ملا آمده خر او را امانت خواست. ملا گفت: خر اینجا نیست.

در این بین صدای عرعر خر بلند شد.همسایه گفت: شما که میگوئید خر در خانه نیست پس صدای عرعر چیست؟

ملا غضبناک شده گفت: عجب آدم دیر باور و کم مدرکی هستی. گفتار مرا با این ریش سفید قبول نمیکنی و عرعر الاغ را تصدیق میکنی

ملا روزی به مهمانی ای رفت در حالیکه لباسهای کهنه و معمولی خود را به تن داشت.

به این لحاظ کسی به او اعتنائی نکرد و محل مناسبی نشان ندادند.

ملا آهسته از آنجا بیرون آمده به خانه خویش رفت و لباس فاخری پوشیده مراجعت نمود.

در این وقت صاحب خانه با احترام تمام از او پذیرائی نمود و در صدر مجلس نشانیدش.

چون دسترخوان غدا را چیدند ملا آستین لباس خود را به غذا نزدیک کرده آستین را امر به خوردن می نمود

. حاضرین تعجب کرده سبب را جویا شدند.

ملا گفت: چون شما اشخاصی را که داری لباس فاخر باشند احترام میگذارید بنابراین غذا خوردن هم به عهده لباس است

روزی سه بچه در جاده ای میگذشتند. چون چشمشان به ملا افتاد به فکر افتادند کاری کنند که کفشهای ملا را بربایند. پس به نزدیک درخت قطوری آمده گفتند: هیچ کس نمیتواند از این درخت بالا برود. ملا گفت: این کار مشکل نیست من بالا خواهم رفت. بچه ها گفتند: حرف با عمل خیلی فرق دارد. اگر راست میگوئی برو.  ملا کفش خود را کنده بدست گرفت و به جانب درخت رفت. بچه ها پرسیدند: چرا کفشت را برمیداری؟ ملا جواب داد: بلکه از درخت هم به آنطرف راه باشد